ΝΑΙ ΚΑΛΑ |ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΈΝΗ|

1.32

Νιώθω το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Μα καλά, πόσο ήπια χθες και τι ήπια; Ούτε καν το λόγο δεν θυμ- λάθος! Μόλις θυμήθηκα! Τελικά το αλκοόλ σε κάνει να ξεχνάς για λίγο! Βλακεια είναι!

Πηγα να σηκωθώ, με κλειστά τα μάτια από το πόνο, αλλά κάτι βαρύ πάνω μου με σταμάτησε και από την τρομάρα που πήρα ουρλιαξα και άνοιξα τα μάτια μου.

<<τι φωνα- ΑΑΑΑΑΑΑ>> αρχισε να φωναζει και ο Μιχαλης <<ΤΙ ΚΆΝΑΜΕ ΧΘΕΣ;>> <<ΓΙΑΤΊ ΕΊΣΑΙ ΓΥΜΝΉ;>> Ρωτήσαμε ο ένας τον άλλον ταυτόχρονα <<ΣΤΑΜΆΤΑ ΝΑ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ!>> Φώναξα άλλη μια φορά και πήρα όλο το σεντόνι για να κρύψω το γυμνό κορμί μου <<ΒΆΛΕ ΚΆΤΙ ΠΆΝΩ ΣΟΥ!>> του φωναξα αφου αυτή τη φορά ήταν αυτός που είχε μείνει γυμνός μπροστά μου και έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου

<<άνοιξε τα>> Είπε μετά από λίγο και τα άνοιξα. Είχε ντυθεί. <<τι κάναμε χθες;>> συνεχισε ενω επιασε το κεφαλι του <<δεν ξέρω! Δεν- δεν θυμάμαι τίποτα!>> του απαντησα ειλικρινά και παράλληλα έκατσα στην άκρη του κρεβατιου μου προσπαθώντας να θυμηθώ τι έγινε χθες <<το μονο που θυμάμαι, είναι εμάς να πίνουμε και μετά κενό!>> Είπα και με τις παλάμες μου επιασα το προσωπο μου <<συγνώμη>> ειπε απολογιτικα λες και εφτεγε μονο αυτος <<και οι δύο φταίμε>>

Είπα και επειδή δεν ήθελα να συζητησω άλλο για αυτό το θέμα πηγα στην τουαλέτα με γρήγορα βήματα. Άφησα το ωραίο μου παπλομα να πέσει από το σώμα μου μόλις κλειδωσα την πόρτα και μπηκα στη ντουζιέρα. Άφησα τα δάκρυα μου να τρέξουν για αλλη μια φορα. Γιατί η ζωή μου πάει από το κακό στο χειρότερο; Γιατί;

(...)

Η ώρα είχε περάσει και συνέχισα να κάθομαι κάτω από το γραφείο μου. Δεν ήθελα να παω στο σαλόνι! Εκεί θα ήταν ο Μιχάλης! Δεν θελω να τον δω στα μάτια, μετά από αυτό που έγινε μεταξύ μας, νιώθω, νιώθω αμήχανα...

Η πόρτα χτύπησε αλλά δεν έδωσα σημασία και μετά από λίγα λεπτα άνοιξε

<<Μυρτω;>> ακουσα μια κοριτσιστικη φωνη και οταν την ειδα μπορω να πω οτι εκπλαγικα <<Μυρτώ? Είσαι καλά;>> Ρώτησε ανυσηχα η Στεφανια και ήρθε και εκατσε κάτω στο πάτωμα μαζί μου <<τι θες εσύ εδώ;>> την ρώτησα επιθετικά <<συγγνώμη για τις προάλλες, αλλα ξέρεις τα πράγ->> <<φύγε!>> την διεκοψα και την έκανα στην άκρη για να βγω από την 'κρυψώνα' μου

<<Μυρτώ...>> συνεχισε <<ΦΎΓΕ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ! ΦΎΓΕ! ΟΛΟΙ! ΦΎΓΕΤΕ! ΘΈΛΩ ΝΑ ΜΕΊΝΩ ΜΌΝΗ! Φύγετε>> ενω στην αρχη φωναξα εσπασα και αρχισα να κλαιω. Έκλεγα! Πάλι! Αυτή δεν εφυγε, αντίθετα, ήρθε δίπλα μου και με έβαλε στην αγκαλιά της. Η αλήθεια ήταν πως την χρειαζόμουν αυτη την αγκαλια αλλα και εκεινην, αλλά είμαι πολύ εγωιστρια για να το πω.