It ain't me. | gerard pique

24 - widzę, zrobiłem zakupy.

Około czwartej nad ranem dojechałam do mojego mieszkania. Byłam tak padnięta, że nawet się nie ogarnęłam przed spaniem. Padłam jak długa. Niestety do mojego mieszkania wbiegł Sergi wraz z Denisem jednocześnie mnie budząc.

- Czy Ty zgłupiałaś? Sama przejechać ponad sześćset kilometrów?! Dopiero co zdałaś prawo jazdy! - Roberto zaczął na mnie wrzeszczeć, ale ja byłam tak zaspana, że ledwo kontaktowałam.

- Co wy tu robicie? - zapytałam ignorując jego krzyki.

- Ja przyjechałem zobaczyć czy wszystko w porządku, a on uczepił się, że też przyjedzie. - stwierdził Denis.

- Wszystko jest okej, możecie już sobie pójść. - powiedziałam. Denis wiedział, że lepiej mi będzie gdy pobędę sama.

- Chyba sobie żartujesz! - fuknął Sergi.

- Sergi chodź. - nakazał Denis. - Przyjdziemy jutro, albo później. Uszanuj to, że chce pobyć sama. Gdy będzie chciała to z nami pogada. - dodał.

- Do zobaczenia. - fuknął po czym wyszli. Zamknęłam drzwi od środka i udałam się do łazienki. Spojrzałam na siebie w lutrze.. Wyglądałam jak zmora. Rozmazany makijaż.. sine oczy od nie wyspania, włosy powywijane w każdą stronę.. Bez zastanowienia od razu wzięłam prysznic i doprowadziłam się do porządku. Włożyłam na siebie bluzeczkę na ramiączkach oraz spodenki. Związałam włosy w kucyk, włączyłam telewizję w której leciał mój serial.

Leżałam pod tym kocem już parę godzin jedząc na przemian chipsy oraz cukierki. Zaczęłam ostatni sezon serialu. Nie chciałam go kończyć, ale z drugiej strony chcę wiedzieć jak się skończy. Było mi tak przykro przez tą wczorajszą sytuacje, że aż chciało mi się płakać. Usłyszałam jak do mieszkania ktoś wchodzi. Przestraszyłam się i schowałam pod koc.

- Jessica? Jesteś w domu? - usłyszałam głos Gerarda. Nie wiedziałam czy odpowiadać czy nie. Chciałam być sama, ale to może być okazja do pogodzenia się. Tego pragnę bardziej niż samotności. Wyłoniłam się z koca, a on spoglądał na mnie.

- Jestem. - odpowiedziałam krótko.

- Widzę, zrobiłem zakupy. - powiadomił mnie, a ja spojrzałam na siatki na wyspie kuchennej.

- Dziękuje. - westchnęłam wyłączając telewizor.

- Chyba Ci przeszkodziłem. - odparł.

- Skądże, leżę tak od rana. Czas się ruszyć. - odpowiedziałam mu wstając z kanapy. Złożyłam koc i położyłam go w kąt na kosz. - Kawy, herbaty? - zaproponowałam wchodząc do kuchni.

- Zrób mi herbaty. - zdecydował, a ja wstawiłam wodę. Sobie natomiast muszę zrobić mocną kawę, bo jestem tak zaspana. Muszę dziś iść jeszcze do pracy.

- Jak noga? - zapytałam podając mu kubek z herbatą.

- Nadal boli, to to co mówiłaś. - odpowiedział. Nasza rozmowa była taka sztywna. Pochowałam w międzyczasie rzeczy do szafek i lodówki, po czym wypiłam kawę. - Idziesz dziś do ośrodka?

- Muszę. - westchnęłam. - Mam umówiony masaż i rozmowę z Luisem w sprawie słodyczy i tego kolana. Gerard podobno coś zrobił sobie na treningu, Marc chyba zwichnął nadgarstek, a na koniec rehabilitacja z Tobą. - wyjaśniłam.

- Możemy ją przełożyć, odpoczniesz sobie. - zaproponował.

- Nie Gerard. Twoje zdrowie jest ważniejsze niż mój odpoczynek. Na to będę miała czas po pracy. Idę na 16, jeśli chcesz to możesz u mnie posiedzieć, albo porobić cokolwiek. Klucze masz. - powiedziałam to tak szybko, że nie wiem czy zrozumiał. Nie czekając na jego odpowiedź ruszyłam do swojej sypialni. Z szafy wyciągnęłam jeansowe spodnie oraz męską koszulkę z herbem Barcy. Każda damska jaką mierzyłam była na mnie za mała. Nie mieściłam się w biuście. Ubrałam się w to, założyłam jeszcze czarne maxy, zarzuciłam czarną bluzę Gerarda. W ogóle nie zabrał swoich rzeczy. Był jakiś płomyk nadziei, że wróci.

- Już wychodzisz? - zdziwił się.

- Tak, muszę wyjaśnić trenerowi wczorajszą sprzeczkę w szatni i zapewnić, że to co się z Tobą dzieje to nie moja wina. Choć wiem, że to jest spowodowane moją osobą. - wyjaśniłam. - Dobra idę. - dodałam i zamknęłam za sobą drzwi. Zjechałam windą na parter i udałam się do ośrodka.

Po rozmowie z trenerem przyszedł czas na Luisa. Zaprosiłam go do swojego gabinetu. Urugwajczyk położył się na leżance, a ja żeby choć trochę uśmierzyć ból zaczęłam mu to kolano masować.

- Jak się dziś czujesz? - zapytał nieoczekiwanie.

- Jak widać. - odparłam.

- Dlaczego masz męską koszulkę? - dopytywał.

- Bo mam za duże cycki i w kobiece bluzki sie nie mieszczę. - odpowiedziałam krótko.

- A dlaczego na krześle wisi bluza Gerarda? - zadał kolejne pytanie, a ja chciałam się go już jak najszybciej pozbyć.

- Nie zabrał swoich rzeczy z mojego mieszkania, chciałam to założyłam. - westchnęłam.

- Wiesz, że wczoraj przyznałaś się do tego, że go kochasz?

- Luis wiem co powiedziałam.

- Dlaczego to zrobiłaś? Przecież jesteście skłóceni.. - mam go dość.

- Czy Ty masz pięć lat, żeby zadawać takie pytania? - oburzyłam się trochę. - Miałam potrzebę, więc powiedziałam. - wyjaśniłam.

Kiedy już masowałam udo Deulofeu akurat zaczął dzwonić mój telefon. Spojrzałam na wyświetlacz, ukazało się moje zdjęcie z Gerardem jak się całujemy. Kompletnie zapomniałam, że je ustawiłam.

- Mogę odebrać? Nie będzie Ci przeszkadzać? - zapytałam Hiszpana.

- Skądże. - uśmiechnął się. Nie wiedział kto dzwoni.

- Coś się stało? Boli Cię coś? - zapytałam na powitanie.

- Chciałem tylko zapytać czy chciałabyś pójść na spacer po mieście dziś wieczorem. - nie no..

- Chciałabym. Pójdziemy. - oznajmiłam.

- Dzięki. - odpowiedział, a uśmiech malował mu się na twarzy. Czułam to.

- To tyle? Bo mam pacjenta. - westchnęłam.
- Nie, podaj mi twój kod do wejścia do apartamentu. Wcześniej wchodziłem to pamiętałem. - poprosił.

- Twoja data urodzin. - odpowiedziałam i się rozłączyłam.

- Gdzie wczoraj tak zniknęłaś? - zapytał Hiszpan.

- Pojechałam do domu. - odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

- Sama? Czym?

- Samochodem, tak sama. - westchnęłam.

- Ponad sześćset kilometrów? Ja bym nie dał rady. - zdziwił się. Jesteście cieniasami więc nie dalibyście rady.

- Wszyscy to mówicie. - wywróciłam oczami.