ΝΑΙ ΚΑΛΑ |ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΈΝΗ|

1.45

"έλα σπιτι τώρα!" ελεγε το μηνυμα απο την Στεφανια και κατατρομαξα. Τι να εγινε παλι!;

"της μυρτούς**" ξανα έστειλε

"έγινε κατι;" της έστειλα ενω ειχα ηδη σηκωθει απο τον καναπε

"αν την αγαπάς πραγματικά, ελα! ΤΩΡΑ!" μου ξαναεστιλε και ντύθηκα στα γρήγορα με τα ρουχα που φωρουσα πριν λιγο. Εβαλα παπουτσια και αρχισα να τρεχω ως το σπιτι της. Τι να έγινε; Οση ωρα ετρεχα σκεφτομουν διαφορα σεναρια. Ειναι καλα; ετσι και εχει παθει κατι δεν τα το αντεξω!

Χτυπησα το κουδουνι και η στεφανια μου ανοιξε

<<τι έγινε; Είναι καλα;>> την ρώτησα λαχανιασμενος <<πες της την αλήθεια! Αυτο έγινε!>> ειπε και έφυγε απο το σπιτι χωρίς να μου αφήσει περιθώρια να της απαντήσω. Μπήκα μέσα δειλά και πήγα στο δωμάτιο της. Ήταν ξαπλωμένη μπρούμυτα και έκλεγε 

<<ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΦΥΓΕ!>> φωναξε οταν καταλαβε την παρουσια καποιου στο δωματιο. Δεν ξερει οτι ηρθα.

<<Μυρτώ;>> στο ακουσμα της φωνης μου γυρισε απότομα προς το μέρος μου και με κοίταξε παράξενα <<ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΣΥ ΕΔΩ; ΦΥΓΕ!>> αρχισε να φωναζει <<Μυρτω ακουσε με>> ειπα και πηγα κοντα της <<ΦΥΓΕ! ΠΉΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΒΑΣΙΑ ΣΟΥ!>> ειπε με μισος ενω σηκωθηκε <<έμαθες>> Ειπα περισσότερο στο εαυτό μου παρα εκεινη <<ναι γιατι; νομιζες πως θα το κρατας για παντα κρυφο;>> Ρώτησε ειρωνικά 

<<ποιος σου το ειπε;>> την ρωτησα καθως ηθελα να μαθω ποιος της τα ειπε <<ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΠΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ; ΕΓΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΤΟ ΔΩ;>> εεε <<τι ειδες; τι ξερεις;>> την ρωτησα μπερδεμενος καθως δεν καταλαβαινα τιελεγε και τι ειδε 

<<γιατι ηρθες εδω;>> αλλαξε το θεμα ενω ειχε ακομα νευρα <<για να σου πω->> <<ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ; Ε ΟΧΙ! ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΠΟΥΛΑΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΝΑ ΠΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙΣ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΊΟ!>> με διεκοψε. Ειχε τοσο θυμο μεσα της για εμενα που το βρισκω απολυτα λογικο. <<την αληθεια μυρτω, την αληθεια>> της ειπα ηρεμος <<η αληθεια που ειναι ποια ποια;>> Ειπε και εριξε ενα συντομο ειρωνικό γελακι <<ΠΟΥ ΜΕ ΠΑΡΑΤΗΣΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΟΥΤΑΝΑ;>> ειπε και σηκωθηκε <<ΘΕΕ ΜΟΥ! ΜΑΣ ΒΛΕΠΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ ΓΕΛΑΕΙ!>> συνεχισε ενω τωρα περπατουσε πανω κατω στο δωματιο της <<τι έκανα;>> Ρωτησα για αλλη μια φορα μπερδεμενος, δεν την παράτησα ακριβώς. <<ΕΙΠΕΣ ΠΩΣ ΗΡΘΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ! ΠΕΣ ΤΗΝ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΦΥΓΕ ΜΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ! ΠΑΡΑΤΑ ΜΕ ΚΑΙ ΕΣΥ, ΚΑΙ Η ΠΑΤΣΑΒΟΥΡΑ ΣΟΥ!>> φωνεξε για αλλη μια φορα

<<Μαλλον δε ξερεις την πραγματικη αλήθεια>> ειπα και γυρισα ολο μου το σωμα για να την κοιταξω <<ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ;>> Ρωτησε κλαιγοντας ηστερικα <<δεν σε άφησα γιατι το ήθελα ή γιατι σε βαρεθηκα ή γιατι δεν σε αγαπησα ποτε μου ή γιατι ηθελα να σε πληγωσω ή γιατι σε εβαλα στοιχημα, αλλά γιατί δεν είχα άλλη επιλογή>> Σηκώθηκα απο το κρεβάτι που είχα κάτσει πριν λίγο και άρχισα να περπατάω πάνω κάτω στο δωμάτιο ενω εκεινη ειχε κατσει στην καρεκλα του γραφειου της

<<ΑΝ ΜΕ ΑΓΑΠΟΥΣΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ ΟΠΟΣ ΕΙΠΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΝΕΣ ΤΊΠΟΤΑ ΝΑ ΜΑΣ ΧΩΡΙΣΕΙ! ΑΚΟΥΣ; ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ! ΘΑ ΈΚΑΝΕΣ ΤΑ ΠΆΝΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΊΜΑΣΤΕ ΜΑΖΊ!>> ειπε ενω σηκωθηκε ορθια για να με αντικρισει στα ματια. Δεν με πιστευε. Δεν πιστεψε λεξη απο οτι ειπα <<ΓΑΜΩΤΟ ΣΟΥ ΜΥΡΤΏ! ΠΡΟΣΠΑΘΏ ΝΑ ΣΟΥ ΕΞΗΓΉΣΩ! ΑΠΛΆ ΣΤΑΜΆΤΑ ΝΑ ΜΙΛΆΣ, ΆΚΟΥΣΕ ΜΕ ΚΑΙ ΜΕΤΆ ΚΑΝΕ ΌΤΙ ΘΕΣ!>> Πείρα μια βαθιά ανάσα <<η Βάσια είναι έγκυος>> Είπα και έκανα μια παύση <<και το παιδί ειναι δικο μου>> Συνέχισα την πρόταση μου. Το ξέρω, το ειπα απότομα αλλά δεν ήξερα και πως να το πω. Πως να πεις στην κοπέλα που αγαπάς ότι μια άλλη κοπέλα, δηλαδή κοπέλα που λεει ο λόγος, είναι έγκυος στο παιδί σου; 

<<την ημέρα που σε απεφευγα, την πρώτη μέρα για την ακρίβεια, εκείνη που είχαμε κανονίσει να έρθεις από το σπίτι για ταινία, εκείνη την γαμημενη μέρα, ήρθε σπίτι μου και μας το ακανοινωσε.>> της ειπα και εκατσε πισω στην καρεκλα της σοκαρισμενη. Προσπαθούσα να καταλάβω απο την έκφραση του προσώπου της τι νιώθει, θέλω να μπω στο μυαλό της και να δω τι σκέφτεται, αλλά αυτό δεν γίνεται...

Έχουν περάσει κάποια λεπτά από τότε που της τα είπα και δεν έχει κάνει καμία κίνηση, έτσι πείρα την απόφαση να μιλήσω <<τώρα καταλαβαίνεις γιατί σε απεφεύγα; Καταλαβαίνεις γιατί χωρισαμε; Γιατί είναι ένα γαμημενο μωρό στην μέση, ένα μωρό που έγινε πριν καν εμείς οι δύο τα φτιάξουμε.>> Ειπα και χαμηλωσα το κεφάλι μου

<<φύγε!>> Είπε μεσα απο τα δοντια της <<τι;>> <<ΦΎΓΕ! ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΆ ΠΩ!>> Ουρλιαξε και έδειξε προς την πόρτα με το δάχτυλο της.

Δεν ήξερα τι να κάνω και τι να πω, οπότε έφυγα. Έφυγα για να την αφήσω να σκεφτεί.

•ΜΥΡΤΟΥΣ POV•

Τι ήταν αυτό που ειπε πριν λίγο; Ότι η Βάσια είναι έγκυος; Στο παιδί του; Και ότι αυτό έγινε πριν τα φτιάξουμε; Φίλε, η ζωή μου γίνετε ολο ενα και χειρότερη! Δεν ξέρω, τι είναι χειρότερο, τι προτιμάω, να με είχε βάλει στοίχημα όπως μου είχε πει αρχικα για να με χωρίσει ή αυτό που μου είπε πριν λίγο;

Δεν εκλαψα. Δεν μου έβγαινε. Δεν μπορούσα. Δεν αντέδρασα καν. Απλά κοιτούσα το κενό. Πρέπει να ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που το πρόσωπο μου δεν είχε συναίσθημα και η πρωτη φορα που δεν ενιωθα τιποτα. Κανενα συναισθημα.

foulaaa