Ο Καινούργιος Μου Γείτονας [Book 2]

Κεφάλαιο 58

Δεν κοιμήθηκα όλη την νύχτα.. σκεφτόμουν. Σκεφτόμουν τον Μιχάλη.... Τον Άρη... Την Μαρίνα το παιδί μου... Όλα αυτά γυρίζουν στο κεφάλι μου συνέχεια.... Είναι και ο Μιχάλης που μου έχει φερθεί τόσο καλά αλλά εγώ... Εγώ δεν μπορώ να ξεχάσω όλα αυτά που έχω περάσει με τον Άρη και να πάω με άλλον έτσι απλά χωρίς να συμβαίνει τίποτα. Θέλω να ξεχάσω τον Άρη και όλα όσα έζησα μαζί του... Το ερώτημα όμως είναι αν μπορώ να τα ξεχάσω. Δεν ξεχνάς εύκολα κάποιον που έζησες μαζί του πέντε χρόνια και έχεις και το παιδί του. Τον ξεχνάς;;
Και από την άλλη είναι και ο Μιχάλης που ειναι τόσο καλός μαζί μου.  Τον αγαπάω πολύ δεν λέω αλλά έχει δικό κάποιες φορές που λέει ότι δεν έχω ξεπεράσει ακόμα τον Άρη. Όσο και αν θέλω να πιστεύω ότι τον έχω ξεπεράσει δεν το έχω κάνει. Όπως δεν μπορώ να ξεπεράσω και αυτό που έκανε ο Άρης. Είναι πολλά αυτά που έχουν γίνει. Είμαι τόσο μπερδεμένη... Δεν ξέρω τι θέλω.
Ο χτύπος της πόρτας με έβγαλε από τις σκέψεις μου. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και κατέβηκα κάτω για να ανοίξω την πόρτα.
Πωωωωω...εσύ μας έλειπες πρωί πρωί.
"Τι θες;" Τον ρωτάω.
"Τι δουλειά έχεις με τον Μιχάλη;" Με ρωτάει εκείνος.
"Πολλές δουλειές έχω εγώ με τον Μιχάλη... Έχεις προβλημα;"τον ρωτάω..
"Με ξέχασες τόσο γρήγορα έτσι;; Και μετά εγώ δεν Σ αγαπάω...  Εγώ που προσπαθώ...και κάνω τα πάντα για να τα ξανά βρούμε και μετά εγώ δεν Σ αγαπάω... Ενώ εσύ που με αγαπάς βρήκες κιόλας άλλον για να με αντικαταστήσεις" μου λέει εκείνος.
"Με αναγκάζεις να το κάνω Άρη... Δεν μπορώ να κάθομαι και να κλαίω την μοίρα μου για τις δικές σου μαλακίες... Είναι ελεύθερη να κάνω οτι θέλω πλέον... Δεν με δένει τίποτα μαζί σου ... τίποτα" του λέω..
Ειρωνεία εεε; Που να ήξερε ότι αυτό που μας δένει πλέον ήταν αυτό που πάντα ήθελε... Ένα δικό μας παιδί. Αυτό είναι που μας δένει και ότι και να γίνει πάντα θα μας δένει. Αλλά πώς του λες κάτι τέτοιο μετά από όλα αυτά που έχουν γίνει; Κανονικά θα έπρεπε να του το πω για να καταλάβει ακριβώς τι έχει κάνει αλλά δεν το κάνω... Γιατί αν το πω ξέρω ότι δεν θα με αφήσει ποτέ ήσυχη.
"Δεν είσαι ελεύθερη... Εμείς δεν έχουμε τελειώσει ακόμα" μου λέει.
"Ποιός το λέει αυτό;... Τελειώσαμε Άρη... Ότι είχαμε έχει τελειώσει από την μέρα που εκείνη μπήκε στο σπίτι μας και είπε όλα όσα έγιναν... Δεν μας δένει τίποτα πλέον... Μπορεί ο καθένας να κάνει την ζωή του" του λέω εγώ.
"Έτσι νομίζεις;; Και εσένα ποιος σου είπε ότι η ζωή μου έχει νόημα αν δεν είσαι εσύ μαζί μου;" Με ρωτάει.
Τι είπε τώρα; Γιατί το κάνει αυτό; Γιατί δεν καταλαβαίνει;
"Από ότι φαίνεται πλέον θα έχει νόημα... Έχεις ένα παιδί να μεγαλώσεις... Μην το ξεχνάς " του λέω "ασχολησου με την Μαρίνα και το παιδί σου και άσε με εμένα να συνεχίσω την ζωή μου" του λέω μετά.
"Δεν καταλαβαίνεις ότι δεν μπορώ;... Μαζί σου πέρασα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου... Πώς τα πετάς έτσι;" Με ρωτάει.
"Εσύ τα πέταξες Άρη με τις πράξεις σου... Εγώ δεν ήθελα ούτε να πετάξω ούτε να ξεχάσω κάτι από εσένα...όμως για να είμαι καλά πλέον αυτό πρέπει να κάνω... Να ξεχάσω" του λέω εγώ.
"Θες να ξεχάσεις;" Με ρωτάει.
"Ναι" του απαντάω με δυσκολία.
"Ωραία λοιπόν... Είσαι ελεύθερη να κάνεις ότι θες και να ξεχάσεις τα πάντα... Και εγώ δεν θα είμαι εμπόδιο σε αυτό"μου λέει και φεύγει.
Εγώ κλείνω την πόρτα και κάθομαι στον καναπέ και βάζω τα κλάματα.
Δεν αντέχω άλλο.. Δεν μπορώ... Πώς τα έχουμε κάνει έτσι γαμώτο μου; Πώς γίναμε έτσι;

______________________________________________
Χευ

Τι κάνατε;

Άλλο ένα κεφάλαιο για σήμερα...

Ελπίζω να σας αρέσει.

Τα λέμε στο επόμενο.

Φιλάκια 💋💋💋💋💋💋