Luna Park

~35~ | Girls time |

"Μου αρέσει πολύ που είμαστε όλες  μας. Χωρίς αγόρια". Λέει χαρούμενα η Κλέο και χαμογελάω αμυδρά.

Αχώνευτη κάρχια...

"Αλήθεια, τι έχεις στο μάγουλο σου, Βενετία;" Ρωτάει αδιάκριτα η Κλεοπάτρα και καταπίνω το λιγοστό μου σάλιο. "Χτύπησα σε μια πόρτα". Λέω την πιο καλή μου δικαιολογία για τα τελευταία μου χτυπήματα και χαμογελάω ψεύτικα στην 'φίλη' μου.
"Και στο χέρι και στο μάγουλο;" Συνεχίζει να ρωτάει αδιάκριτα μια άλλη τύπισσα. "Ναι, είμαι πολύ απρόσεκτη". Απαντάω και κοιτάω τον χώρο.

Όλα ροζ ακόμα και αν πάμε Τρίτη λυκείου. Παλιπαιδισμός, ίσως. Θάρρος, ναι. Τα πάντα είναι ροζ και τα αρκούδια τα λούτρινα γεμίζουν το δωμάτιο. Όλα θυμίζουν παιδί.

Τα κορίτσια άρχισαν να μιλάνε. Να κρίνουν, να κακολογούν.

Ποτέ δεν το κατάλαβα αυτό. Οι πάντες κράζουν τους πάντες. Όλοι ξαφνικά ξέρουν τι συμβαίνει στην ζωή του άλλου και την κρίνει ανάλογα.

"Είναι που****!"
"Προσπαθεί να το παίξει μάγκας!"

Όλοι μας σχολιάζουμε σαν να ξέρουμε καλύτερα από τον ίδιο. Μισώ τον εαυτό μου, όταν το κάνει αυτό και προσπαθώ να το ελαττώσω.

Η συζήτηση είναι για το σύνηθες θέμα, τα αγόρια. Ποτέ μου δεν συμπάθησα αυτό το θέμα ακόμα και τώρα που έχω. Όμως, μάλλον στα άλλα κορίτσια που βρίσκονται στο χώρο, δεν τους χαστουκίζουν για αυτό.

Γαμώτο, μπαμπά γιατί δεν μπορείς να καταλάβεις ότι δεν είμαστε στον δέκατο όγδοο αιώνα...

Τα γέλια των κοριτσιών με επαναφέρουν στην πραγματικότητα και χαμογελάω άβολα. "Τι συμβαίνει;" Ρωτάω και αυτές γελάνε πιο δυνατά.
"Απλά σχολιάζουμε τα 'κακά παιδιά' και ανακαλύπτουμε ότι δεν είναι ιδιαίτερα κακά". Μου λέει μια κοπέλα μέσα από τα γέλια της.

Καλά, εγώ το έλεγα. Κάγκουρες είναι, όχι 'κακά παιδιά'.

"Και όλοι μας τους φοβόμαστε χωρίς κανέναν λόγο! Θα πρέπει να πάρουμε εκδίκηση!" Φωνάζει ενθουσιασμένη η Κλέο και τις κοιτάω άναυδη. "Δεν νομίζω ότι είναι καλή ιδέα". Τους αποθαρρύνω αλλά φαίνεται να τους άρεσε τόσο πολύ αυτό.

"Ελάτε κορίτσια, πάμε". Λέει η Κλεοπάτρα μπροστά στα μούτρα μου και όλες φεύγουν μαζί της. Όλες εκτός από μένα και την Ρενέ. "Καταλαβαίνεις ότι ο Μανώλης και ο Λουκάς θα μας βρίσουν εξαιτίας τους;" Ρωτάει και την κοιτάω ειρωνικά. "Φυσικά και το ξέρω". Της λέω και αυτή έρχεται κοντά μου.

"Τότε τι κάνουμε εδώ; Πρέπει οπωσδήποτε να πάμε μαζί τους για να μην κάνουν τίποτα ακραίο και το πληρώσει ο Μάνος και ο Λουκάς!" Μου λέει και με ξυπνάει από τον βαθύ μου ύπνο γουρλώνοντας τα μάτια μου.
"Πάμε!" Φωνάζω και τρέχουμε από πίσω τους.

[...]

"Από το ένα μέχρι το δέκα πόσο πολύ το άξιζε αυτό ο Μανώλης;" Ρωτάει η Κλεοπάτρα και δεν καταλαβαίνω τι έκανε. "Τι ακριβώς;" Ρωτάω και πανικοβάλομαι, φοβάμαι για αυτό που θα του έκανε και τι θα ακολουθήσει.
"Ξέρεις τι λένε. Όταν θες να πληγώσεις κάποιον πλήγωσε κάποιον που αγαπάει. Ο Λουκάς με τον Μανώλη αν και είναι στρέιτ, έχουν μια πολύ καλή σχέση. Έτσι για να πληγώσουμε και τους δύο, έσκασα τα λάστιχα από το αυτοκίνητο του Μανώλη". Είπε με ένα τεράστιο χαμόγελο και μας έδειξε το αυτοκίνητο με τα πλέον σκασμένα λάστιχα, τα άλλα κορίτσια ήταν άναυδα και δεν ξέρουν πως να φερθούν.

Αυτό. Ήταν. Κάκιστο.

"Όχι!" Φωνάζω και πηγαίνω κοντά της. "Θα πας αμέσως να του δώσεις λεφτα για να διορθώσει την ζημιά που έφτιαξες!" Συνεχίζω να της φωνάζω αλλά αυτή με διακόπτει χαστουκίζοντας με.

Πόσες φορές θα με χαστουκίσουν;

"Είσαι πολύ ξενέρωτη που δεν καταλαβαίνεις ότι αυτό έχει πλάκα". Μου λέει η Κλεοπάτρα και τώρα πλέον έχω μια άσπονδη φίλη.

Χωρίς λόγια, φεύγω από εκεί και με χαρά παρατηρώ ότι η Ρενέ το είχε κάνει ήδη.

-You love meeeeeee-