Luna Park

~36~ | Sorry |

Και όμως, ίσως θα έπρεπε να το κάνω καιρό. Ίσως θα έπρεπε να το κάνω υπερβολικά πιο νωρίς.

Άλλα δεν ήθελα, δεν το ήθελα καθόλου. Γιατί νιώθω πράγματα, έντονα πράγματα για αυτό το άτομο αλλά φυσικά η μοίρα μου, με θέλει μόνη μου.

Θα μπορούσα να πάω κόντρα από την μοίρα. Να μην είμαι έρμαιο της μοίρας και να μην αφεθώ στα χέρια άλλων. Άλλα δεν θα μπορούσα να το αφήσω να φύγει. Να φύγει ο πόνος που ένιωθα κάθε φορά που γινόταν ένας μικρός χαμούλης κάθε φορά που έβγαινα έξω.

Ο πατέρας μου με έκανε να πιστέψω ότι κάνω κάτι κακό με αυτό, αλλά δεν κάνω. Φυσικά, όμως, εγώ, το κλαψιάρικο μωρό που είμαι, δεν θα μπορέσω να συνεχίσω έτσι.

"Γεια σου καρδιά μου!" Με χαιρετάει ο Λουκάς και αμέσως με αγκαλιάζει. "Γεια σου και σένα!" Του λέω χαρούμενη που τον βλέπω και του φιλάω το μάγουλο. Καθόμαστε λίγο έτσι, αγκαλίτσα απολαμβάνοντας την παρέα του άλλου.

"Πώς τα πας;" Ρωτάω αλλά δεν απομακρύνομαι ούτε στιγμή από πάνω του. "Έχω υπάρξει και καλύτερα". Μου απαντάει ειλικρινά και θυμάμαι τα λόγια της αχώνευτης.

"Για να πληγώσεις κάποιον πλήγωσε αυτόν που αγαπάει".

Ο Μανώλης έχει να εμφανιστεί μια βδομάδα τώρα και κανένας δεν έχει νέα του, ούτε καν ο Λουκάς που είναι κολλητοί. Όλο το σχολείο φωνάζει πως ο 'βασιλιάς έφυγε' και ο Γρηγόρης φαίνεται να απολαμβάνει την απουσία του Μάνου.

Είμαι σίγουρη πως όλη αυτή την εβδομάδα τρέχει να βρει λεφτά για νέα λάστιχα επειδή η Κλεοπάτρα του τα τρύπησε. Αλλά είναι ακριβά τα άτιμα...

Ποιός ξέρει... Μπορεί να ζήτησε δανεικά από τους γονείς του ή από όλο το σόι για να βρει τουλάχιστον τρία λάστιχα. "Έχεις επικοινωνήσει καθόλου με τον Μανώλη;" Ρωτάω και παίζω με τα μαλλιά του. Ο Λουκάς αναστενάζει και με κοιτάει, "όχι" απαντάει σιγανά και έβαλε μια τούφα από τα μαλλιά μου πίσω στο αυτί μου.
Εγώ αμέσως την έβγαλα και ο Λουκάς με κοίταξε με απορία. "Δεν μου αρέσω με το μαλλί πίσω από το αυτί". Του λέω και με κοιτάει πονεμένα. "Και πώς σου αρέσεις;"

Αυτό να μου πεις...

"Με τα μαλλιά στο πρόσωπο ώστε να το κρύβει". Τον ενημερώνω και αρχίζω να κάνω κούνια. Η παιδική χαρά είναι άδεια έτσι κανείς δεν θα με δει να κάθομαι στις παιδικές κούνιες, εκτός από τον Λουκά. "Είσαι όμορφη". Μου λέει και μου φιλάει τον λαιμό κάνοντας με έτσι να ανατριχιάσω.