A letter that changed my life.||Voltooid||

63.

Nog net voordat ik mijn kamer wil verlaten word de deur geopend, waarna ik Moussa te zien krijg.

"Ik ben klaar" deel ik hem meteen.

We gaan vandaag onze laatste dingen voor onze appartement halen, gezien we na onze bruiloft-morgen dus- niet meer hier willen wonen.

Het is hier te groot, dus hebben Moussa en ik besloten om na onze bruiloft ergens anders te wonen.

Chaima, Diar, en de kindjes blijft na onze bruiloft wel hier, de moeders niet, die gaat beiden weer in hun huisje wonen.

Ik heb Chaima zeg maar echt verplicht om hier te blijven, want anders zou dit huis leeg blijven, wat ik niet wil.

Een van de andere vele redenen dat Moussa en ik hebben besloten om een appartement te huren, is ook omdat we elkaar nauwelijks zien in dit huis.

We werken nu beiden, en nu Moussa weer slaapt in zijn eigen kamen, is dit alweer de eerste keer na één week dat ik hem zie.

Oké, wel tijdens het ontbijt of soms loopt hij wel is voorbij op kantoor, maar niet echt dat we een praatje kunnen houden.

"Heb je je koffer ingepakt?"

Ik knik naar de twee koffers die tegen mijn kast aan staan, waarna ik Moussa hoor zuchten.

"Nog twee koffers?" zeurt hij "volgens mij is ons kast al vol, en dan alleen door jou kleding"

Ik glimlach, en trek hem dan vervolgens mee de trap af.
De mannen brengen de koffers wel zo naar beneden.

Beneden aangekomen zie ik dat ze al zijn begonnen in de tuin. We gaan onze bruiloft namelijk morgen houden in de tuin. Het geld dat we dan zetten in het huren van de zaal, kunnen we dan uitgeven om het er nog mooier uit te laten zien. En gezien onze tuin groot is, heel groot, is dat niet erg.

Ik plaats mijn hand op de deurklink, en net waneer ik de deur wil openen belt er iemand aan.

Meteen duw ik de deur open, die ik alweer meteen tegen hun dicht wil gooien.

"Stop" houd de stem van mijn vader mij tegen, niet dat ik zou stoppen, maar gezien zijn voet tussen de deur zit laat ik de deur los, waarna de deur openvalt.

"We moeten praten" volgt mijn moeder het woordje van mijn vader.

Ik lach, niet omdat het grappig is, maar ik het even niet begrijp.
"Over wat wil je praten? Over jullie zielige verhaaltje, of toch mij laten overhalen dat het helemaal niet julie schuld dat Said onder het zand ligt?"

Mijn moeder wend haar blik af, en mijn vader zucht.

"Laat hun naar binnen, en praat even met hun" hoor ik Moussa' stem, zacht tegen mij oor aan fluisterd "misschien is het wel belangrijk"

Ik draai me half om naar hem, om tegen hem in te gaan, maar wanneer ik zijn blik zie knik ik en geef een teken dat ze verder kunnen lopen.

"Wij zijn ook nog steeds kapot van de dood van Said" begint mijn vader, en wanneer Moussa niet net op dat moment zijn hand op mijn been had geplaats was ik opgestaan om hun het huis uit te zetten, serieus?

"We laten het niet merken" gaat mijn moeder verder "maar wij gaan er nog elke dag kapot van, vooral omdat het onze schuld is

We hebben gehoord van Ghizlane dat jij morgen gaat trouwen, en wij willen graag dat jij je huwelijk instapt zonder enige zware draag op je schouder. Sorry, dat we nu pas zijn gekomen om onze met jou te praten, maar beiden zetten we het steeds opzij"

"We konden jou niet onder ogen komen" gaat mij vader verder,en als niet beter wist, zou ik denken dat ze deze woorden en de manier van praten meer dan honderd keer hebben geoefend thuis "maar, zoals Ghizlane ons heeft verteld, en we nu weten dat je morgen gaat trouwen, zijn we gekomen om onze excuses aan te bieden"

"Niet dat je ons hoeft te vergeven, het is heel erg wat ik jullie heb aangedaan" gaat hij meteen verder waarna hij zijn hoofd laat hangen.

Mijn moeder plaatst meteen haar hand op zijn schouder, wat het zo te zien weer kracht geeft om op te kijken.

Beiden kijken ze mij aan, wachtend op antwoord, wat ik niet weet.

"Hebben jullie contact met Ghizlane gehad" vraag hun dan, hun vraag even opzij.

Mijn moeder knikt "ook met Oualid en Tasnim, één week geleden, maar gezien hun in Dubai wonen is het voor veel makkelijker geweest"

"En? Hebben ze het jullie vergeven?"

Beiden knikken ze.
"Voor hun is het misschien makkelijker, dan als voor jou. Ik bedoel zij hebben Said niet gekend"

Ik voel hoe Moussa mij in mijn been knijpt, als teken dat ik ies moet zeggen.

"Jullie zijn uitgenodigd voor mijn bruiloft voor morgen" zeg ik enkel, en na mijn woorden te hebben uitgesproken sta ik op, waarna hun ook opstaan.

De lach is niet van moeders gezicht af te slaan, merk ik wanneer ik haar blik vang, voor mijn vader geld precies hetzelfde.

"We zullen er zijn" glimlacht mijn moeder, nog steeds "dankjewel. Super bedankt"

Ik knik en probeer niet te glimlachen, ik bedoel, het is nog altijd perfect om mijn moeder te zien glimlachen.

Het wekt een gevoel bij me op, die ik zeker moet tegenhouden.

Ze heeft maar de helft gedaan, en dat is mij bij mijn andere broers en zus weg te halen.

Ik begeleid hun naar de deur en waneer hun buiten staan sluit ik de deur voor hun neus dicht, voordat de ook nog maar iets kunnen zeggen.

Ik vang de blik van Moussa.

"Het is een grote stap die jij hebt genomen, ik ben trots op je" glimlacht hij waarna hij een kus op mijn voorhoofd drukt "Je moet niet vergeten dat het je ouders zijn, en dat je zonder hun nu niet op deze aarde stond"

-

Omg sorryy!!!!

Ik heb nog zogenaamd een dag met jullie afgesproken, maar ik heb mezelf er niet aangehouden.

Ik heb mezelf eigenlijk soort van gedwongen om dit deel te schrijven, omdat jullie dan te lang wachten.

Sorry, ik besef echt nu pas dat jullie zó lang hebben gewacht!

Morgen, (als mijn telefoon niet stoer doet) plaats ik weer een deel, en dat zal ook meteen de laatste deel zijn.

Daarna komt de proloog en dan mijn dankwoord.

Xx