London, here I come!

42!

AUDREY P.O.V.

Pijn. Dat is wat ik voel. Pijn. De tranen lopen nog steeds over mijn wangen.
Ik wrijf ze driftig weg met mijn vuisten.

'Stop met huilen verdomme.' Spreek ik mezelf verwijtend toe.

Het helpt niet. De tranen blijven komen en ik begin nog harder te huilen.

Ik voel me zo'n zwakkeling nu. Hoe kan één iemand me zoveel pijn doen?

Ik vertrouwde Harry. Ik dacht dat hij van me hield, zoals ik van hem hou. Ik bedoel hield.

Ach, wie hou ik voor de gek? Ik hou nog steeds van Harry. Ik zou hem nu moeten haten, maar ik kan het niet, want ik hou van hem.

Ik had vanaf dag één naar Louis moeten luisteren. Hij had al aangegeven dat Harry een player is.

Ik ben zo dom geweest. Zo dom om te denken dat Harry om me gaf. Eens een player, altijd een player.

Players kunnen niet met eenzelfde meisje zijn. En Harry is geen uitzondering. Ik was gewoon zijn nieuwe speeltje. Emily had gelijk.

Wat me nog het meest pijn doet is dat hij haar kuste. Waarom Emily? Waarom juist háár?

'Audrey.' Klinkt Harry's stem schor van achter me.

Ik draai me om en kijk hem met betraande ogen aan.

'Ga weg.' Zeg ik emotieloos.

Mijn stem klinkt sterker dan ik me voel.

'Laat het me uitleggen.' Smeekt Harry. De tranen lopen ook over zijn wangen.

Ik haat het om hem zo te zien. Het liefst zou ik gewoon in zijn armen springen en doen alsof er niets gebeurd is. Maar zo werkt het niet.

Wat ik me afvraag.. Waarom zou hij huilen? Ik ben gewoon één van zijn vele veroveringen.

Waarschijnlijk is het gewoon een act. Hij wil dat ik hem geloof, zodat hij nog wat langer met mijn voeten kan spelen. Het hoort allemaal bij zijn plan.

'Wat valt er uit te leggen? Jij kuste Emily en daar stopt het. Er valt verder niets over te zeggen.' Zeg ik droog.

'Toch jammer, dat ik je gezien heb. Anders had je me nog langer aan het lijntje kunnen houden. Dan kon ik nog meer aan je gehecht raken en kon je me nog meer breken. Maar dat zou jou niets kunnen schelen. Je zou er gewoon mee kunnen lachen en opscheppen bij je vrienden. Weer een nieuwe verovering bij op je lijstje. Want daar draait het om bij jou, is het niet? Zoveel mogelijk meisjes krijgen?' Voeg ik er even droog aan toe.

'Audrey, dat is niet waar. En dat weet je. Je weet dat ik zo niet ben. Ik hou van je.' Zegt Harry gebroken.

Wow, hij kan wel goed acteren. Ik geloof hem bijna.

Ik lach sarcastisch en sta op. Ik wandel van hem weg.

Mijn hakken doen pijn aan mijn voeten, dus ik doe ze uit en neem ze in mijn hand.

'Audrey, waar ga je heen?' Vraagt Harry.

'Naar huis.' Antwoord ik nog steeds even droog.

'Je kan niet zomaar weggaan. Het is donker. Ik snap dat je niet wilt dat ik met je meega, maar laat me dan op zijn minst iemand anders halen om je thuis te brengen.' Zegt Harry bijna smekend.

'Nee bedankt. Jij hebt wel al genoeg gedaan.' Zeg ik sarcastisch.

Ik versnel mijn wandelpas.

'Audrey, komaan. Dit kun je niet menen.' Harry komt achter me aan.

Ik zet het op een lopen. Harry zet het ook op een lopen en probeert me in te halen. Uiteindelijk geeft hij het op. Hij kan me niet bijhouden.

Wanneer ik Zayn's straat uit ben, kom ik even op adem en kijk ik achter me. Ik zie Harry niet.

Ik heb geluk dat Zayn's huis niet ver van het mijne is.

Ik voel me niet op mijn gemak zo alleen in het donker. Ik had beter Harry's aanbod aangenomen om iemand me te laten thuis brengen.

Ik ga terug verder. Mijn hart bonkt in mijn keel van de schrik.

Wie weet wat er nog kan gebeuren. Ik ben nu een kwetsbaar meisje, helemaal alleen in het donker.

Ik versnel mijn pas.

Ik ben opgelucht als ik mijn huis bereik.

Ik neem de sleutel van zijn plaats en ga snel het huis binnen. Ik doe zo snel mogelijk de deur vast.

Ik kom snel op adem en ga naar boven.

Ik neem de moeite niet om me om te kleden en laat me gewoon op mijn bed vallen.

Ik sluit mijn ogen en zie momenten met Harry voorbij flitsen. Van toen ik hem de eerste keer zag op school tot onze eerste date en onze kleine momentjes samen dat we gewoon knuffelden en kusten.

Ik voel een scherpe steek op de plaats waar mijn hart zit. Ik voel opnieuw tranen branden achter mijn ogen. Ik laat de tranen gewoon vloeien.

Is wat ik en Harry hadden nu echt voorbij?

Hadden Harry en ik wel iets? Langst mijn kant wel, maar misschien was het voor hem gewoon een spel?

Ik begin te snikken en krul mezelf op tot een bolletje. Ik maak mezelf zo klein mogelijk.

Zo blijf ik nog een tijd liggen tot ik huilend in slaap val.

_________________________________

Volgende stukje! Wat denken jullie dat er gaat gebeuren tussen Harry en Audrey? :) Laat weten in een comment alsjeblieft!!

Door dat ik tien dagen niets heb kunnen updaten, is mijn verhaal meer dan 360 plaatsen gezakt in fanfiction. :(

Dus.. Willen jullie AUB voten? Zodat mijn verhaal terug zo veel mogelijk plaatsen stijgt? Voten is niet veel werk en het neemt maar twee seconden tijd in beslag. Je zou er mij echt super super super gelukkig mee maken!!!

Tips zijn ook welkom. Laat even weten wat ik kan verbeteren. Of als je een schrijffoutje ofzo ziet, dat ik het kan aanpassen. :)

Dus...
VOTE? COMMENT? FOLLOW?