Luna Park

~52~ | Η κυρά Μάγδα |

Ρ ε ν έ

Οι επισκέψεις στην ψυχολόγο ίσως με έχουν βοηθήσει. Εννοώ ότι δεν βλέπω πλέον εφιάλτες και μπορώ να μιλάω λίγο πιο άνετα για αυτό, όμως πιστεύω ότι δεν πρόκειται να το ξεπεράσω τόσο γρήγορα.

"Οι φίλοι σου, τι λένε για όλο αυτό;" Ρωτάει εκείνη και συνεχίζει να σημειώνει κάτι. "Προσπαθούν να μην το αναφέρουν, είναι άβολο θέμα συζήτησης. Εξάλλου, θέλουν να με κάνουν να νιώθω φυσιολογική". Της απαντάω και κοιτάω τον χώρο. Κάθε φορά που είμαι εδώ, η κυρία Μάγδα, είχε ξεχωριστές ζωγραφιές κρεμασμένες στον τοίχο. "Είσαι φυσιολογική, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι στο κόσμο". Μου λέει με γαλήνη στην φωνή της.

"Των παιδιών σας;" Ρωτάω αδιάκριτα χωρίς να σταματάω να κοιτάζω τις ζωγραφιές. Είναι όλες με οικογενειακές στιγμές, μερικές με χαρούμενα στιγμιότυπα ενώ άλλες με άσχημα. "Όχι, όλες. Μόνο αυτές από πίσω μου". Μου λέει και παίρνω το βλέμμα μου από τους υπόλοιπους τοίχους και αρχίζω να κοιτάω τον τοίχο πίσω της.

Είναι δύο ζωγραφιές μόνο. Η μία έχει μια γυναίκα και γράφει από πάνω «τι σημαίνει για μένα η μαμά», το άλλο είναι με ένα άνδρα και από πάνω γράφει «τι είναι ο μπαμπάς για μένα». Γέλασα. Οι ζωγραφιές μοιάζουν σαν να τις έχουν ζωγραφίσει πεντάχρονα ωστόσο ξέρω ότι τις έχουν ζωγραφίσει έφηβοι.

"Αντιμετωπίζεις οικογενειακά προβλήματα;" Ρωτάει η Μάγδα ανήσυχα και είναι έτοιμη να το σημειώσει στο τετράδιο της. "Όχι. Η φίλη μου, η Βενετία, όμως ναι". Απαντάω και μόλις το λέω συνειδητοποιώ τι έκανα. Δεν έπρεπε να το πω αυτό σε κανέναν...

"Τι είδους προβλήματα;" Ρωτάει το φυσικό. Η κυρία Μάγδα είναι πολύ καλή. Μου έχει κάνει τόσες συνεδρίες δωρεάν και φαντάζομαι, αν πω την αλήθεια, θα επιθυμήσει να κάνει και στην Βενετία. "Οι γονείς της χώρισαν. Δεν είναι τόσο σοβαρό, απλώς της φαινόταν ότι όλα πάνε καλά αναμεταξύ τους". Προσπαθώ να το μπαλώσω λίγο. Δεν είναι η αλήθεια, αλλά δεν είναι ούτε ψέμα.

Τι να έλεγα εξάλλου; "Είχα πάει στο σπίτι της για να ζητήσω κάποιες σημειώσεις αλλά τελικά από το παράθυρο του καθιστικού είδα τον πατέρα της να δέρνει την μητέρα της, τον μικρό αδερφό της και την ίδια" ; Ίσως να ήταν το σωστό να το πω αυτό όμως η Βενετία ποτέ δεν μάς μίλησε για ενδοοικογενειακή βία, μέσα στο σπίτι της. Εξάλλου, θα πρέπει να μιλήσει εκείνη, όχι εγώ εν άγνοιας της κιόλας.

"Λοιπόν είναι φυσιολογικό να υπάρχει μια τάδε σύγχυση στην αρχή αλλά νομίζω ότι όλα θα πάνε καλά". Μου λέει με ένα θερμό χαμόγελο. Εγώ ελπίζω να πάνε όλα καλα. "Αλλά ας γυρίσουμε πίσω σε σένα. Πώς νιώθεις που οι φίλοι σου δεν συζητάνε το πρόβλημα σου;" Ρωτάει ξανά και προετοιμάζεται να σημειώσει ό,τι της πω.

Μερικές φορές θα ήθελα να ήμουν σαν την Βενετία. Αυτή η κοπέλα μπορεί να σου ανακοινώσει τα χειρότερα νέα με μια απρόσωπη έκφραση.

"Χαρούμενη. Είμαι που είμαι αναγκασμένη να μιλάω για αυτό σε σας, δεν χρειάζεται να μιλάω και με τους ανθρώπους μου". Λέω ευχαριστημένη. Πιθανόν να μην έπρεπε να της μιλήσω με επιθετικό τόνο αλλά δεν μου αρέσει να μιλάω για μένα και εδώ, όλο αυτό γίνεται.

"Λυπάμαι που νιώθεις έτσι, όμως δεν πρόκειται να σε αδικήσω. Το θέμα μου όμως είναι, αφού δεν θέλεις να μιλήσεις για αυτό σε μένα, γιατί όχι στους δικούς σου ανθρώπους που τους εμπιστεύεσαι;" Ρωτάει με ήρεμο τρόπο. "Δεν θέλω να τους ανησυχώ. Ούτε τους γονείς μου, ούτε τους φίλους μου, έχουν δικά τους προβλήματα". Λέω ένοχα. Ξέρω ότι δεν θα έπρεπε να νιώθω έτσι, έτσι όμως είναι.

Δεν θέλω να επιβαρύνω κανέναν, και όλο αυτό κάνω.

"Έχεις σκεφτεί πως, ίσως, θέλουν να τους μιλήσεις για τα δικά σου;" Με ρωτάει μια λογική και αναμενόμενη ερώτηση. "Φυσικά απλώς δεν μου αρέσει να τους μιλάω για τα δικά μου προβλήματα. Έχουν τα δικά τους, και είναι πιο λογικά. Οι συμμαθητές μου αγχώνονται για τις Πανελλήνιες, όχι για το αν ο άνθρωπος που τους κακοποιούσε θα μπει ισόβια ή καμία δεκαετία στην φυλακή!" Απαντάω και κάπου στο τέλος το έχασα λίγο. Θύμωσα. Αυτός ο άνθρωπος μού στέρησε την ελπίδα μου για την ευκαιρία για μια φυσιολογική ζωή.

"Καταλαβαίνω τον εκνευρισμό σου αλλά νομίζω ότι θα έπρεπε να ηρεμήσεις. Ξέρω, πως θα νιώθεις αδικημένη εξαιτίας αυτής της τραγικής εμπειρίας ωστόσο νομίζω ότι πρέπει να ξεσπάσεις πρώτα, όπως έκανες τώρα, και ύστερα να ηρεμήσεις την ψυχή σου". Με συμβουλεύει. Φυσικό, αυτή είναι η δουλειά της εξάλλου.

Ξεφυσάω. Είμαι ένα κινούμενο χάος.