ΝΑΙ ΚΑΛΑ |ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΈΝΗ|

1.31

Επιτέλους το κουδούνι για να σχολασουμε χτύπησε! Ξεκίνησα να περπαταω προς το σπίτι μου αλλά όταν έφτασα στην βιβλιοθήκη, δεν εστριψα στο στενό για το σπίτι μου, αλλά για το σπιτι του Χρήστου. Περπατουσα και όσο πλησίαζα η καρδιά μου χτυπούσε πιο δυνατά. Έφτασα και χτύπησα το κουδούνι. Περίμενα. Περίμενα 2 λεπτά, 3, 4 αλλά δεν μου άνοιξε κάνεις. Χτύπησα για μια τελευταία φορά και περίμενα για 1 λεπτό. Δεν άνοιξε κάνεις. Γύρισα για να φύγω, αλλά κάτι με κρατούσε εκεί! Δεν έκανα ούτε βήμα.

<<γεια>> Ακούστηκε διστακτικά από πίσω μου μια οικια για εμενα φωνη και γύρισα για να δω τον Χρήστο <<γεια>> Του ειπα και τον κοιταξα στα ματια. Το πράσινο είχε χαθεί και την θέση του είχε αντικαταστήσει το κόκκινο.

<<έγινε κάτι;>> Ρώτησε αμήχανα και έκλεισε την πόρτα πίσω του για να βγει στην αυλή <<ρωτάς αν έγινε κάτι; ΠΑΣ ΚΑΛΆ ΠΑΙΔΆΚΙ ΜΟΥ; ΜΟΥ ΕΊΧΕΣ ΠΕΙ ΝΑ ΈΡΘΩ ΝΑ ΔΟΎΜΕ ΤΑΙΝΊΑ, ΗΡΘΑ! ΔΕΝ ΉΣΟΥΝ ΕΔΏ! ΚΑΛΆ ΛΈΩ ΘΑ ΈΧΕΙ ΠΆΕΙ ΚΆΠΟΥ, ΈΦΥΓΑ! ΣΕ ΕΠΕΡΝΑ ΤΗΛΈΦΩΝΟ, ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΟΎΣΕΣ ΚΑΙ ΤΟΛΜΑΣ ΝΑ ΜΕ ΡΩΤΆΣ ΑΝ ΈΓΙΝΕ ΚΆΤΙ; Ε ΝΑΙ ΛΟΙΠΌΝ, ΚΆΤΙ ΈΓΙΝΕ! ΑΛΛΆ ΔΕΝ ΞΈΡΩ ΤΙ! ΠΕΣ ΡΕ ΓΑΜΏΤΟ! ΤΙ ΈΓΙΝΕ; ΠΕΣ!>> Του φώναξα ενώ κάποια δάκρυα κυλουσαν από τα μάτια μου και παράλληλα τον χτυπούσε

Δεν είπε κάτι. Απλά χαμηλωσε το κεφάλι του.

<<δεν θα πεις τίποτα;>> Τον ρώτησα με μια πιο ηρεμη φωνη ενώ έκλεγα περισσότερο <<ΜΙΛΆ ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΈΡΑΤΟ ΣΟΥ ΜΈΣΑ ΓΑΜΩ!>> Ουρλιαξα αλλά συνέχισε να μην μιλάει και να μην μου δινει σημασια. Πείρε μια βαθιά ανάσα.

Πηγέ να πει κάτι αλλά κατέληξε να ανοιγοκλεινει το στόμα του χωρίς να βγαίνει λέξη

<<Σταμάτα να φωνάζεις>> Είπε ήρεμος μετά από λίγα λεπτα <<ΠΑΣ ΚΑΛΆ; ΜΟΥ ΛΕΣ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΉΣΩ ΝΑ ΦΩΝΆΖΩ; ΈΧΕΙΣ ΙΔΈΑ ΤΙ ΠΈΡΑΣΑ ΧΘΕΣ ΤΟ ΒΡΆΔΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΟΎΣΕΣ ΣΤΑ ΜΗΝΎΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΚΛΉΣΕΙΣ ΜΟΥ;>> του φωναξα για αλλη μια φορα αφου μου είχε εξαντλήσει την υπομονή <<ΣΤΑΜΆΤΑ ΝΑ ΕΝΔΙΑΦΈΡΕΣΑΙ ΓΙΑ ΜΈΝΑ! ΦΎΓΕ! ΦΎΓΕ ΓΙΑ ΠΆΝΤΑ! ΦΎΓΕ ΑΠΌ ΤΗΝ ΖΩΉ ΜΟΥ! ΑΠΛΆ ΦΎΓΕ!>> τι στο καλο; μυγα τον τσιμπισε; <<ΧΡΉΣΤΟ ΤΙ ΛΕΣ; ΠΑΣ ΚΑΛΆ;>> τον ρωτησα σαν μια μανιακη αφου δεν μπορουσα να πιστεψω στα αυτια μου το τι ελεγε <<ΜΥΡΤΏ ΦΎΓΕ! ΦΎΓΕ ΡΕ ΓΑΜΏΤΟ! ΦΎΓΕ!>> <<ΓΙΑΤΙ; ΜΙΛΆ! ΤΙ ΈΧΕΙ ΓΊΝΕΙ; ΕΣΎ ΜΟΥ ΈΛΕΓΕΣ->> 

<<ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΠΛΕ ΚΑΡΑΜΕΛΕ! ΕΊΧΑ ΜΠΕΙ ΣΤΟΝ ΠΕΤΣΊ ΤΟΥ ΡΌΛΟΥ!>> με διεκοψε <<Ρόλου;>> ρωτησα σχεδον ψιθηριστα, ας μην είναι αυτό που φαντάζομαι ευχηθηκα <<έπαιξα μαζί σου Μυρτώ, στοίχημα ήσουν και έπεσες στην παγίδα, ικανοποιημενη;>> <<ψέματα λες, φαίνεται! ΨΈΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ! ΤΟ ΞΈΡΩ! ΨΈΜΑΤΑ!>> συνεχιζα να φωνάζω μη πιστεύοντας το τι ελεγε. Ή τουλαχιστον μη θελοντας να πιστεψω το τι ελεγε. <<πίστεψε ότι θες!>> είπε πιο ηρεμα και μπήκε μέσα στο σπίτι του