A letter that changed my life.||Voltooid||

52.

Wanneer we eindelijk thuis zijn is het al laat in de avond en slaapt iedereen.

Gelukkig hebben we wel buiten kunnen eten, waardoor we nu gelijk kunnen douche en dan slapen.

"Wie gaat als eerst douche?" vraag ik Moussa.
"Ik" antwoord hij en loopt naar 'onze' inloopkast.
"Nee, ik wil wel eerst"

Hij draait zich om naar mij "Hoezo vraag je aan mij wie er als eerst gaat douche als jij toch als eerst wilt?"

Ik lach en haal mijn schouders op "Ik weet het niet"

"Pech, ik ga eerst"

Snel ren ik naar de douche waarna ik Moussa hoor schreeuwen.
Ik lach en doe snel de deur op slot waarna ik snel de douche rondkijk.

Wanneer ik mijn badjas zie hangen kleed in me uit en sta onder de douche.

Na een korte douche pak ik het setje dat er toevallig lag met daarover mijn badjas.

Ook kam en droog ik mijn haar en poets mijn tanden.

Wanneer ik alles heb gedaan haal ik de slot van de badkamer deur en stap de badkamer uit.

Ik kijk kort mijn kamer rond en zie Moussa in de balkon staan, en om het nog erger te maken staat hij daar alleen in een joggingbroek terwijl het super koud is!

Ik weet meteen dat hij staat te roken.

Ik zucht en trek mijn badjas wat dichter waarna ik zelf ook richting de balkon loop.

Wanneer ik de deur open kijkt Moussa niet aan.

"Moussa?"

Geen antwoord.

Ik heb het koud.

Hoezo...?

"Moussa?" probeer ik nog eens.

Dit keer krijg ik wel een antwoord ; "Youssra, ga naar binnen."

Geen antwoord, een bevel.

Zijn stem die laag en schor is zorgt ervoor dat ik niet doe wat hij mij heeft gevraagd.

Langzaam zet ik mijn hand op zijn arm.
"Moussa,wat is er?"

Ik krijg geen antwoord, alleen rook tegen mij gezicht aan.

Ik zucht en ga dan naast hem staan waardoor hij wegkijkt, zo, zodat ik zijn gezicht niet kan zien.

"Ga weg iewollah"

Ik zeg niks en neem plaats op de stoel dat in de balkon zit "Ik blijf"

Hij draait zich om naar mij, maar kijkt mij niet aan waardoor ik niets kan zien.

"Je gaat ziek worden"

Ik wijs naar hem "Jij hebt bijna niks aan. Ik wel"

"Ga"

"Als jij meegaat"

Ik hoor heb geïriteerd zuchten waarna hij zijn blik op mijn vestigt.

Gezien zijn irriterend zucht zou je denken, maar zijn ogen zeggen iets ander.

Langzaam sta ik op en stap naar hem toe.

"Vertel het"

Langzaam schud hij zijn hoofd.

Hij kijkt mij aan, diep, en zonder enige twijfel trek ik hem in een knuffel.

...

Langzaam stapt hij van mij weg waarna hij zich vervolgens laat neer ploffen op de stoel naast mij.

"Er is net gebeld. Diar ligt in het ziekenhuis..." zegt hij dan, zijn blik gevestigd op iets dat buiten ligt.

-

Saaaaaaaiiiii

Mygod het lijkt (of het is gewoon zo) dat ik opeens zó slecht schrijf.

Ik vind dit echt niks iewollah