Luna Park

~21~ | Well, I did not expect that|

Λουκάς

"Ακόμα δεν τα φτιάξαμε και ο άλλος την γλυκοκοιτάζει", σχολιάζω έξαλλος. "Εσύ από πού τον ξέρεις;" Ρωτάω τον Μανώλη και αυτός αδιάφορος γυρίζει κυκλικά τα μάτια του. "Είναι οικογενειακός φίλος". Απαντάει και πίνει λίγη μπίρα, αυτή την φορά δεν βλέπει Μπομπ Σφουγγαράκη, αλλά την Ντόρα.

Από το ένα παιδικό στο άλλο.

"Μην ανησυχείς ιδιαίτερα για τον Φώτη, δεν θα θέλει την Βενετία", με ενημερώνει και τον κοιτάω. "Παίζει μπάλα, σε άλλη ομάδα". Μου λέει και εκεί είναι που τα χάνω τελείως.
"Τι εννοείς;" Τον ρωτάω προφανώς λίγο μπερδεμένος.

Ο Μάνος ενοχλημένος για την άγνοια μου, γυρίζει κυκλικά τα μάτια του και ύστερα πίνει και άλλη από την μπίρα.
"Την κουνάει την αχλαδία". Προσπαθεί να με κάνει να καταλάβω, αλλά εγώ ακόμα δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς εννοεί. "Έλα ρε φίλε! Ακόμα και η Ντόρα θα καταλάβαινε!" Μου λέει ελαφρώς νευριασμένος και μου δείχνει την Ντόρα που χορεύει με τον Μπουτς.

"Θα μου το εξηγήσεις;" Ρωτάω από μεγάλο κοινωνικό ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο Φώτη. "Eίναι ομοφυλόφιλος! Gay! Πώς θες να στο πω;" Μου λέει αγανακτισμένος και εγώ αρχίζω να χοροπηδάω στον καναπέ.

Ο Φώτης δεν θα μου πάρει την κοπέλα! Είμαι τόσο χαρούμενος!

"Πας καλά, παιδάκι μου;" Με ρωτάει ο Μανώλης αλλά εγώ δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία. "Τι πίστευες; Με τόσες ανασφάλειες που έχω, θα ήθελα τουλάχιστον, για το κορίτσι μου να είμαι σίγουρος". Του απαντάω και κάθομαι στην θέση μου. "Υπάρχει κάτι που λέγεται εμπιστοσύνη". Μου λέει με το ενοχλητικό ύφος που έχουν οι ηλίθιες στις ταινίες. "Της έχω εμπιστοσύνη". Του λέω και τα λόγια μου είναι αληθινά.

"Τι κάνετε καλέ εσείς τέτοια ώρα;" Ρωτάει ο μπαμπάς μου κι εγώ με τον Εμμανουήλ πετάγομαστε όρθιοι. "Κύριε Χρήστο; Καλησπέρα!" Λέει σαν χαζοχαρούμενο που είναι ο φίλος μου.
"Δεν άκουσα τα ροδάκια του καροτσιού σας! Καινούργιο;" Ρωτάει ο Μανώλης γεμάτος ενδιαφέρον για το καροτσιού του μπαμπά μου.

"Όχι, αγόρι μου. Μάλλον θα πρέπει να πας σε κανένα γιατρό". Του απαντάει ο πατέρας μου χαμογελαστός. "Λούκα μου, είναι μία η ώρα. Καλύτερα να πάτε για ύπνο και οι δύο σας. Μανώλης; Οι γονείς σου ξέρουν πως είσαι εδώ;" Άλλος από εδώ με κοινωνικό ενδιαφέρον. "Ναι κύριε τους έχω ενημερώσει". Λέει ο Μάνος και κλείνουμε την τηλεόραση.

[...]

Βενετία

"Γιατί σε λένε Βενετία;" Με ρωτάει ο Φώτης. "Είναι η αγαπημένη πόλη της γιαγιάς μου. Το ολοκληρωμένο όνομα μου είναι Ειρήνη Βενετία Αστυματίδου". Τον ενημερώνω και συνεχίζουμε να περπατάμε προς το σχολείο. Ξαφνικά, βλέπω τον Λούκα και τον Μάνο να κατεβαίνουν από ένα άσπρο αυτοκίνητο. Μάντεψε ποιος ήταν στην θέση του οδηγού. Ο Εμμανουήλ...

Στην Ελλάδα, είναι παράνομο να οδηγάς κάτω των 18. Και ο Μανώλης είπε από μόνος του πως στα γενέθλια του, θα γινόταν 19. Άρα για να είναι εδώ, αυτό σημαίνει είτε πως δεν τα πήγε καλά πέρυσι στις Πανελλήνιες και θέλει να ξαναγράψει ή έμεινε από απουσίες. Τώρα... Τον Μανώλη τον μαθαίνω καλύτερα και ξέρω πως αποκλείεται να έμενε από απουσίες, δεν είναι και τόσο αλήτης...
Άρα, γιατί;

"Μωρό μου!" Λέει λίγο ενθουσιασμένος ο Λούκας και έρχεται προς το μέρος μου, ύστερα με αγκαλιάζει σφιχτά. Όμως παρατηρώ τον Φώτη να γλυκοκοιτάει ή τον Λούκα, δεν μπορώ να προσδιορίσω. Ο Μανώλης ξεροβήχει και απομακρυνόμαστε. "Φώτη, από εδώ το αγόρι μου ο Λούκας". Συστήνω τον Λούκα στον Φώτη και χαιρετίζονται.
"Μανώλη! Βλέπω φοράς την ζακέτα που σου πήρα!" Παρατηρώ χαρούμενη. Στ'αλήθεια όμως νιώθω αρκετά άβολα. Θυμήσου να μην ξανασυστηνώ ανθρώπους ποτέ ξανά.

Όταν τα αγόρια φεύγουν, μένουμε εγώ με τον Φώτη. "Γιατί αναστενάξεις;" Ρωτάω τον Φώτη αφού άκουσα την βαθιά αναπνοή του. "Πρέπει να σου πω την αλήθεια σχετικά με μένα". Μου ανακοινώνει και τον κοιτάω. "Το αληθινό σου όνομα δεν είναι 'Φώτης';" Μαντεύω και αυτός κουνάει αρνητικά το κεφάλι του έχοντας ένα μορφασμό. "Κάνεις κακό στους ανθρώπους;" Κάνω άλλη μια προσπάθει αλλά παίρνω την ίδια απάντηση. "Στα ζώα;" Μαντεύω πάλι αλλά πάλι δεν βρήκα την σωστή απάντηση.

"Είμαι ομοφυλόφιλος". Μου ανακοινώνει και μένω λίγο. Συνήθως οι άνθρωποι δυσκολεύονται να πουν κάτι τέτοιο. Τι να πω; Ο καθένας έχει τον τρόπο του. "Οκ, αρκεί να μην μου πάρεις το αγόρι". Απαντάω και βλέπω το αγόρι μου να ανοίγει το τσιγάρο του με τα σπίρτα.

Πάλι καλά που έχουμε σχέση αλλιώς θα ήμουν κάποια creepy fan του και αν έπαιρνε πρέφα ότι τον κοιτάζω συνέχεια θα γινόμουν ο ορισμός του ρεζίλι.

[...]

"Πατέρα! Φεύγω! Τα λέμε!" Ανακοινώνω στον πατέρα μου για να μην λέει πως τον αφήνω στην απ'έξω.
"Τι; Πού πας; Με ποιον;" Κάνει τον ανήξερο ή μπορεί και να είναι, ίσως δεν το άκουσε όταν του το είπα.

"Θα βγω με τα παιδιά δεν είπαμε;" Του υπενθυμίζω για χιλιοστή φορά για σήμερα. "Καλά να περάσεις". Μου λέει λίγο αναστατωμένος. Ακούγεται η φωνή του αδερφού να μου φωνάζει να προσέχω αλλά είχα ήδη κλείσει την πόρτα.