London, here I come!

17!

LOUIS P.O.V.

Audrey en ik zitten op de gang tegen de muur aan. We hebben ondertussen al eens goed kunnen uitlachen. Nu is het stil.

Ik kan er niets aan doen, maar mijn gedachten dwalen af naar Harry. Of meer bepaald naar Harry en Audrey.

Wat moet ik nu doen? Kies ik voor de vriendschap of voor de liefde? Kies ik om mijn gevoelens aan de kant te schuiven of om ze op te biechten?

Maar wat als ik eerlijk ben? Hoe zou Audrey reageren? En wat gebeurt er dan tussen Harry en mezelf?

Er spoken veel vragen door mijn hoofd. Er is maar één maar manier om erachter te komen. Door eerlijk te zijn. Zowel tegen Audrey als tegen mezelf.

Maar ik durf niet... Ik ben bang voor haar reactie.

'Louis!' Roept Audrey.

Ik knipper met mijn ogen en kijk Audrey aan.

'Huh? Wat?' Vraag ik.

'Amai, jij was ook diep in gedachten verzonken!' Audrey grinnikt.

Ik voel kriebels in mijn buik. Ik weet dat het cliché klinkt, maar het is echt de waarheid.

Elke keer als ik haar lach hoor, voel ik kriebels. Elke keer als ik haar lach zie, krijg ik het warm vanbinnen. Ja, ik denk dat ik verliefd ben.

'Hallo! Louis!' Audrey lacht nog harder. 'Wow, je zit echt op een andere planeet.'

Ik lach, maar het komt niet 100% gemeend over.

Audrey wordt serieus. 'Louis, is er iets? Je weet dat je me altijd alles kan zeggen. Toch? Dat weet je toch?'

'Ja, dat weet ik.' Antwoord ik eerlijk.

'Wel, wat is er dan?' Ze klinkt bezorgd.

Ook haar gezichtsuitdrukking straalt een en al bezorgdheid uit. Best wel schattig..

'Louis, vertel nou. Wat is er?' Dringt ze aan.

'Wel... Eumh... Ik...' Ik voel mezelf rood worden.

'Ja?' Klinkt het vragend.

Ik schuif onbewust dichter naar haar toe. Ik slik. Mijn hart klopt in mijn keel. Mijn hart klopt zo hard dat ik niet denk dat het gezond kan zijn.

Ik kijk diep in Audrey's ogen. Ze kijkt terug. Mijn blik verplaatst zich naar haar lippen.

En op dat moment maak ik mijn besluit. Ik moet het proberen. Wie niet waagt niet wint. Of hoe zeg je dat?

Ik schuif nog dichter naar Audrey toe, en thank god, ze draait zich niet weg. Ik.. Ik durf het toch niet..

'C'mon Louis! Be a man!' Spreek ik mezelf in gedachten toe.

Ik ga ervoor. Don't think, just do it! Ik druk mijn lippen op de hare.

Ze zijn even zacht als ik me het voorstelde. Eerst kust ze me terug, maar dan trekt ze zich weg.

'Louis... Ik... Sorry...' Ze staat op en loopt weg.

Ik kijk haar na. Ik kan de tranen niet tegenhouden en begin te huilen.

De boodschap is over gekomen. Ze wilt me niet. Maar waar ik het meest bang voor ben: Ben ik nu echt zo dom geweest om onze vriendschap op het spel te zetten?

Bij de gedachte alleen, dat ik onze vriendschap heb verpest, begin ik nog harder te huilen.

De tranen blijven komen en ik probeer ze niet tegen te houden.

_________________________________

Update!! Wat gaat er door Audrey's hoofd om Louis af te wijzen?? :o In het volgend stukje krijg je een antwoord ;)