Luna Park

~02~ |"Είναι badboy! Μην μπλέξεις μαζί του!"|

Μετά το μικρό 'σοκ' που υπέστει το σχολείο, γύρισαν όλοι στις δουλείες τους. Χαίρομαι, μην ασχολούνται με ανούσια πράγματα...

"Γεια! Εσύ θα πρέπει να είσαι η καινούργια! Είμαι η Ρενέ!" Μου λέει ένα κορίτσι -στην ηλικία μου μάλλον- τείνοντας το χέρι της για χειραψία, αφού πρώτα έπεσα πάνω της.
Είναι ευγενική μαζί μου, ας είμαι και εγώ μαζί της.

Φέρσου στους ανθρώπους όπως θα ήθελες να σου φέρονται και αυτοί.

"Είμαι η Βενετία". Λέω και της πιάνω το χέρι. Αυτή αμέσως με χώνει στην αγκαλία της. "Αν χρειαστείς οτιδήποτε να ξέρεις θα είμαι εδώ για σένα! Μην με ντρέπεσαι!" Μου λέει και με χαϊδεύει.

Ποιος ξέρει τι της κάναν και αυτής...
Ή μπορεί να είναι απλώς ευγενική, κανείς δεν ξέρει στην πραγματικότητα.

"Εμ... Σε ευχαριστώ. Προς το παρόν θέλω να πάω στο γρεφείο του λυκειάρχη. Μήπως ξέρεις που είναι;" Την ρωτάω, εκείνη με πιάνει από το χέρι και με κατευθύνει κάπου. Να υποθέσω πάμε στο γραφείο του λυκειάρχη... Παράξενα πλάσματα οι άνθρωποι.

Σταμάταμε σε μία πόρτα που έχει μια ταμπέλα πάνω και γράφει 'λυκειάρχης'. Καλή δουλεία έκανες Ρενέ! Σαν σκυλάκι της συμπεριφέρομαι, όριστε τι παθαίνεις αν ποθείς έναν σκύλο από την ηλικία των τεσσάρων, οι γονείς σου απλώς αρνούνται να έχετε σκύλο στο σπίτι αν και ξέρουν πόσο το θέλεις. Πόσο ποθείς μια παρέα.

"Σε ευχαριστώ πολύ!" Της λέω και της χαμογελάω. Είναι καλό κορίτσι. Τουλάχιστον αυτό λέει το ενστικτό μου, θα δούμε στην πορεία.

"Τα λέμε μετά!" Της λέω αφού δεν παίρνω απάντηση. "Ναι! Τα λέμε αργότερα!" Μου λέει ενθουσιασμένη και με αγκαλίαζει, ύστερα φεύγει αφήνοντας με μόνη μου με την πόρτα.
Οποία ψυχή είναι να βγει, ας βγει...

[...]

Η πρώτη μου μέρα, παραδόξως, ήταν καλή... Ήμουν στο ίδιο τμήμα με την Ρενέ και καθίσαμε μαζί. Στο τρίτο διάλειμμα έφαγα και την τρίτη ώρα είχαμε κενό, έτσι κοιμήθηκα λίγο.
Όλοι την μέρα την πέρασα με την Ρενέ, είναι ένα καλό κορίτσι, καλά έλεγα. Τώρα μου μιλάει για τους καινούργιους συμμαθητές που θα έχω.

"Και από εδώ τα αγόρια badboys/players". Συνεχίζει να λέει.και δείχνει μια παρέα πέντε αγορίων. "Ααα! Εκτός φυσικά τον Λουκά! Ο Λουκάς δεν είναι player αλλά έχει μια φυσιογνωμία που μπορείς μετά χαράς να τον πεις badboy". Μου λέει και δείχνει ένα αγόρι που καπνίζει.

Είναι μελαχρινός, τα μάτια του δεν φαίνονται καλά και φοράει μια μαύρη μπλούζα, μια μαύρη ζακέτα κουμπωμένη μέχρι πάνω και adidas. Δεν λέω... Είναι κουκλί ζωγραφιστό...
Καπνίζει υπερβολικά πολύ; Ή είναι απλώς η ιδέα μου;

"Εμ... Βενετία;" Μου λέει η Ρενέ αποσπώντας την προσοχή μου από τον Λουκά. "Τι είναι;" Της λέω εκνευρισμένη. Γιατί είμαι όμως; Δεν μου έκανε κάτι... Παράξενο πλάσμα κι εγώ, λοιπόν, είμαι ένα με την μάζα.

"Είναι το badboy! Δεν θέλεις να μπλέξεις μαζί του!" Μου λέει και με γυρίζει ώστε η πλάτη μου να βλέπει προς το μαναράκι.

"Γιατί τι θα μου κάνει ντα;" Ρωτάω ειρωνικά και ρολάρω τα μάτια μου. Εμείς μόνο κάγκουρες είχαμε στο σχολείο, έτσι δεν ξέρω πως να χειριστώ τον ορισμό "badboys". Βέβαια από όσο κατάλαβα είναι μια παρέα αγοριών που απλώς οι άλλοι τους φωνάζουν έτσι.

"Μην ακουμπάς την μηχανή μου" , ακόμα μπορώ να ακούσω την φωνή του μεγαλύτερου κάγκουρα του προηγούμενου σχολείου μου. Αν θέλει να ξέρει, εγώ οδηγάω καλύτερα την μηχανή από αυτόν.

"Σου το λέω είναι μυστηριώδης!" Μου λέει και εγώ ρολάρω τα μάτια μου με ένα ειρωνικό χαμόγελο. "Άσε με να σου μάθω κάτι Ρενέ. Όλοι μας είμαστε μυστηριώδης σε κάποιον". Λέω το quote μου με ύφος φιλοσοφικό.

Σήμερα είμαι πολύ αλάνι...
Αυρίο να δω τι θα κάνω που θα ξαναγίνω το σπασικλάκι που είμαι στα αλήθεια.

"Αα κοίτα η Ρενέ βρήκε φίλους!" Λέει ένα αγόρι που πριν ήταν στην παρέα των players/badboys.

"Μανώλη! Φύγε!" Λέει ενοχλημένη η Ρενέ και κάθεται στο παγκάκι.
Το οποίο λογικά θα είναι μαγικό και θα μεταφέρθηκε ως εδώ γιατί δεν το είχα δει νωρίτερα.

"Μα γιατί;" Λέει ειρωνικά αυτός.
"Σου είπε κάτι! Νομίζω πως θα πρέπει να το σεβαστείς και να πας στον διάολο!" Υπαρασπίζομαι το μόνο άτομο που συμπάθησα σε αυτό το τρελοκομείο.

"Και ποια είσαι εσύ;" Με ρωτάει απέχθεια. "Είμαι αυτή που είναι λογικό να--!" Πάω να πω αλλά με διακόπτει. "Άκου να σου πω κοριτσάκι! Εμένα να με σέβεσε!" Λέει επιθετικά κι με πλησιάζει.

Ουυ φοβήθηκα τώρα!

"Από ότι φαίνεται η μητέρα σου δεν σου έμαθε πως ο σεβασμός κερδίζεται και δεν απαιτείται! Κι δεν έχεις κάνει κάτι για να μου αποδείξεις πως πρέπει να σε σέβομαι... Γι'αυτό καλύτερα κόψε αυτό το υφάκι! Και σταμάτα να την ενοχλείς!" Του λέω και του ψαμογελάω ψευτικά.

Πάει να πει κάτι -λογικά κάποια βλακεία- αλλά ο φίλος του το μανάρι-notplayer-badboy-Λουκάς τον διέκοψε.

"Κόφτο! Το κορίτσι έχει δίκιο". Του λέει σιγάνα, φαινέται πως ο Μανώλης ηρεμεί λιγάκι και μετά φεύγουν. Κοιτάω την Ρενέ, η οποία έρχεται δίπλα μου κοιτάω και τον Λουκά, ο οποίος περπατούσε δίπλα στον Μανώλη. Ακόμη και η πλάτη του είναι ωραία... Πώς γίνεται αυτό; Μήπως όντως υπάρχει ο δωδεκάθεος και το παιδί προς τα εκεί, θυσιάζει καθημερινά εκατό βόδια στον βωμό της Αφροδίτης;