ΝΑΙ ΚΑΛΑ |ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΈΝΗ|

1.10

<<Θέλω την βοήθεια σου>> Είπε μετά από λίγο, σπάζοντας την σιωπή που κυριαρχούσε. <<ΟΧΙ, δεν ξανακάνω ούτε την κοπέλα σου ούτε τίποτα>> είπα αποφασίστηκα <<βασικά δεν είναι αυτό>> Είπε και έκανε μια παύση. 

<<ΠΡΌΣΕΧΕ!>> φώναξε και την ακριβώς επόμενη στιγμή πάτησα σκατά.

ΌΧΙ ΡΕ ΦΊΛΕΕΕ, ΌΧΙ ΜΕ ΑΥΤΆ ΤΑ ΠΑΠΟΎΤΣΙΑ!

Αυτός άρχισε να γελά και εγώ να κλαίω. Όχι τέτοια γκαντεμιά ρε γαμώτο...<<Σταμάτα να γελάς!>> Είπα μέσα από τα δόντια μου, όχι με αυτά τα παπούτσια... Συνέχισα να σκέφτομαι <<αχαχχα δεν χαχαχαχ δεν μπ χαχα δεν μπορ χαχαχαχ μπορώ χαχαχ χαχα>> προσπάθησε να πει ανάμεσα από τα γέλια του αλλά ήταν αδύνατο να καταλάβω το τι ήθελε να πει. <<αν δεν το βουλώσεις θα το καθαρίσω πάνω σου!>> Του είπα για άλλη μια φορά μέσα από τα δόντια μου αλλά εκείνος συνέχισε να γελά, "δεν αστειεύομαι Χρηστάκο" σκέφτηκα.

Πήγα να σηκώσω το πόδι μου αλλά άρχισε να τρέχει<<ΓΟΥΡΟΎΝΙ!>> του φώναξα με την ψυχή μου αλλά εκείνος συνέχισε να γελά <<ναι ναι γελά, μαλάκα!>> είπα χαμηλόφωνα στον εαυτό μου.

Πήγα στο χορτάρι και προσπάθησα να καθαρίσω το παπούτσι μου. Καλά πόσο γκαντέμω παίζει να μαι!; <<το καθάρισες;>> είπε καθώς ερχόταν δίπλα μου και προσπαθώντας να μην γελάσει. <<ναι>> Είπα λυπημένα και έκατσα στο παγκάκι που υπήρχε

<<έλα μωρέ, σιγά, δεν έγινε και τίποτα>> προσπάθησε να με ησυχάσει <<επειδή δεν τα πάτησες εσύ!>> Του είπα με νεύρα

<<τεσπα, να σου πω για την χάρη που θέλω;>> το ξέχασα τελείως ότι πριν πατήσω τα σκατά, ήθελε να μου πει κάτι, ή μάλλον, για να το πω καλύτερα, να μου ζητήσει κάτι. <<οχι! Πάμε;>> Του είπα ξανά με νεύρα. Τελικά όντως, η διάθεσή μου αλλάζει στο λεπτό. <<Πάμε>> είπε τελικά και αρχίσαμε να περπατάμε προς το σπίτι του.

Όταν φτάσαμε, βγάλαμε τα παπούτσια, μην τους λερώσω και το σπίτι, κρίμα είναι και μου είπε να τον ακολουθήσω στον πάνω όροφο και χωρίς να του φέρω καμία αντίρρηση τον ακολούθησα.

Πήγα να χτυπήσω την πόρτα για να μπω στο δωμάτιο της Ανδρονίκης, αφού για αυτό ήρθα, αλλά κάποιος με τράβηξε από το μπράτσο και σταμάτησε την κίνηση που σκόπευα να κάνω. <<τι θες;>> τον ρώτησα χαμηλόφωνα <<τι πας να κάνεις;>> με ρώτησε και εκείνος χαμηλόφωνα και μπήκαμε στο δωμάτιο του. <<να πάω στο δωμάτιο της αδερφής σου>> <<γιατί;>> ρώτησε όλο απορία, μα καλά, ντιπ για ντιπ χαζό είναι αυτό το παιδί!;