Luna Park

~17~ |Οι οικογενειάκες στιγμές είναι οι καλύτερες...|

Βενετία

"Ελάτε να φάμε!" Άκουσα την φωνή της μητέρας μου να φωνάζει από κάτω. Η μέρα δεν ξεκίνησε καλά οφείλω να ομολογήσω. Ιδίως ο τσακωμός μου με τον πατέρα, δεν βοήθησε στο να συνεχιστεί καλύτερα...

"Και τι σε πειράζει είπαμε εσένα που η Μαργαρίτα βγαίνει με ένα 'μαλλία'; Δικαίωμα της!" Λέω αγανακτησμένη από την συζήτηση. Εδώ και ώρα ο Στέλιος με τον πατέρα μιλάνε για αυτό. "Τι λες, μωρέ, Βενετία; Με τον μαλλία; Τι πράγματα είναι αυτά; Η ξαδέρφη σου πάει πρώτη λυκείου και ο άλλος μόλις τελείωσε το λύκειο και θα πάει σχολή. Μου κάνεις πλάκα; Θα θέλει να την αποπλανήσει" Μου απαντάει ο πατέρας μου και τρώει.

Και αυτό ήταν η αρχή, μετά αρχίσε να λέει και άλλες αντιλήψεις του 1920. Ειλικρινά απορώ. Αλλά ίσως θα πρέπει να σταματήσω. Είπαμε drama queen και οξύθυμη αλλά δεν χρειάζεται κιόλας να πάμε παραπέρα το θέμα.

Κατεβαίνω κάτω και κάθομαι στο τραπέζι μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια. "Απλώς Βενετία, αν εσύ ήσουν αυτός ο μαλλίας θα άφηνες ένα μπουμπούκι σαν την ξαδέρφη σου;" Με ρωτάει ο άνθρωπος που αποκαλώ πατέρας και ο θυμός μου αρχίζει φουντώνει πάλι. "Μπαμπά πιστεύω ότι δεν θα έπρεπε να κατακρίνεις αυτή την σχέση". Του λέω ήρεμα.

Βλέπω την κραυγή βοήθειας του Στέλιου, ξέρω για τι πράγμα πρόκειται. "Ελπίζω τουλάχιστον να μην έχει τατουάζ". Πετάει ξανά την βλακεία ο πατέρας και προσπαθώ απλώς να την αγνοήσω.

Δεν θα τον μάθω τώρα, έχει τις ίδιες θεωρίες με τους γονείς του. "Αλλά βέβαια, όπως τους μάθει η μάνα!" Σφίγγω την γορθία μου. Είμαστε στον εικοστό πρώτο αιώνα, όμως ο πατέρας μου δεν έχει προσαρμοστεί.

Δεν φταίει για όλα η μητέρα. Οι έφηβοι αποκτούν τις δικές τους αντιλήψεις, δεν αντιγράφουν των γονίων τους.

"Στέλιο, πώς πήγε το σχολείο;" Απευθήνει τον λόγο η μητέρα μου στον αδερφό μου προσπαθώντας να αλλάζει θέμα συζήτησης. "Καλά. Γράψαμε διαγώνισμα στην Λογοτεχνία και αύριο θα γράψουμε στην Χημεία". Απαντάει εκείνος χαμογελάστος, ύστερα με κοιτάει και με ικετεύει να μην συνεχίσω την προηγούμενη μας κουβέντα.

Τρώω. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, έτσι και αλλιώς, οποιαδήποτε λέξη και αν πω, ο πατέρας θα την μετατρέψει σε έναν άλλο μονόλογο περί ζωής. Δεν έχω όρεξη, μου έχει χαλάσει ήδη η διάθεση από το πρωί, δεν χρειάζομαι άλλο. Δεν είμαι μαζόχα.