Po tym męczącym "dniu" w pracy weszłam zmordowana do domu. Zamknęłam za sobą drzwi na klucz i pierwsze co zrobiłam to przebrałam się w jakieś normalne ciuchy. Jedyne co dziś chciałam to pójść spać, ale obiecałam, że pójdę z Gerardem na spacer. Mieliśmy się spotkać. Szczerze to nie mam ochoty już dziś się z nikim widzieć. Włączyłam wi-fi i rzuciłam telefon na łóżko. Wyciągnęłam z szafy jasnoróżową bluzkę z długim rękawem oraz czarne spodnie. Nagle usłyszałam dźwięk z messengera. Odblokowałam telefon i weszłam w rozmowę z Gerardem.
Gerard Pique - aktywny teraz ⚫
Gerard: Na pewno masz chęć wyjść na ten spacer? Ja: Tak, gdzie idziemy? Gerard: Myślałem nad centrum Ja: Nie mam ochoty na centrum. Znam parę miejsc gdzie możemy się przejść. Jest tam cicho i spokojnie. Gerard: No dobrze, niech będzie Ja: To za ile mam wyjść z mieszkania? Gerard: No nie wiem, o której Ci pasuje? Ja: Chciałabym jeszcze się wykąpać więc tak z godzinę, może więcej Gerard: Dobrze, ja jestem na kawie w tej kawiarni dwie ulice dalej Ja: Z kim? Gerard wysłał załącznik.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ja: O mój stary sąsiad! Pozdrów go ode mnie! Gerard: Już się robi Ja: Idę się ogarnąć, za godzinę bądź pod mieszkaniem. Gerard: Jasne GODZINĘ PÓŹNIEJ... Ja: Jestem gotowa Gerard: Pokaż mi się Ja: Zaraz zobaczysz Gerard: Chcę teraz!!!! Wysłałeś załącznik.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ja: No i po co Ci? Gerard: A o tak o Ja: Ech.. niech będzie. Zaraz wychodzę. Gerard: Już idę w stronę twojego domu
Odłożyłam na chwilę mój telefon, bo usłyszałam dzwonek do drzwi. Pewnie Gerard mnie wkręcił i już jest tutaj a nie pod blokiem.
- No i dlaczego kłamiesz, że idziesz pod... - nie dokończyłam, ponieważ w drzwiach stanął mój tata.
- Chyba nie mnie się spodziewałaś. - stwierdził. - Mogę wejść?
- W sumie to nikogo się nie spodziewałam, możesz. - wpuściłam go do mieszkania.
- Na pewno nie chcesz wrócić do domu? - znowu zaczął ten temat.
- Aha, dałeś mi tydzień czasu na wytchnienie i teraz znowu zaczynasz? Zagrywka Romarey jak czegoś bardzo chce. - warknęłam.
- Nie denerwuj się tak kochanie, po prostu sądzę, że im bardziej by pasowało mieszkanie. Jordi miałby bliżej, Romerey by była zadowolona.. - zaczął swoje.
- Powiedziałam już raz i powtórzę po raz kolejny. Nigdzie się stąd nie wybieram, jest mi tu dobrze. - fuknęłam. - A teraz możesz już iść, bo się śpieszę. - dodałam.
- Przemyśl to jeszcze. - poprosił.
- Ja zdania nie zmienię. A i jeszcze jedno. Jeśli masz do mnie przychodzić tylko po to, to po prostu się ze mną nie kontaktuj. - odparłam.
- Okej. Od dziś opłacasz mieszkanie sama. - zaznaczył.
- Nie ma problemu. - wzruszyłam ramionami. Miałam zaoszczędzone dużo pieniędzy, posprzedawałam biżuterię, którą rodzice mi kupowali ponieważ najzwyczajniej w świecie jej nie nosiłam. Dorabiałam sobie na siłowni i teraz pracuję normalnie w klubie.
- Zobaczymy, pieniędzy Ci już nie przesyłamy. - postawił warunek.
- Spoko. - machnęłam ręką zamykając mieszkanie na klucz. - Cześć. - powiedziałam i wspólnie opuściliśmy blok. Zmieniłam niedawno klucze więc tata ani nikt inny poza Gerim i Denisem nie wejdzie do mieszkania. Za rogiem na szczęście czekał na mnie Gerard.
- Co tak długo? - zapytał kiedy mnie zobaczył.
- Mój ukochany tata mnie odwiedził. - westchnęłam. - Chodźmy może na miasto, nie mam ochoty tyle iść. - zaproponowałam.
- Niech będzie, później możemy pójść do Ciebie zrobię Ci kolację. - stwierdził.
- Okej. - uśmiechnęłam się blado. Zrobiło mi się przykro, że tata tak postępuje. Mimo wszystko, za wszelką cenę nie odpuszczę tego mieszkania.
***
- Więc co się stało, że twój tata Cie odwiedził? - zapytał kiedy mieszał jakiś sos, którego kiedyś nauczyłam go robić.
- Romarey chce moje mieszkanie. - oznajmiłam.
- Co? - był zaskoczony.
- No poważnie. Był już drugi raz w tej sprawie. Powiedziałam, że jeśli z tego powodu do mnie będzie chciał przyjść to może nie przychodzić wcale. - westchnęłam.
- A co on na to? - zapytał.
- A wkurzył się i od dziś opłacam mieszkanie sama. Nie dostaje od nich pieniędzy. - powiedziałam, a on popatrzył na mnie ze zmartwieniem.
- Przykro mi. - odparł.
- E tam, poradzę sobie. - machnęłam ręką.
- Jeśli coś to możesz liczyć na moją pomoc. - oznajmił. - Czy mógłbym tutaj wrócić? - zapytał.
- Pewnie, lepiej mi się mieszkało z Tobą. - zgodziłam się.
- Dorzucę Ci się do rachunków. - powiadomił mnie.
- Nie trzeba, serio mam pieniądze. - oznajmiłam.
- A ja oddałem dom rodzicom. - uśmiechnął się.
- Czyli mieszkasz ze mną? - miło mnie to zaskoczyło.
- Tak. - oznajmił z uśmiechem.
- Ale super!! - ucieszona przytuliłam się do niego. - Przepraszam za moje słowa, nie chciałam Cię urazić, po prostu czułam się zraniona. - wytłumaczyłam.
