Luna Park

~03~ | "Αυτός πήρε την ομορφία και εγώ την ειρωνεία". |

Ύστερα από την σκληρή μου μελέτη, έκατσα στο κρεβατάκι μου. Η αλήθεια είναι πως γουστάρω ότι έχω έναν καινούργιο χώρο να δημιουργήσω αλλά πρέπει να παραδεχτώ, ότι θα μου λείψει το αληθινό μου δωμάτιο.

Εχτές πάντως φάνηκε πως ο Μανώλης κατάλαβε "who's the boss now" και δεν πλησίασε ούτε εμένα, ούτε την Ρενέ σήμερα.

Η αλήθεια είναι πως ο δεκαπεντάχρονος εαυτός μου δεν θα άντεχε να το κάνει αυτό αλλά σε λίγο καιρό θα μένω μόνη μου, πρέπει να υποστηρίζω τα πιστεύω μου. Σωστά;

Εε καλά... Δεν ήμουν και στις καλύτερες μου τις τελευταίες μέρες... Τουλάχιστον δεν έχω κόσμο να του λείπω πίσω στην Θεσσαλονίκη, καλά ίσως την γιαγιά μου αλλά εκείνη θα με βλέπει τώρα που έμαθε τι εστί τεχνολογία...

"Γεια είμαι η Βενετία, θέλεις να γίνουμε φίλοι;" Ακούω τον πεντάχρονο εαυτό μου να ρωτάει...
Πάντα η απάντηση ήταν όχι.
Πάντα...

Χωρίς να το καταλάβω αρχίσα να νιώθω άσχημα για όλα τα μοναχικά χρόνια που πέρασα και έσπασα σε λυγμούς όταν καταλάβα πως δεν ήταν τα τελυταία. Εν μέρει, δεν με πείραζε και τόσο, τα είχα βρει με τον εαυτό του... Αλλά θα ήταν ωραίο να έχεις έναν ώμο να κλάψεις και να μην είναι ο δικός σου.

Προσπαθώ να το παίξω πάντα δυνατή μπροστά στον Στέλιο. Θέλω να είμαι το στήριγμα του, ο βράχος του, για να γίνει αυτό πρέπει να καταπιέζω τα δικά μου συναισθήματα.

Ο αδερφός μου αξίζει, σίγουρα αξίζει αυτή την καταπίεση... Εξάλλου ούτε αυτός είναι ιδιαίτερα ανοιχτό άτομο και με τέτοιους γονείς μου έχουμε...
Άλλωστε, γιατί να μου το παίξει ψυχολόγος;

Η πόρτα χτυπάει. "Ναι;" Ρωτάω όσο σκουπίζω τα λιγοστά δάκρυα μου, ο αδερφός μου εμφανίζεται στο κατώφλι της πόρτας και ύστερα κάνει ένα σάλτο και έρχεται κοντά μου.

"Πώς ήταν η πρώτη σου σκέψη για τους καινούργιους σου συμμαθητές;" Με ρωτάει και με αγκαλίαζει.

Ο γλυκός μου.

"Πως είναι ανόητοι, όχι όλοι τους όμως. Γνώρισα ένα κορίτσι, την λένε Ρενέ, λίγο τρέλη αλλά την πάω". Του λέω και το χαμόγελο του φωτίζει το χώρο.

Αυτός πήρε την ομορφία και εγώ την ειρωνεία... Πολλή δίκαιη μοιρασία..

"Γιατί γελάς σαν τον Joker? Τον έχεις πρότυπο;" Του λέω και εκείνος κατσουφιάζει λίγο. "Όχι, χαζό! Απλώς χαίρομαι για σένα! Βρήκες μια φίλη!" Μου λέει γλυκά. Αλλά δεν βρήκα "φίλη", πιο πολύ σαν παρέα θα το προσδιορούσα.