Luna Park

~45~ | Ερωτική εξομολόγηση |

Β ε ν ε τ ί α

Το σχολείο είναι διαφορετικό. Πρώτον, άρχισα πραγματικά να περνάω καλά. Ο Λουκάς, η Ρενέ, ο Μανώλης είμαστε μαζί σε όλα τα διαλείμματα. Φυσικά, υπάρχουν μερικοί που μας κοιτάξουν αλλά δεν κάνουμε κάτι ιδιαίτερο. Δεν μας πειράζει, μας θαυμάζουν. Καλά, δεν πειράζει αυτούς.

"Μόνο εγώ νιώθω λίγο άβολα με αυτό;" Τους ρωτάω και με έμμεσο παραδέχομαι πόσο πολύ δεν θέλω να με κοιτάνε όλοι. Νιώθω σαν να έκανα κάτι κακό.

Δεν φταίω εγώ! Αυτή με είπε πουτ***!
Ηρέμησε... Κανείς δεν ξέρει πόσο βίαιη μπορείς να γίνεις. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Ότι τα πας πολύ καλά, ελέγχοντας τον θυμό σου.

Μην. Το. Χαλάσεις. Σε. Σκότωσα.

Ο Μανώλης αναστενάζει γνέφοντας. "Τι κοιτάτε ρε; Έχετε κάποιο πρόβλημα; Ή μήπως έχουμε εμείς κάτι;" Ρωτάει ειρωνικά ο Μανουέλ και όλοι τον υπάκουσαν, δεν μας κοιτάξουν πλέον αλλά μάλλον δεν θα σωθούμε από την φημολογία τους.

"Από ότι φαίνεται, σε υπακούνε ακόμα". Του λέει ο Λουκάς και αυτός αναστενάζει. "Το ξέρω. Είναι λίγο εκνευριστικό αν το σκεφτείς. Δεν είμαι κανένας βασιλιάς". Του απαντάει ο Εμμανουήλ και κλείνει τα γαλανά του μάτια από την κούραση.

Γιατί είναι κουρασμένος; Σχεδόν δεν έχει αρχίσει ακόμα.

"Omg! Είσαι στην Αθήνα τόσο καιρό και δεν έχεις δει την κόλαση που ονομάζεται Αθήνα!" Φωνάζει σοκαρισμένη η Ρενέ και το σχολείο μάς κοιτάει ξανά. Όλοι, μαθητές και καθηγητές.

Η Ρενέ χαμογελάει άβολα σε όλους και κάθεται ήρεμα στην θέση της. "Δεν έχεις πάει στο κέντρο της Αθήνας τόσο καιρό. Είναι τραγικό. Πρέπει οπωσδήποτε να πάμε". Λέει αυτή την φορά ψιθυριστά. "Δεν χρειάζεται". Απαντώ εγώ.

Έχω τόσα να κάνω. Δυστυχώς, ούτε πρόβα για την παράσταση που έχουμε δεν κάνω αφού δεν έχω πιάνο. Νομίζω ένας παράγοντας που όλοι η τρίτη λέει πόσο σημαντικό είναι γιατί παίρνουμε επιπλέον βαθμούς στην Θεατρολογία, που έχει επιλέξει το μισό σχολείο σαν μάθημα επιλογής.

"Τι εννοείς δεν χρειάζεται; Εδώ θα συμφωνήσω. Πρέπει να πας στην κόλαση ονόματι κέντρο της Αθήνας γιατί η κόλαση έχει πλάκα". Αποφασίζει να πάρει τον λόγο ο Λουκάς και μπορώ να φανταστώ τα παιδιά σαν Διαβόλους.

"Δεν ξέρω παιδιά. Ίσως καλύτερα όχι, έχω πολλά πράγματα να κάνω". Τους απορρίπτω ευγενικά. Όλοι μού σηκώνουν το φρύδι, με την σειρά. "Όπως;" Με ρωτάει ο Λουκάς, "θέλω να βρω πιάνο για να κάνω πρόβα" του απαντάω. "Εσένα δεν σε ένοιαζε η παράσταση!" Σχολιάζει και σηκώνει ακόμα πιο πολύ το φρύδι του.