Nowy początek (powiązane z serią ,,Uratuj mnie")

15. ,,Niedoszli teściowie".

- Jesteśmy na miejscu. – z rozmyślań wyrwał mnie głos Lucasa. Gdy zdezorientowana wyjrzałam przez okno okazało się, że stoimy przed domem całkiem pokaźnych rozmiarów, zbudowanego z kamienia w różnych odcieni szarości. Do domu należał duży ogród z oczkiem wodnym. Podjazd był wyłożony kamyczkami, a z posiadłości można było dojrzeć widok na całe miasto.

- Ślicznie tutaj. – podsumowałam, wysiadając z auta.

- Też tak uważam. – odparł mężczyzna, patrząc na mnie z uśmiechem na ustach. Zanim zdążyłam coś jeszcze powiedzieć, drzwi domu się otworzyły i stanęła w nich niewysoka, szczupła brunetka, o brązowych oczach – takich samych jak Lucasa.

Tą kobietą była Esme, mama mojego byłego chłopaka. Chwilę potem w drzwiach pojawił się Patrick, ojciec Lucasa. Obaj mężczyźni byli do siebie podobni jak dwie krople wody, z wyjątkiem oczu – u mojego niedoszłego teścia miały one kolor ciepłego miodu.

- Nareszcie jesteście ! – krzyknęła Esme, podbiegając do nas i zamykając nas w miażdżącym uścisku. Z boku musiało to wyglądać śmiesznie, ponieważ kobieta była prawie dziesięć centymetrów niższa ode mnie.

- Kochanie, zaraz ich zgnieciesz. – upomniał ją Patrick, patrząc na mnie z sympatią.

- Miło mi państwa znów widzieć. – powiedziałam, uśmiechając się do nich.

- Jakich państwa ! – ofuknęła mnie Esme – Mów nam po imieniu, tak jak kiedyś.

- Właśnie. – zgodził się z nią jej mąż – W końcu nie jesteśmy sobie całkiem obcy.

- W porządku. – powiedziałam nieśmiało, spoglądając kątem oka na Lucasa. Mężczyzna patrzył na mnie z adoracją i...miłością ? Sama już się w tym wszystkim powoli gubię.

- Wejdźmy do środka, na pewno jesteście zmęczeni i chcecie się odświeżyć. – stwierdziła Esme – Pokażę wam wasze pokoje, a za jakąś godzinę podam kolację.

- Ok. – odparliśmy równocześnie ja i Luke, po czym wszyscy weszliśmy do domu.

Chciałam wziąć swoją walizkę, ale jak można było się domyślić, mój towarzysz posłał mi tylko twarde spojrzenie i poszedł za swoją mamą na górę. Westchnęłam tylko głośno i potruchtałam za nimi.

- Przyzwyczajaj się. – mruknął do mnie Patrick, który szedł za mną.

- Słucham ? – spytałam, myśląc, że się przesłyszałam.

- Powiedziałem, żebyś się przyzwyczaiła. – powtórzył.

- Do czego ? – przystanęłam na chwilę na schodach.

- Do zachowania Lucasa. – wyjaśnił – Zawsze zachowuje się tak w stosunku do tych, których kocha.

- Ale my nie... - zaczęłam, ale mężczyzna mi przerwał.

- Wiem, że nie. – uśmiechnął się do mnie – Ale wierz mi, niedługo się to zmieni. Mój syn tak łatwo nie odpuszcza, ma to po mnie. Kate, jemu na tobie zależy i tym razem nie pozwoli ci ot tak odejść. Siedem lat temu popełnił błąd i teraz chce to naprawić. Pozwól mu na to, proszę.

Nie potrafiłam odmówić Patrickowi. Kiedy ja i Luke byliśmy razem, ten mężczyzna był dla mnie jak drugi ojciec. On i Esme traktowali mnie jak członka rodziny, nigdy nie spotkała mnie z ich strony żadna przykrość.

- Postaram się. – szepnęłam.

- Idziecie czy nie ?! – krzyknął do nas Lucas, stojąc w drzwiach jednego z pokoi.

- Idziemy, idziemy. – rzucił Patrick, po czym puścił do mnie oczko i razem poszliśmy na górę.

Mój pokój znajdował się naprzeciwko pokoju Lucasa. Był bardzo ładnie urządzony – ściany były pomalowane na kremowy kolor, a na podłodze z drewna leżał turkusowy dywan typu shaggy.

Pokój miał kształt prostokąta – na wprost od wejścia było duże okno, przed którym stało biurko i mała lampa.

Na prawo od drzwi stało dwuosobowe łóżko, przykryte pościelą w kolorze ciepłego brązu, a dalej duża, dwudrzwiowa szafa. Naprzeciwko łóżka ustawiono komodę, a na niej telewizor.

Do pokoju przylegała łazienka z wanną i prysznicem, która znajdowała się po lewej stronie od wejścia do pokoju.

Czym prędzej wyjęłam z mojej walizki ręcznik i kosmetyczkę, postanawiając, że wezmę szybki prysznic.

Cały czas chodziła mi po głowie prośba Patricka, żebym dała szansę Lucasowi.

Wiem, że mężczyzna bardzo się starał, chciał mnie odzyskać i zapewniał o swojej miłości. Ale czy byłam w stanie kompletnie mu zaufać i spróbować jeszcze raz ?

- Kate, za dwadzieścia minut kolacja ! – usłyszałam przez drzwi głos Luke'a.

- Ok., zaraz zejdę ! – odkrzyknęłam i wyszłam z pod prysznica, owijając się ręcznikiem.

Doszłam do wniosku, że powinnam przestać tyle myśleć i zobaczyć, jak się wszystko rozwinie. To najlepsze, co mogę zrobić w tej sytuacji. 

Przebrałam się w ciuchy i już miałam schodzić na dół, gdy zadzwonił mój telefon.

- Tak ? – odezwałam się, odbierając.

- Cześć, Kate. To ja. – usłyszałam głos Mel.

- O hej ! Co u was ? – zapytałam, ciesząc się, że dzwoni. Stęskniłam się za nimi.

- U nas w porządku. Niewiele się ostatnio dzieje, na całe szczęście. – zaśmiała się pod koniec. No tak, po tym co przeszła razem z Nate'em należy im się trochę spokoju. – A jak radzisz sobie z Lucasem ?

- Nie najgorzej. – powiedziałam szczerze – Chociaż już sama nie wiem, co o tym wszystkim myśleć. On chce, żebym do niego wróciła i żebyśmy spróbowali jeszcze raz. Momentami mam ochotę mu ulec, ale za chwilę przypominam sobie, ile bólu sprawił mi kilka lat temu.

Melanie westchnęła i poradziła mi:

- Kate, wiem, że Nate i Mary się ze mną nie zgodzą, ale uważam, że powinnaś dać mu szansę. Nie możesz ciągle żyć przeszłością i jej rozpamiętywać. Ty się zmieniłaś, nie jesteś już tamtą dziewczyną, którą byłaś. Jesteś teraz dojrzałą i twardo stąpającą po ziemi kobietą. On zapewne też się zmienił, może na lepsze ? Wiem, że jeśli nie spróbujesz, będziesz żałować i pluć sobie w brodę do końca życia. Po prostu wyłącz myślenie i posłuchaj serca.

- Okej, może spróbuję. – odpowiedziałam po chwili.

- Nie ,,może", ale ,,na pewno". – nalegała – Nie pozwól, żeby przeszłość decydowała o twojej przyszłości.

- Masz rację. – zgodziłam się z nią – Dzięki, Mel.

- Zawsze do usług. – zaśmiała się – Ale muszę już kończyć, Alice jest głodna i muszę ją nakarmić.

- Jasne, leć. – rzuciłam – Do usłyszenia.

Rozłączyłam się i westchnęłam, odkładając telefon na nocny stolik.

Melanie ma rację. Nie mogę pozwolić, żeby przeszłość decydowała o mojej przyszłości. 

-------------------------------------------------------

Jak myślicie, czy Kate rzeczywiście zapomni o przeszłości i da szansę Lucasowi ?

Piszcie w komentarzach i gwiazdkujcie ;-).