/33/HER ŞEYİM/
Dilerim beğenirsiniz...❤
" Ne yaptık biz sana baba?! Bunları yaşamayı reva göreceğin ne yaptık?!"
Toprakla bir bütün olan babasının defalarca kez buruşturduğu fotoğrafına bakarak hesap sordu Revan! Ama asıl kızgınlığı kokusunu alamıyor oluşunaydı! Zalimlerin ağız kokusuna muhtaç bırakmasınaydı! En çokta annesinin kokusuna mahrum etmesineydi!
"Canına kıyarken bizi babasız bırakmakla kalmadın! Kardeşinin kölesi, köpeği olduk! Şimdi de bu adamın malıyım! Mal muamelesi görüyorum ama haberin yok!"
Sinan ağanın zoruna giden cümleleri kulağında tekrarlanınca babasının fotoğrafını bir kez daha buruşturdu Revan ama fırlatmak yerine bunu yaptığı için kendine kızarak kalbinin üzerine bastırdı... Kurduğu yuvayı yıkan babasına olan kızgınlığı da, sevgiside son bulacak gibi değildi...
" Ne yaptım ben sana baba?! Herkesten çok sevmedim mi ben seni?! "
Yeniden düzeltip baktığı resme göz yaşları damlarken, içi kadar boğucu olan gökyüzü nefesini daraltıyordu. Sinan ağanın yaptıklarından sonra Ayaz'ın annesiyle birlikte gitmesiyle daha çok daralmıştı yüreği ve dengesizinin yüzünü görmeden sıkıntısı geçmeyecekti.
"Zoruma gidiyor baba! Ezilmek zoruma gidiyor!"
Bir resmi tutmaktan bile aciz olan ellerini dizlerinin üzerine koyup, fısıldayarak "yoruldum ben... İnan çok yoruldum babam..! " dediği sırada Ayaz, kapı aralığından onu izlemeye son verip adını söyleyerek odaya girdi.
"Revan"
Revan'ın söylediği her söz yüreğine derin çizikler atıp, yüzü gülene kadar kanamaya yemin etmiş gibi sızlıyordu. Canını acıtıyordu kadının göz yaşları ve dindirebilmek için bulduğu çözümü sabaha varmadan gerçekleştirmeye karar verdi.
" Geldin mi?"
Babasının resmini yastığının altına koyup, yüzünü hızlıca temizleyen Revan gece lambasının yanıyor olmasına şükrederek ayağa kalktı. Ayaz'ın ağladığını farketmeyecek olmasına sevinmişti fakat ağlamaklı çıkan sesi onu ele vermişti. Hoş dengesizi ondan habersiz ağladığına dakikalardır şahitlik ediyordu.
" Bunlar ne?"
Sesinin düzgün çıkması için uğraşan Revan, Ayaz'ın elindeki poşetlere bakarak gözlerini saklamaya çalışırken dengesizi " atıştırmalık bir şeyler aldım. O adamın bir yudum suyunu bile içmem" diyerek elindeki poşetleri sehpanın üzerine bıraktı.
" Birde bunun için kızacak şimdi"
Sinan Ağa ve Ayaz'ın yeniden karşı karşıya gelmelerini istemeyen Revan, yüzünü buruşturarak poşetlere bakmaya devam ederken Ayaz ağır adımlarla aralarındaki mesafeyi kapatıp, çenesini tutarak yüzüne bakmasını sağladı. Duydukları için onunla konuşup, konuşmamakta bir süre kararsızlık yaşayarak kahverengi gözlerine baktı.
Yüzünün karanlıkta kalan kısmında elini gezdirerek " benim için ağlamadığın da gerçekten çok çirkin oluyorsun" dedi. Sözleri üzerine tebessüm eden karısının dolan gözlerine dudaklarını bastırıp geri çekildikten sonra yüzünü ellerinin arasına aldı. Her şeyi yoluna koyacağını sözleri yerine gözleriyle ifade ederek bir süre gözlerine odaklandıktan sonra " sen kimsenin kölesi değilsin Revan " dedi.
O an dengesizinin kendisini duyduğunu anlayan Revan alt dudağını ısırarak bakışlarını kaçırdı ama göz yaşlarının firarına engel olamadı... Kalbi kardeşini gördüğü andan beri göz yaşlarına boğulmuş, çığlıklarını gizlemez olmuştu. Ve çığlığını dışa vurumu ne babasına olan sitemi, ne de üşüyen bedeniydi. Göz yaşlarıydı kalbinin çığlığının sesi ve kimsenin duyamayacağı kadar sessizdi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Aşk Ayazı (Revan)
General Fiction-Ara verildi - ' Çok değil aramızdaki mesafe; bir karış ya var ya yok. Ondan duymadım ancak yakınlarından öğrendiğim özgürlüğüne düşkün olduğu. Ben ise özgürlüğün yalnızca sözlükteki anlamını biliyorum. Ruhuma hiç uğramadı, tadı nasıldır, neler hiss...
