ΝΑΙ ΚΑΛΑ |ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΈΝΗ|

1.20

 <<ενδιαφέρεσαι για μένα;>> τον ρώτησα με όσο θάρρος είχα <<νομίζω σου απάντησα πριν>> Είπε και κοίταξε οπουδήποτε αλλού εκτός από εμενα <<Απλά αν ενδιαφέρεσαι πραγματικά ΔΙΞΤΟ ΜΟΥ! ΚΑΝΕ ΚΆΤΙ! Και όταν λέω κάτι δεν εννοώ να πας να πηδιχτεις με την κάθε πουτανα στις τουαλέτες και να χορεύεις με την κάθε άγνωστη στα πάρτι!>> είπα ότι κρατούσα μέσα μου τόσο καιρό <<ΣΚΆΣΕ!>> Είπε και με έπιασε από τα μάγουλα, με πλησίασε και άρχισε να με φιλα.

Μετα απο λιγο απομακρυνθηκαμε και με κοιτούσε στα μάτια <<ναι, ενδιαφέρομαι για σένα, από την πρώτη στιγμη που σε είδα άρχισα να ενδιαφέρομαι απλά προσπαθούσα να το κρύψω και έκανα ότι μαλακια μου κατέβαινε στο κεφάλι για να αποδείξω στον εαυτό πως δεν σε θέλω, πως δεν σημαίνεις τίποτα για μένα, αλλά ήταν αδύνατο, μου σπας τα νεύρα, κάθε φορά που μου πας κόντρα μου τη σπάει και μου οταν μιλάς ειρωνικά θέλω να σε σκοτώσω, αλλά μου αρεσεις έτσι, μου αρέσεις με ολα τα στραβα που εχεις, επίσης μου αρέσει όταν κοκκινίζεις και μου την δίνει όταν κάποιος άλλος σε πλησιάζει!>> Είπε και συνέχισε να με κοιτα στα μάτια.

<<θες να γίνεις το κορίτσι που;>> Ρώτησε και τον κοιταξα λες και μου έπεσε κεραμιδα στο κεφάλι <<Ποιος; Ε-εγω;>> <<εσύ βρε χαζουλα, θες να γίνεις η κοπέλα μου; Να τα φτιάξουμε; Πως το λένε, να είμαστε μαζί!>> μου το έκανε πιο λιανά <<θελω!>> τουείπα και τον εσπρωξα προς τα πίσω και έπεσε στο νερό.

<<πάμε εξω?>> με ρωτησε <<πάμε>> του ειπα και βγήκαμε από την κρύα θάλασσα. Κατευθυνθηκαμε προς το τραπέζι μας και εβαλα τα ρούχα μου.

<<πάμε να χορεψουμε!>> ειπε όταν μπήκε το 'perfect' του Ed Sheeran και με τραβηξε προς την πίστα. Χορευαμε αργά. είχα περάσει τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και εκείνος είχε βάλει τα χέρια του στην μέση μου. 

<<αυτό θα είναι το τραγούδι μας!>> Μου είπε στο αυτί πριν τελειώσει το κομμάτι και δεν μπορουσα να συγκρατήσω τον εαυτό μου από το να χαμογελάσει.

Πήγαμε στο τραπέζι και εκεί ηταν η Άνδρονίκη, η Μαρία, η Στεφανία και ο Δημήτρης

<<τα φτιάξατε επιτέλους;>>Ρώτησε η στεφανια καθως είδε οτι είχε περασει το χερι του γυρω απο την μεση μου και εγώ χαμογελασα <<ευχαριστω>> Είπε χαμηλόφωνα η Ανδρονικη και κοίταξε τον ουρανό.

<<τι ωρα είναι;>> ρωτησε η Μαρια <<3 και μισή>> της απαντησε ο Χρηστος << και τι ωρα ειπαμε οτι θα φύγουμε;>> ξαναρωτησε και χασμουριθηκε <<τι έγινε μαρακι; Νυσταξες;>> την ρωτησε ο Δημητρης <<Ποιος; Εγώ; Εγω δεν νυσταζω από τώρα! Ακόμα 3 μιση είναι!>> Είπε και ξανά χασμουριθηκε <<καλα εντάξει νυσταζω!>> παραδέχτηκε και έβαλε τα χέρια της στο τραπέζι και ακουμπησε το κεφάλι της για να κοιμηθεί <<καλα, πάμε>> Είπε και μεζεψαμε τα πράγματα μας.