Luna Park

~04~| Το "crew" |

Λουκάς

Άλλο ένα συνηθισμένο Σάββατο που ο άλλος με αναγκάζει να συμμετάσχω σε ό,τι βλακεία θα κάνουν... Φοράω μια μαύρη ζακέτα γιατί κάνει ψύχρα. Ώρα για βόλτα από ό,τι φαίνεται!
Lucky me...

"Πρέπει να κάνεις φιλίες!" Ακούω ακόμα μια φορά τον Μανώλη να μου τσιρίζει και αργότερα να μου ρίχνει ένα μαξιλάρι. Πάντα όταν κάναμε αυτή την συζήτηση, είχε ένα μαξιλάρι δίπλα του και μου το έριχνε στα μούτρα. Πάντα...

Παίρνω κλειδία, κινητό και αφήνω το σπίτι άδειο, ακριβώς όπως είναι πάντα και όταν λείπω. Ευτυχώς δεν είναι και πολύ μακρία το αγαπημένο τους στέκι και μπορώ να πάω με τα πόδια.

Μπαίνω μέσα και κοιτάω την ώρα. 12:30, κανονικά εκείνη την ώρα είχε συνάντηση το "crew" ... Μετά τους βλέπω όλους εκεί. Όχι, λου θα χάναν, τα γίδια.

Τα μάτια μου συναντιούνται με τα δικά του και μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκε που με βλέπει,
πίστευε πως δεν θα έρθω.
Καλά έκανε εδώ που τα λέμε.

Σαν την μαμά είναι ενθουσιασμέμος... Όταν έβλεπε πως έχω βελτίωση στο πιάνο... Ένα φιλί και το χαμόγελο περηφάνιας της ήταν η καλύτερη ανταμοιβή για τον κόπο που είχα κάνει.

Αυτά πέρασαν όμως και τώρα πιάνω μια θέση δίπλα στον Μανώλη. Αν και δεν έχω καθόλου όρεξη παρακολουθώ στο ελάχιστο αλλά η βαβούρα και το συλλαλυτήριο που υπάρχει μού προκαλούν πονοκέφαλο. Έχω αρχίσει να καταλαβαίνω τους καθηγητές με όλες τις ομιλίες τους, τα γέλια τους, χρειάζεσαι όντως ένα χάπι. Ποιος να το πίστευε πως θα είχαν δίκιο οι καθηγητές.

Είναι αλήθεια πως εγώ δεν καταλαβαίνω την ιδεολογία των περισσότερων από εδώ αλλά γουστάρω να είμαι μαζί τους αφού έχουμε ένα κοινό σημείο: δεν μας ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων.

Προσπαθώντας να ηρεμήσω στο ελάχιστο, βγάζω από την τσέπη μου το πακέτο με τα τσιγάρα και ύστερα παίρνω έναν αναπτήρα που υπάρχει στο τραπέζι μπροστά μου.

"Πώς νιώθεις Μανώλη που σε έκανε ρόμπα η καινούργια;" Ρωτάει ο Γρήγορης και γελάει κοροϊδευτικά. Δεν γνωρίζω γιατί το κάνουν μεγάλο αυτό το θέμα. Ναι οκ, το κορίτσι έκανε κάτι υπέροχο, να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Είναι όμορφη, στα μάτια μου όμως μόνο...

"Ρε άσε με! Η τύπισσα το έπαιζε και μάγκας!" Ψέμαααα! Δεν έχεις αυτή την άποψη, Εμμανουήλ και το ξέρεις. "Πιστέψτε με είναι ένα τίποτα στην πραγματικότητα!" Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτά του τα λόγια με εκνεύριασαν. Ίσως διότι λέει αυτά που θέλουν να ακούσουν, όχι γιατί τα πιστεύει.