Luna Park

~42~ | Όνειρο ήταν |

-Το τραγούδι έχει τον ίδιο τίτλο για αυτό και το τραγουδούσα όταν έγραφα γι'αυτό δεν άντεξα και έβαλα... Enjoy, ελπίζω -

Μ α ν ώ λ η ς

"Σου το λέω για χιλιοστή φορά. Δεν σήμαινε κάτι το φιλί μας. Σίγουρα θα έγινε από λάθος". Μου δικαιολογείται αλλά δεν πιστεύω κουβέντα.

Πώς γίνεται να φιληθούν κάποιοι καταλάθος; Ανοησίες.

"Ή πολύ απλά, πρέπει να τα ξαναφτιάξετε". Του προτείνω και αυτός με το χαζό του μυαλουδάκι δεν καταλαβαίνει γιατί το είπα αυτό και με κοιτάει όλο απορία. "Γιατί ακόμα αγαπάτε ο ένας τον άλλον!" Φωνάζω και του πετάω το μαξιλάρι της Αναστασίας στο πρόσωπο μήπως βάλει μπρος.

"Όχι. Πρέπει να σεβαστώ την απόφαση της να χωρίσουμε". Μου λέει και δείχνει θλιμμένος γιατί την αγαπάει αλλά δεν κάνει κάτι για να την αποκτήσει. "Ναι, όμως αυτή πρέπει να σεβαστεί και την δική σου απόφαση να είστε μαζί". Του λέω μεταξύ σοβαρού και αστείου.

Ο Λουκάς απλώς αναστενάζει και δείχνει σκεπτικός. "Με την Κλεοπάτρα τελικά τι έγινε;" Ρωτάει εκείνος χαμογελαστός. Με το ίδιο χαζό χαμόγελο εγώ τον κοιτάω κοκκινίζοντας, " της άρεσε εν τέλει το δώρο της. Είμαι τόσο χαρούμενος. Είμαστε επιτέλους μαζί". Λέω τρισευτυχισμένος.

"Άρχισαν πάλι να τρέχουν μέλια. Δεν αντέχω, θα φύγω. Αντίο". Μου λέει ο Λουκάς και όντως φεύγει. Αμέσως χτυπάει το τηλέφωνο μου και το σηκώνω. "Εμπρός;" Λέω περιμένοντας να ακούσω μια άλλη φωνή, όπως σηνήθως. "Ναι; Μανουήλ, αγόρι μου, η κυρία Μαρία είμαι". Μου λέει και καταλαβαίνω απόλυτα τον λόγο της κλήσης της.

"Καλησπέρα κυρία Μαρία". Της λέω ευγενικά και χαζογελάω εφόσον η κυρία Μαρία με πληρώνει για να προσέχω την μικρή της κόρη, ωστόσο πάντα καταλήγω να μιλάω με την μεγάλη της περί ανέμων και υδάτων έχοντας μηδαμινή ιδέα που είναι η μικρή κόρη. "Θα ήθελα να προσέξεις την Μαριάννα σήμερα το βράδυ. Θα μπορούσες;" Με ρωτάει ευγενικά και εγώ συμφωνώ εφόσον δεν έχω άλλη επιλογή μιας που είναι η δουλειά μου.

[...]

"Θέλεις να παίξουμε με την Monopoly πριγκίπισσες που μου πήραν οι γονείς μου;" Με ρωτάει το γλυκύτατο κοριτσάκι και εγώ την κοιτάω εξίσου γλυκά πριν της ρίξω άκυρο. "Δεν μου αρέσουν οι πριγκίπισσες". Της δηλώνω και αυτή φαίνεται σαστισμένη. "Και εσύ τι θα παντρευτείς;" Ρωτάει όλο ανησυχία όμως πριν προλάβω να απαντήσω ακούω γέλια στο παρασκήνιο. "Αν, γιατί γελάς;" Ρωτάει η Μαριάννα την αδερφή της, η οποία γελάει κυριολεκτικά με την ψυχή της.