London, here I come!

16!

LOUIS P.O.V.

Ik kan het niet geloven. Audrey gaat uit met Harry. Harry, mijn beste vriend. Zou ze hem leuk vinden? Ik bedoel leuk leuk? Ik zucht.

Audrey kijkt naar me en vraagt wat er is. Ik glimlach en zeg snel: 'De les is zoo saaaai..' Audrey lacht.

Wat is ze mooi als ze lacht. wat zeg ik? Mooi? Dat is veel te zacht uitgedrukt.

Mijn gedachten worden onderbroken.

'Nogmaals, stilte daar vanachter. Meneer Tomlinson en mevrouw...' De leeraar denkt na. 'Bon, jullie weten dat het op jullie is. Dit is de laatste waarschuwing!'

'Yes sir!' Floep ik eruit.

'Wat zei je daar?' Vraagt de leeraar.

'Eumh.. Niets?' Probeer ik mezelf te redden.

Oh, waarom denk ik niet na voordat ik iets zeg?

'Ik heb je wel verstaan hoor Tomlinson! En ik meen het! Dit is de laatste keer of anders mag je op de gang gaan staan.' Zegt hij geïrriteerd.

Audrey barst in lachen uit. Ik kan er niets aan doen, maar proest het ook uit.

Sorry, maar wat wil je? Haar lach is zo aanstekelijk en het best wel grappig.

Dit maakt de leeraar alleen maar kwader. 'Eruit jullie twee! Ga maar uitlachen op de gang.'

Zijn gezicht ziet rood en ik zie een ader kloppen in zijn nek. Hij is blijkbaar echt wel boos.

Ik sta op en schuif mijn stoel naar achter. Audrey en ik gaan lachend het lokaal uit.

Ik voel de ogen van de leeraar en de andere leerlingen in mijn rug prikken.