ALONE

Rozdział 18

PoV Paul

Kurwa, po co ja jej w ogóle mówiłem o tym Aronie?!
Teraz daje mi wykład o swoim życiu, ale muszę przyznać jej całkowitą rację.

Nagle wstała. Z jej nosa zaczęła lecieć krew, a na bladej twarzy pojawiło się przerażenie. To było tak gwałtowne.

Krew, pełno krwi.

Wymiotowała i męczyła się. Najgorsze jest to, że nie mam jak jej pomóc, chociaż jestem lekarzem, ona sama musi przez to przejść. Chemioterapia i całe leczenie. W ostatecznym wypadku przeszczep. W ostatniej chwili chwyciłem dziewczynę, ratując ją przed upadkiem na mokry chodnik. Deszcz trochę nalżył. Podniosłem Laure z ziemi i zaniosłem do mojego auta, którym pokierowaliśmy się prosto do mojego mieszkania.

Dwadzieścia minut później Laura leżała przebrana pod grubym kocem na łóżku w mojej sypialni. Na jej czole położyłem zimny okład. Powinna się zaraz obudzić. W innym przypadku będę musiał zawieźć ją do szpitala.

I wykrakałem.

- Witamy w świecie żywych księżniczko—zaśmiałem się i puściłem jej oczko.

- Paul? Ale, co, jak?—mówiła.

- Tak to ja. Zemdlałaś, dlatego przywiozłem cie do mnie—wytłumaczyłem.

- Okej dzieki, ale teraz muszę iść. Mam bardzo dużo spraw do załatwienia. Jeszcze raz wielkie dzieki Paul, mam u ciebie dług wdzięczności.

- Hola, hola księżniczko. Nigdzie nie idziesz. Nie w takim stanie—pokazałem na nią palcem i przerwałem ubieranie butów—idziemy coś zjeść do kuchni.

- Nie ja naprawdę muszę iść. Naprawdę— jęknęła żałośnie.

- Okej wypuszczę cie jak zjesz—powiedziałem.

-Ale ja nawet nie jestem głodna. Poza tym jadłam na mieście.

- Bez żadnych wymówek. A co takiego jadłaś?

- No lody. Dużo lodów—zaśmiała się— No i jeszcze ciastko. Wiesz ostanie w moim życiu.
Delektowałam się.

- No dobra, nie wnikam—również się zaśmiałem— Ale...

- Alee?—zapytała.

- Ale i tak coś zjemy. Powiedzmy, że wykorzystuje swoją przysługę—puściłem jej oczko.

- Skoro tak chcesz—westchnęła.

- No i nie można było tak od razu?—klasnąłem w ręce.

- Dobra dobra, co dzisiaj w menu, panie szefie kuchni?

- Więc tak. Zaraz będzie jedzenie. Ja nie gotuje, bo nie umiem.

- No dobra. To co dobrego zamówiłeś?—zatarła ręce.

- Pizza. Może być?—zapytałem.

- W sumie dawno nie jadłam. Jakieś trzy lata temu ostatnio?—podłapała się po głowie. Wow. Trzy lata?!

- Okej koniec tego— zadzwonił dzwonek do drzwi— idę po żarcie.

Siedzimy w salonie i jemy pizzę. Poprawka. Siedzimy w salonie i ja jem pizzę, bo Laura zjadła tylko połowę kawałka. Oglądamy jakiś film. Muszę przyznać, że jest nawet niezły.

- Dobra. Zjadłam. Dzieki Paul jeszcze raz—powiedziała zakłopotana.

- Nie ma za co. Taki mój zawód—zaśmiałem się.

- O czyli jesteś superbohaterem mdlejących niewiast?—podniosła jedną brew do góry.

- No jeżeli tylko chcesz? Ale tak naprawdę to jestem lekarzem.

- Lekarz powiadasz. No narazie to ja mam ich dosyć, ale dzieki. Będę wiedziała, gdzie się zgłosić w razie W. —puściła mi oczko— ja się już zbieram.

- Ej, jest dwudziesta pierwsza. Nigdzie nie idziesz. Nie chce mieć cie na sumieniu—powiedziałem stanowczo.

- Ejjj, ja muszę iść. Naprawdę. Mam jeszcze coś do załatwienia. Możemy się jeszcze kiedyś spotkać, jak chcesz.

- No i to rozumiem. Prawidłowa propozycja—zaśmiałem się

- Ej, bo się rozmyślę—tupnęła nóżką jak mała dziewczynka—Cześć— przytulia się do mnie, co odwzajemniłem i poszła.

- Do jutra—krzyknąłem jeszcze na odchodne. Podniosla mi rękę i zniknęła za ścianą na klatce schodowej.

Muszę przyznać, że Laura jest taka jak myślałem. Nawet lepsza. Zabawna, inteligentna i rozsądna. Dokładnie tak wyobrażałem sobie moją dziewczynę. Nie chodzi mi o wygląd tylko charakter, bo co mi z jakiegoś plastika, skoro mogę mieć diament, nawet taki nieoszlifowany, ale jednak. Czuł bym się wtedy dowartościowany i dumny. Jednak wątpię, że ona chciała by być akurat ze mną. Nie mam jej nic do zaoferowania, oprócz uczuć.

Ugh, dlaczego to życie jest takie do dupy?!