Secret Danger

38. Nie chcę tu być...

Wszystko było takie białe, czyste. Po prostu cudne. Do czasu kiedy po prostu zaczęło znikać, czerń pokrywała już prawie wszystko kiedy zobaczyłam przed sobą małą dziewczynkę. Na oko może 4 lub 5 letnią.

- Dlaczego to zrobiłaś Clara? - zapytała

- Kim jesteś?

- Nie mam imienia. Nigdy się nie urodziłam, ale miałam być twoją siostrą. Mama poroniła. Nie możesz umrzeć. Mama cię potrzebuje, jesteś jej jedyną córką.

- Ma jeszcze Ellie

- Ale ty jesteś jej biologiczną córką. Potrzebuje cie i jeśli umrzesz, załamie się.

- A Will?

- Jakbyś się czuła jakby twoje dziecko umarło? Wracaj tam lepiej i nawet jakbyś miała być załamana co wiem, że jesteś to musisz tam być.

- Ja... Nie wiem. - powiedziałam

- Co się dzieje? Czemu jesteś taka załamana? Ogólnie przez ostatnie dni. - zapytała dziewczynka

- Dużo się dzieje - powiedziałam

- Poukładaj to jakoś. Na pewno idzie. - powiedziała z lekkim uśmiechem.

- Poukładam - powiedziałam i klęknęłam przed nią - Jak sądzisz? Jak mama chciała, żebyś się nazywała?

- Podobno Ella, ale to nie pewne. - powiedziała

- Podoba ci się to imię?

- Jest ładne

- To jeśli to możiwe to teraz jesteś Ella. - powiedziałam

- Jasne. Powodzenia. - uśmiechnęła się - Chwyć moją dłoń i zamknij oczy. Będzie dobrze. - powiedziała a ja zrobiłam co mówiła

- Kocham cię malutka - szepnęłam

****
Zmrużyłam oczy zaraz po ich otworzeniu przez jasne światło a moją głowa bolała niemiłosiernie przez pikanie.

- Clara. Boże Clara, wszystko w porządku? - zapytała mama szybko wstając ze swojego miejsca

- Mamo... - zaczęłam, ale ciężko było mi mówić

- Spokojnie. Zaraz wróci do normy. - powiedziała

- Przepraszam - powiedziałam cicho

- Nie masz za co przepraszać. Porozmawiamy o tym jeśli będziesz chciała, ale na razie odpoczywaj - mama przytuliła mnie co ja też słabo zrobiłam - Pójdę po Dylan'a.

Mama wyszła z sali a już po chwili wróciła z Dylan'em.

- Dobrze, że tak szybko się obudziłaś. - powiedział

- Ile byłam nieprzytomna?

- Kilka godzin. - powiedział pisząc coś w papierach po czym usiadł na łóżku. - Mogę zadać ci pytanie?

- Raczej tak.

- Kiedy ostatnio coś jadłaś?

- Ja... Nie wiem.

- Twój organizm jest okropnie słaby, musisz coś jeść. Spójrz tylko na swoje ciało.

- Po prostu nie byłam, nie jestem głodna. - powiedziałam

- Rozumiem, ale musisz. - powiedział

- Postaram się. Kiedy mogę wyjść?

- Może dwa dni, może trzy. Musimy mieć pewność, że wszystko jest okay.

- Jest okay.

- Połknęłaś opakowanie jakiegoś przeciwbólowego świństwa przez co prawie umarłaś. To nie jest okay.