London, here I come!

19!

AUDREY P.O.V.

'Gaat het wel?' Vraagt Zayn nog een keer wanneer hij naast me op het bankje komt zitten.

'Wat kan jou dat schelen?' Vraag ik hem bot.

Eerst negeerde hij me en nu komt meneer de vriendelijke jongen uithangen. Ik snap hem echt niet.

Zayn lijkt van zijn stuk gebracht.
'Kijk, ik weet dat ik niet altijd even vriendelijk tegen je was, maar daar heb ik een reden voor.'

Ik lach sarcastisch. 'En die reden is?'

'Dat kan ik je niet zeggen.' Fluistert Zayn. Hij kijkt naar de grond.

'Okee dan..' Zeg ik droog. Ik sta op en wandel weg van het bankje.

Zayn komt achter me aan. 'Ik... Het betekent niet dat het me niets doet als er iets met je is.'

'Leuk voor jou.' Antwoord ik droog.

'Doe zo niet.' Zegt hij me.

Ik negeer hem en wandel verder.

'Audrey!' Roept hij.

Ik negeer hem opnieuw.

'Negeer je me nu?' Vraagt hij verbaasd.

'Je zou niet zo verbaasd moeten zijn. Jij deed eerst net hetzelfde tegen mij tot je de vriendelijke jongen kwam uithangen. Ook al had je er een "goede reden" voor die je niet wil zeggen.' Ik maak aanhalingstekens in de lucht.

'Sorry' Zegt Zayn stil.

'Kunnen we niet opnieuw beginnen?' Vraagt hij stil.

Hij kijkt me afwachtend aan.

'Hi, ik ben Zayn.' Hij steekt onzeker zijn hand uit.

Ik besef dat ik me echt als een bitch aan het gedragen was. Ook al had ik wél gelijk. Ik schud zijn hand en lach.

'Hi, ik ben Audrey.'

Zayn kijkt me verbaasd aan en lacht.

'Wat zit je nu zo te kijken?' Vraag ik lachend.

'Ik.. Ik ben gewoon verrast. Ik dacht niet dat je het zou doen. Mijn hand schudden bedoel ik.'

'Het is ook nooit goed voor jou!' Ik zucht dramatisch en lach.

Zayn grinnikt.

'We zijn blijkbaar allebei moeilijke mensen.' Grapt hij.

'Noemde je me nou een moeilijk mens?' Ik slaag gechoqueerd een hand voor mijn mond.

'Eumh, ja?' Zayn lacht.

Ik heb hem nog nooit zoveel zien lachen. Eigelijk, heb ik hem hiervoor nog nooit zien lachen.

'Spreek voor jezelf Malik!' Ik slaag hem al lachend.

'Heb je me nu geslagen?' Zayn pruilt.

'Ja, en het was verdiend.' Ik zet mijn handen bitcherig in mijn zij.

We beginnen allebei te lachen.

'Heb je nog zin in de laatste uren school?' Vraagt Zayn.

'Niet echt.' Zeg ik stil en ik kijk naar de grond.

'Dat dacht ik al. Kom, we gaan!'

Ik kijk hem met een vragende blik aan.

'Die laatste lesuren gaan het verschil niet maken hoor.'

Ik heb nog nooit gespijbeld. Voor alles is een eerste keer niet?

'Oké, Lets do it!' Zeg ik lachend.

'That's the spirit, girl!' Zayn geeft me een high five, die ik met plezier beantwoord.

Vandaag is een rare dag.

_________________________________

Update! Het concert woensdag was echt zalig! :D Ik had er zo lang naar uitgekeken en nu is het gewoon voorbij. :( Dit is volgens mij het langste hoofdstuk dat ik ooit heb geschreven. :p Wat vinden jullie ervan? Ik heb het gevoel dat ik iets verkeerd doe, want ik krijg steed minder reads per hoofdstuk. :p Tips zijn nog altijd welkom! :)
Vote? Comment? Follow?