ΝΑΙ ΚΑΛΑ |ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΈΝΗ|

1.2

<<Μυρτώ!>> ακούστηκε η σπαστική φωνή της μάνας μου και με σκούντηξε. <<Μυρτώ, ξύπνα!>>.

<<τι θες;>> την ρώτησε με την νυσταγμένη μου φωνή και μπήκα κάτω από το πάπλωμα.

<<έχεις σχολείο>> <<είμαι άρρωστη>> χασμουρήθηκα

<<μην λες ψέμματα>> είπε αυστηρά <<δεν λέω>> <<αα ναι? Και τι έχεις σήμερα;>> <<πονάει το κεφάλι μου>> <<εμμ βέβαια, αφού είσαι 24 ώρες το 24ωρο με το κινητό και ξυπόλητη, τι θες; Να μην πονάει το κεφάλι σου; Εγώ κυρία μου όταν ήμουν στην ηλικ->> <<καλά, καλά πωωω να θα πάω>> Είπα και σηκώθηκα από το κρεβάτι μου. Από το να ακούω την γκρίνια της προτιμώ την κόλαση.

Θα δεις τον Θεό που γνώρισε χθες

Αχχ ναι αυτ- ΦΩΝΟΥΛΑ ΤΙ ΛΕΣ!;

Πήγα στην ντουλάπα μου και έβαλα ένα τζιν με μια μπλούζα. Τα μαύρα σταν σμιθ και την τσάντα μου. Όταν ετοιμάστηκα κατέβηκα κάτω πήρα ένα κρουασάν και βγήκα από το σπίτι. Τελικά ίσως να προτιμώ την γκρίνια της μαμάς μου από το σχολείο.

Σε λιγότερο από 15 λεπτά έφτασα και έκατσα πάλι στο ίδιο παγκάκι με χθες. Το κουδούνι χτύπησε μετά από 5 λεπτά -που εμένα μου φάνηκαν αιώνες- κάναμε προσευχή και μας είπαν σε ποιες τάξεις πρέπει να πάμε. Είμαι στο Β2. Άντε να βρω τώρα που είναι αυτή η τάξη. Πήγα στην γραμματεία και ρώτησα. Μου είπαν ότι είναι στον πρώτο όροφο. Τη βρήκα εύκολα και μπήκα στην τάξη, πάλι καλά δεν είχαν μπει όλοι. Κατευθύνθηκα στα τελευταία θρανία και συγκεκριμένα στο προτελευταίο από την μεριά του παραθύρου. Από πίσω μου δεν καθόταν κάνεις και από μπροστά ήταν δύο κορίτσια.

<<συγγνώμη>> ακούστηκε μια φωνή και γύρισα προς την μεριά αυτή.

<<παρακαλώ>> είπα όσο πιο γλυκά μπορούσα.

<<μπορώ να κάτσω στην καρέκλα διπλα σου;>> <<ναι, ναι, εννοείται>>

Κατέβασα την τσάντα από την καρέκλα. Έκατσε και μου έδωσε το χέρι της για χειραψία.

<<Ανδρονίκη>> <<Μυρτώ, χάρηκα>> <<παρομοίως>> Είπε και γύρισε μπροστά της γιατί μπήκε μια καθηγήτρια που σίγουρα θα πρόλαβε όλους τους πολέμους. Στην αίθουσα κυριάρχησε νεκρική σιωπή.

<<Όπως καταλάβατε εγώ θα είμαι η υπεύθυνη του τμήματος σας. Βγάλτε τώρα τα βιβλία σας!!>> Είπε αυστηρά. Τώρα εγώ πως να της πω ότι δεν έχω βιβλία; Την φοβήθηκε το μάτι μου.