ΝΑΙ ΚΑΛΑ |ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΈΝΗ|

1.34

<<έχεις αδυνατιση πολύ κορίτσι μου Δεν σε ταΐζει η μάνα σου;>> με ρωτησε η γιαγια μου μολις με ειδε <<τι λες βρε γιαγιά; Εγώ τελευταία έχω βάλει κιλά δεν έχω χάσει>> Ειπα και γελασα λιγάκι

<<τι κιλά έχεις βάλει μωρέ, που έχεις τα ίδια κιλά με εμένα όταν ήμουν δευτέρα δημοτικού>> συνεχισε η μαμα μου <<ρε μαμαα, τέλος πάντων, που πηγε ο μπαμπάς;>> αλλαξα το θεμα χωρις να εχω πολυ ορεξη <<λες και δεν το ξέρεις, στο καφενείο. Εσύ δεν θα βγεις με τα παιδιά;>> με ρωτησε ολο απορια <<εε, όχι μωρέ, είμαι και κουρασμένη>> Ειπα μια πρόχειρη δικαιολογία για τώρα.

<<τι λέτε να σας φτιάξω ένα κέικ;>> μας ρωτησε η γιαγια μου και μπορω να ομολογησω οτι κανει το καλυτερο κεικ <<καλέ μητέρα, δεν χρειάζεται, μην σε βάζουμε σε κόπο>> της απαντησε η μαμα μου <<κανένας κόπος, εσείς ήρθατε από Θεσσαλονίκη και εγώ δε θα σας φτιάξω κάτι;>> <<τουλάχιστον να σε βοηθήσω>> της ειπε η μαμα μου και εκεινη την στιγμη πηγα να αποχωρισω απο την κουζινα αλλα η φωνη της γιαγιας μου με σταματησε 

<<Μυρτώ, πας να πάρεις κάνα 10 αυγά από το σουπερμάρκετ που μου τελείωσαν;>> <<βρε γιαγ->> <<Μυρτώ!>> Είπε αυστηρά η μαμά μου <<εντάξει γιαγια, παω>> Ειπα χωρις να φέρω δεύτερη αντίρρηση και εβαλα το μπουφάν μου. Πήρα λεφτά και έφυγα.

Περπατουσα στην παλιά γειτονιά μου. Μετα απο πόσο καιρό είμαι πάλι εδώ, και αντί να θελω να δω την παρέα μου, προτείμω να κάτσω μέσα για να μην τον πετύχω πουθενά.

Μπήκα στο σουπερμάρκετ και πηγα στο διάδρομο που έχουν τα αυγά.

<<Μυρτω;>> Γύρισα για να δω ποιος με αναγνωρισε <<Ιωάννα;>> <<τι κανεις εσύ εδώ;>> Ρώτησε σοκαρισμενη αλλά με ένα χαμόγελο στα χείλη της. <<διακοπές μωρέ>> Ειπα χαλαρά <<και γιατι δεν είπες τιποτα;>> Ρώτησε και με αγκαλιασε <<ούτε εγώ το ήξερα βρε>> της ειπα την αληθεια  

<<μετά θα έρθω σπίτι της γιαγιάς σου να ετοιμαστούμε για βγούμε με τα παιδιά!>> ειπε πιο πολυ σαν ανακοίνωση <<ποια παιδιά;>> Ρώτησα και ξεροκαταπια. Τι ποια παιδιά ρε κοπέλα μου; Πας καλά; μου απαντησε η φωνουλα 

<<εεε, εννοώ, που θα πάμε;>> Ελπίζω να το έσωσα λιγάκι <<ξέρω εγώ ισως σε κάνα μπαράκι>> μου απαντησε <<οχι μωρέ, είμαι και κουρασμένη>> προσπαθησα να της πω μια δικαιολογία <<δεν έχει όχι!>> Είπε και πήγαμε προς το ταμείο. Πληρώσαμε και ξεκινήσαμε να περπατάμε μαζί όπως παλιά.