Luna Park

~10~ |H μάχη που πρέπει να κάνεις για να ευχαριστηθείς ένα κρουασάν|

Είχα διαβάσει κάποια στιγμή στην ζωή μου ένα στιχάκι που έλεγε πως "σίγουρα θα στεναχωρίομουν αν κάποιος που αγαπώ πάθαινε κάτι κακό, αλλά αναρωτίεμαι αν κάποιος θα στεναχωριόταν κάποιος αν πάθαινα κάτι εγώ".

Εισπνοή.
Εκπνοή.

Έχω γίνει υπερβολικά κλαψίαρικο τελευταία. Κλαίω εκεί που δεν υπάρχει λόγος, κλαίω γενικότερα.
Δεν θα πρέπει λυγίζω τόσο εύκολα.
Αλλά γαμώτο αυτό δεν αλλάζει! Θα παραμείνω το μικρό κλαψίαρικο που είμαι. Θα πρέπει επιτέλους να αγαπήσω τον εαυτό μου έτσι όπως είμαι και όχι να βρίζω το κάθετι πάνω μου. Αλλά πρώτα θα σταματήσω να είμαι κλαψιάρικο και να αναλύω τα πάντα. Χαλάω τον ουρανίσκο μου για μια ανάλυση που δεν χρησιμεύει σε τίποτα.

"Ψιτ! Η Candycarshούλα σε ρωτάει κάτι". Μου ψυθιρίζει η Ρενέ και αμέσως συνέρχομαι στην πραγματική ζωή που το 'ποτέ μην λες ποτέ' είναι η ακριβής περιγραφή. "Όπως λέγαμε με τα παιδία, δεσποινίς Αστυματίδη, η ζωή είναι γεμάτη αναταράξεις. Μπορείς να μας υπαγορέψεις μία;"
Ακόμα και σε κενό ρε φίλε μού ζητάει να υπαγορέψω μια αναταράχη της ζωής; Η ζωή, λοιπόν, αν θες τόσο μια απάντηση. Η ζωή είναι από μόνη της μια αναταραχή, δεν χρειάζεται κάτι άλλο για να γίνει, αλλά εγώ είμαι αρκετά δειλή ώστε να βάλω τέλος αυτή την αναταραχή όπως και να έχει.
Το κουδούνι δεν λέει να με σώσει σε αυτήν την άβολη θέση, γι'αυτό αναστενάζω για την αρχή, αλλά στην συνέχεια δεν ορθώνω λέξη. Η Candycarshούλα με κοιτάει εχθρικά ενώ όλη η τάξη δεν ασχολείται μαζί μας, χαμογελάω στην καθηγήτρια και ανασηκώνω τους ώμους μου αδιάφορα. Ντε και καλά.

Το κουδούνι χτυπάει και εγώ με την μοναδική μου όρεξη μου για ζωή πάω εκεί που με γεμίζει χαρά, με λίγα λόγια, πάω στο κυλικείο. Η ούρα για να φάνε τα λυκειόπαιδα είναι μεγάλη και προπαντών όλοι κοιτάνε την πάρτη τους όταν μιλάμε για φαΐ. Δυστυχώς μερικοί κοιτάνε την πάρτη τους γενικότερα, αλλά στο κυλικείο γινόμαστε όλοι θυρία και θέλουμε την νόστιμη λεία μας.

Χτυπήματα κάτω από την μέση και ένας φοβερός πόλεμος με τους άλλους για να φτάσεις να κάνεις αυτό που αγαπάς, γευτείς μια λιχουδία. Αλλά για να μην τα μακρυλογώ πήρα ένα κρουασανάκι ύστερα από αρκετή ώρα και συνέχισα την ζωή μου.

Μόλις βγήκα από το κινούμενο πεδίο μάχης, είδα τον Λουκά. Είχα καιρό να τον δω, από τότε με το φιλί... Δεν έχουμε ξαναμιλήσει και μάλλον ούτε επρόκειτο να γίνει κάτι τέτοιο. Κρίμα και μου άρεσε.

ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ!
Όχι... Και αυτό ακούγεται κάπως ερωτικό. "Να κανούμε παρέα", ναι αυτή είναι η σωστή έκφραση...

Είναι τόσο άβολο... Αν και δεν με έχει δει, μόνο εγώ τον βλέπω αυτό όμως είναι αρκετό να με κάνεις να νιώσω αμηχανία. Τον φίλησα... Επίσης, υποσχέθηκα πως θα τον βοήθησω με την παράσταση αλλά όλοι γραμμένη την έχουν, άρα δεν είναι κάτι...

Βγάζει από την τσέπη του ένα τσιγάρο, ύστερα το τοποθετεί ανάμεσα στα χείλη του, μετά το ανάβει και εισπνέει τον καπνό.
Κάνει κακό στον εαυτό του. Επίσης, λίγο στα ούμπαλα του που είμαστε σε σχολείο και υποτίθεται "απαγορεύεται" το κάπνισμα.

Δάγκωσα το κρουασάν μου, άβολα και ξαφνικά νιώθω ένα ζευγάρι μάτια να με κοιτάνε. Αυτό δεν μπορεί αν είναι καλό... "Πρέπει να μιλήσουμε". Ακούω την φωνή του να λέει."Μετά το σχολείο". Δεν πρέπει να του δείξω πως τρέμω στην ιδέα.

Αλλά τρέμωωω...

Το κακό είναι πως του έβαλα μια ταμπέλα. Το χειρότερο είναι πως πρέπει να δώσω μάχη για να ευχαριστηθώ το κρουασανάκι μου πλέον. Έφυγα μη αφήνοντας τον να μιλήσει άλλο.