Luna Park

~54~ |Είμαστε όλοι μαζί|

[Κάπου εδώ να πω ότι δεν είμαι επαγγελματίας ψυχολόγος, έτσι οι συμβουλές που ίσως έχει δώσει/ θα δώσει η ψυχολόγος δεν είναι... Πώς το λένε; Επαγγελματικές. Είναι απλά συμβουλές δεν χρειάζεται να τις πάρετε τοις μετρητοίς. Αν έχετε κάποιο πρόβλημα καλύτερα να απευθυνθείτε σε έναν ώριμο και αν είναι σοβαρό, ίσως θα ήταν καλύτερα να μιλήσετε με αληθινό ψυχολόγο. Καλή σας ανάγνωση].

Β ε ν ε τ ί α

"Είμαστε εδώ για συγκεκριμένο σκοπό. Για αυτό δεν πρέπει να είμαστε ηλίθιοι, αλλά υποστηρικτικοί φίλοι". Μας λέει ο Μανώλης σαν να είναι αρχηγός μιας ομάδας ποδοσφαίρου και σε λίγο τελειώνει ο αγώνας. "Αυτό το ξέρουμε, βλάκα!" Του λέει ο Λουκάς και τον χτυπάει δυνατά στον σβέρκο.

Είμαστε έξω από την αίθουσα στην οποία βρίσκεται η ψυχολόγος της Ρενέ και η ίδια. Κάνουν την συνηθισμένη τους συνέδρια και εμείς περιμένουμε απ'έξω ώστε σε λίγο να μας φωνάξουν να κάνουμε μια ομαδική συνέδρια. Οι γονείς μας, για κάποιο λόγο, έχουν προηγηθεί όπως και οι γονείς της Ρενέ που έτσι κι'αλλιώς έρχονται να μιλήσουν στην ψυχολόγο μία φορά την εβδομάδα.

Είμαι λίγο αγχωμένη είναι η αλήθεια. Δεν ξέρω τι θα μας ρωτήσει, τι πρέπει να της απαντήσουμε, τι συζήτησε με τους γονείς μας, στην δικιά μου περίπτωση και με τον Στέλιο, και αν θα πρέπει να την εμπιστευτώ.
Δεν με νοιάζει αυτό που λέει η μητέρα μου, για μένα δεν είναι τίποτα παρά μία ξένη.

Δεν ξέρω τι πρέπει να περιμένω. Θα μας ρωτήσει μόνο για την Ρενέ;  Ή και για τη προσωπική μου ζωή;

Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Πρέπει να ηρεμήσω. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Η πόρτα ανοίγει και το χαμόγελο της Ρενέ εμφανίζεται στην θέση του. "Μπορείτε να μπείτε". Λέει απευθυνόμενη σε μένα και στα αγόρια και με αργά βήματα προχωράμε προς τα μέσα. Καθόμαστε μπροστά από το γραφείο της ψυχολόγου σε ένα μεγάλο μαύρο καναπέ.

Ο τοίχος είναι γεμάτος με ζωγραφιές. Είναι όλες με οικογενειακές στιγμές, μερικές με χαρούμενα στιγμιότυπα ενώ άλλες με άσχημα, αλλά πολύ άσχημα. "Καλησπέρα παιδιά!" Μας λέει η ψυχολόγος με χαρούμενη χροιά oμως την αγνόησαν κάπως και συνέχισα να παρατηρώ τις ζωγραφιές. Ήταν όλες από παιδιά, αυτό ήταν το μόνο σίγουρο.

"Καλησπέρα!" Λέει ο Λουκάς γεμάτος χαρά. Χαζό παιδί, χαρά γεμάτο που λένε... "Λοιπόν,  θα μπω κατευθείαν στο ψητό. Μου κάνει μεγάλη εντύπωση που ζητήσατε να μου μιλήσετε, πόσο μάλλον όλοι μαζί".  Μας λέει και το χαμόγελο στο πρόσωπο της είναι αληθινό.