Ο Καινούργιος Μου Γείτονας [Book 2]

Κεφάλαιο 42

Περίμενα ακόμα νέα απόν τον Άρη μέχρι που χτύπησε το κινητό μου.
Αυτός είναι.
"Άρη... Πού είσαι ρεε γαμώτο... Σε έχω πάρει τόσες φορές τηλέφωνο" του λέω όταν το σηκώνω.
"Ήρεμα Ζωή... Καλά είμαι" μου λέει μόνο.
"Αυτό έχεις να πεις νονό;  Ότι είσαι καλά;; Εγώ δύο ώρες τώρα τρελαθεί που δεν σηκώνεις τηλέφωνα.. και εσύ το μόνο που λες είναι ότι να ηρεμήσω και ότι είσαι καλά;" Τον ρωτάω εκνευρισμένη.
"Αυτό δεν ήθελες να ακούσεις; Ότι είμαι καλά.. στο λέω" μου απ απαντάει.
"Άρη μου κάνεις πλάκα; Φεύγεις χωρίς να μου πεις τίποτα σε ψάχνω εδώ και δύο ώρες και εσυ μου την λες κιόλας;" Τον ρωτάω.
"Δεν σου την λέω.. απλά ήθελα να μείνω λίγο μόνος μου" μου λέει.
"Μπορούσες να σηκώσεις το τηλέφωνο να μου το πεις και όχι να με αφήνεις έτσι χωρίς να ξέρω πού είσαι και να έχω τρελαθεί που την αγωνία μου" του λέω.
"Άσε με ρε Ζωή" μου λέει και κλείνει το τηλέφωνο.
Μου το έκλεισε κιόλας. Εγώ φταίω τώρα.. Εγω φταίω που ανησύχησα κιόλας.
"Ελα Νίκο" λέω όταν μου σηκώνει το τηλέφωνο.
"Ελα Ζωή" μου λέει.
"Που είναι ο Άρης;" Τον ρωτάω.
"Ζωή..." Μου λέει.
"Που είναι ο Άρης Νίκο... Λέγε" του λέω ξανά.
"Είναι στην ταράτσα που πήγαινες μαζί του όταν ακόμα πήγαινες σχολείο" μου λέει και χωρίς να του πω τίποτα άλλο κλείνω το τηλέφωνο. Πήγα στο δωμάτιο ντύθηκα έβαλα παπούτσια και πήγα να βρω τον Άρη... Δεν θα το αφήσω έτσι εγώ αυτό.
Μετά από μισή ώρα περίπου ήμουν κάτω από το κτήριο στο οποίο βρισκόταν ο Άρης.
Ανέβηκα πάνω και τον είδα να κάθεται στην καρέκλα και να κοιτάζει απλά.
"Θα μου πεις τι στο καλό σου συμβαίνει" του λέω και εκείνος γυρνάει να με κοιτάξει.
"Τι κάνεις εδώ;" Με ρωτάει.
"Αυτό έχεις να πεις μόνο;" Τον ρωτάω εγώ.
" Τι θες να σου πω;" Με ρωτάει.
"Την αλήθεια Άρη... Τι συμβαίνει;; " Τον ρωτάω.
"Τίποτα" μου απαντάει.
"Άρη... Σταμάτα επιτέλους... Πες μου τι έχεις...τι σου συμβαίνει γιατί είσαι έτσι τι έχεις έχεις πάθει;" Τον ρωτάω.
"Τίποτα ρε Ζωή... Άσε με... Θέλω να μείνω μόνος μου" μου λέει.
"Μου λες να σε αφήσω;  Εσύ που έλεγες ότι είμαι όλη σου η ζωή όλος σου ο κόσμος..  και τώρα με διώχνεις από κοντά σου χωρίς να μου πεις τίποτα" του λέω.
"Είσαι όλη μου ζωή.. ότι λέω δεν το παίρνω πίσω" μου λέει εκείνος.
"Τότε συμβαίνει ρεε Άρη.. μίλα μου... Μην με αφήνεις έτσι.. μην κάνεις σαν να μην συμβαίνει τίποτα.. ανησυχώ... Πρώτα μου κλείνεις το τηλέφωνο​... Τώρα μου λες να φύγω.... Τι έχεις πάθει; Εσύ ποτέ δεν ήσουν έτσι" του λέω.
"Συγνώμη εσείς.. δίκιο... έχεις δίκιο σε όλα" μου λέει.
"Τι έχει γίνει μωρό μου; Γιατί δεν μου λες;" Τον ρωτάω.
"Τίποτα ζωή μου... απλά δεν ξυπνάω με διάθεση...αυτό είναι όλο" μου λέει.
"Γιατί δεν μου λέει;" Τον ρωταω
"Δεν υπάρχει κάτι να σου πω" μου λέει.
"Μην το ξανά κάνεις αυτό που έκανες σήμερα... Να φύγεις χωρίς να μου πεις τίποτα... Ανησύχησα" του λέω.
"Δεν θα το ξανά κάνω" μου λέει.
"Ελα πάμε σπίτι τώρα"του λεω εκείνος σηκώνεται. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και γυρίσαμε στο σπίτι μας.

______________________________________________
Χευ

Να και το επόμενο.

Δεν άργησε πολύ.

Ο Άρης ακόμα δεν μας λέει τι έχει.

Θα το πει άραγε;

Θα το μάθουμε (ελπίζω)

Τα λέμε στο επόμενο.

Φιλάκια 💋💋💋💋💋💋