The Bachelor's Vices ( TBS 3 - Book 1 )

CHAPTER 2

CHAPTER TWO

Crosswalk

"Where are you?!" Gulantang na tanong ni Zydney sa kabilang linya na halatang kakagising lamang.

Maaga akong nagising at umalis sa bahay kanina. Gustohin ko man siyang gisingin pero mukha yata talagang pagod na pagod siya kaya nauna nalang ako't hinayaan siyang magpahinga.

It's past twelve pm. Tirik na ang araw pero ang daang tinatahak ko ay walang katapusan.

"Talagang gano'n kalakas dapat ang boses kapag nagtatanong?"

"Karsyn, I'm not even joking. Where are you? Bakit mo ako iniwan!"

Natatawa kong inilapag sa dashboard ang aking cellphone at inilagay siya sa speaker.

"I'm sorry. Sobrang himbing kasi ng tulog mo tsaka sabi mo pagod ka kaya hindi na kita ginising. Besides, babalik rin naman ako mamayang gabi. I'm just driving around-"

"You what?!" Mas lalong lumakas ang boses niyang halos ikabingi ko.

Sinasabi ko na nga bang ganito ang magiging reaksiyon niya. Ilang beses ko mang sabihin sa kanya o maging kay daddy na kaya ko ay hirap pa rin talaga silang paniwalaan. Palibhasa kasi ay nasanay silang bantay sarado ako kahit saan man ako magpunta at ni minsan ay hindi ako nawalan ng kasama.

Simula paglabas ko palang kay Mommy noon ay may body guard na ako gano'n na rin ang mga kapatid ko. Mabuti na nga lang at noong nasa kolehiyo na ako ay pinayagan na rin akong kahit driver nalang ang kasama.

I can drive. Bago ako pumasok sa kolehiyo noon ay tinuruan na ako at kaya ko naman pero hindi ko lang talaga magawa dahil wala silang tiwala sa akin. Or maybe they're just being over protective of me. Naiintindihan ko naman iyon pero gusto ko pa ring subukan, gaya nalang ngayon.

It's nice to drive around the city alone. Hindi man ako bihasa sa pagmamaneho dahil wala akong matagal na experience pero maingat ako. I'm always on the right side of the road because slow moving vehicles should always be on that side.

Gaya na rin ng mga tao sa escalator, sa mga tamad at hindi nagmamadali ay dapat palaging nasa kanang bahagi para bigyang daan ang mga taong maraming ipinaglalaban sa buhay.

Hindi naman siguro masamang sumunod sa mga simpleng patakaran para sa ikasasaayos ng lahat 'di ba?

"I'm driving, Zyd-"

"Where are you exactly? Oh my God, nag-aalala na ako!"

Natatawa akong napailing na parang kaharap ko siya.

"I'm kinda stuck in the traffic but I'm okay."

"And why there's a traffic? Naaksidente ka? What happened?!"

"Zyd, no! Traffic lang talaga kahit saang parte ng Pilipinas at alam mo naman 'yon!"

Of course, every traffic is bad. Hassle at nakakainit ng ulo pero ngayon, I'm actually enjoying it. Kung noon ay isinusumpa ko ang traffic kapag nale-late ako sa klase at sa duty ay ngayon nama'y nagbubunyi ang puso ko.

I realized that there's so much beauty with getting stuck and moving slow. Sa mabagal mong pag-usad ay mas nakikita at napapanuod mo ang bawat paggalaw ng mga bagay at tao.

Simula sa mga taong naiinitan at nauusukan habang naghihintay ng masasakyan patungo sa trabaho hanggang sa mga nagmamadali at nagtitiis nalang na makipag-siksikan sa punong puno nang bus huwag lang mahuli sa kung saan man patungo.

Sa bawat mabagal na pag-usad ng aking sasakyan habang pinanunuod ang mga taong nasa labas ay naisip kong napakabilis ng buhay.

Halos lahat sa atin ay nagmamadali na tila mauubusan na ng oras but I can't blame them. Kasi kung tutuusin ay dapat naman gano'n 'di ba? Dapat may oras tayong magmadali dahil maiksi lang ang buhay pero nagiging mali iyon kung pagmamadali nalang ang lahat ng nasa utak natin.