Luna Park

~40~ | 13 Φλεβάρη |

Αϋπνίες #3

1:07

Κοιτάω τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια που δεν έχω βγάλει από το τοίχο μου, και ούτε πρόκειται. Είναι ακριβώς απέναντι από το κρεβάτι, κρεμασμένα πάνω από το θρανίο μου.
Αυτή την στιγμή είναι η μοναδική λάμψη που υπάρχει στο δωμάτιο, ίσως και σε όλο το σπίτι.

Πριν από λίγο τελείωσα τις υποχρεώσεις μου και τώρα απλώς κάθομαι και χαζεύω ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου ελπίζοντας να με πάρει ο ύπνος, όπως έχει κάνει και σε όλους τους άλλους σε αυτό το σπίτι.

Αχ... Γιατί η ζωή να είναι τόσο άδικη;

Από μικρή στο σχολείο ήμουν με την μοναξιά παρέα, όμως εγώ ήθελα κάποιον άλλον. Κάποιο παιδί, να παίξουμε, να μιλάμε και να φτιάχνουμε κοτσιδάκια, όπως έκαναν τα υπόλοιπα παιδιά χωρίς εμένα.

Στην αρχή, δεν είχα καταλάβει γιατί δεν με ήθελαν. Αργότερα, κατάλαβα ότι έφταιγε ο χαρακτήρας μου, ήμουν οξύθυμο παιδάκι και για τα γούστα τους παράξενο, διαφορετικό. Όλοι μας φοβόμαστε το άγνωστο, για αυτό δεν τους αδικώ, ήμουν κάτι το άγνωστο, το διαφορετικό, το παράξενο για αυτούς, μάλλον και για αυτό με περιγελούσαν άλλωστε. Έτσι, έξι ολόκληρα χρόνια δεν είχα κάποιον, ίσως μερικές φορές να έμπαινα στις παρέες τους αλλά δεν ήταν φίλοι μου.

Στο γυμνασίου και στις πρώτες τάξεις του λυκείου όπου μέναμε ακόμα στην Θεσσαλονίκη, η μοναξιά είχε αρχίσει να με συμπαθεί ακόμα περισσότερο. Έκανα τα πάντα για να την αποφύγω.
Έμπλεκα με άλλες παρέες συνέχεια, για να καταλάβω ότι σε καμία δεν κολλάω.

Ενώ τώρα, έχω μια αληθινή παρέα. Τα παιδιά είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που μού έχουν συμβεί ποτέ.
Ίσως να μην είμαστε μαζί με τον Λουκά, αλλά δεν με πειράζει τόσο πολύ πλέον, ναι νιώθω πράγματα για αυτόν ωστόσο φαίνεται ευτυχισμένος και έτσι, αυτό μού αρκεί.

Αγαπάς για να αγαπάς, όχι για να πάρεις κάτι για αντάλλαγμα.

{Δεν θυμάμαι από πού είναι, αλλά είναι κλεμμένο}

Αναστέναξα στην θύμηση της ζωής μου. Δεν μπορώ να πω ότι πέρασα ωραία αλλά δεν είναι και ό,τι χειρότερο. Έξαλλου δεν φταίω και εγώ έστω στο ελάχιστο, για όλα τα άσχημα που μού έχουν συμβεί;

Κατά κάποιο τρόπο, εγώ τα προκάλεσα. Την μοναξιά που ένιωθα τόσο χρόνια, εγώ έφταιγα που αρχικά ήμουν οξύθυμη και τα παιδιά με αντιπάθησαν εξ'αιτίας αυτού και άρχισαν να μού φέρονται άσχημα. Ο πατέρας μου που θυμώνει σε οτιδήποτε και αν κάνω, το προκαλώ αυτό. Με την συμπεριφορά μου προς αυτόν. Οι υπερβολικές και βίαιες αντιδράσεις του με ανάγκασαν να χωρίσω τον Λουκά ώστε να μην βγαίνω τόσο πολύ έξω, διότι έχω το προκάλεσα. Εγώ δεν χρησιμοποίησα μέτρο σε αυτό και εν μέρει, εγώ φταίω.