London, here I come!

47!

HARRY P.O.V.

Hoe kan ze zo een dingen zeggen? Ik hou van haar. Over zo'n dingen zou ik nooit liegen. Ze zou me moeten vertrouwen.

Ik neem mijn gsm en toets Louis' nr in.

Louis is al mijn beste vriend sinds we samen in de kleuterklas zaten. Ik ken zijn nr ondertussen al vanbuiten. Als ik een probleem heb, kan ik altijd bij hem terecht.

Na een keer overgaan, neemt hij al op.

'Harry!' Klinkt het vrolijk.

'Hey Louis.' Ik glimlach.

De stem horen van mijn beste vriend, maakt me altijd beter gezind. Hij kan me altijd laten lachen, zelfs op momenten dat ik helemaal niet wil lachen.

'Ik heb een probleem. Kan ik even langs komen?' Vraag ik.

'Tuurlijk!' Zegt Louis overdreven enthousiast.

'Wel.. Dan ben ik daar binnen vijf minuutjes ofzo.' Zeg ik.

'Oké, is goed! Ik zie je zo!' Zegt, nee roept, Louis.

'Tot zo.' Zeg ik en ik leg af.

Als ik terug denk aan hoe ik heb gereageerd, kom ik tot het besluit dat ik misschien wel een beetje overdreven heb.

Ik wil Audrey gewoon niet kwijt. Ik heb het nu wel zelf verpest.

Doordat ik zo diep in gedachten ben verzonken, loop ik bijna Louis' huis voorbij.

Ik wandel naar de achterdeur. Ik weet dat deze altijd open is. Vroeger kwam ik hier bijna dagelijks. Ik was hier kind aan huis.

Ik beschouwde Louis' ouders als mijn tweede ouders. Nu nog altijd.

Ik klop beleefd op de deur en ga naar binnen.

'Harry, liefje! Het is zo lang geleden!' Begroet Louis' moeder, Johanna, me met een knuffel.

'Inderdaad. Veel te lang.' Beantwoord ik haar knuffel.

Johanna is echt een van de meest liefdevolle personen die ik ken.

'Louis is op zijn kamer.' Zegt Johanna glimlachend.

'Oké, dankje.' Ik verlaat de keuken en snel de trap op.

Ik open Louis' kamerdeur. Louis ligt op zijn bed terwijl hij aan het sms'en is.

Hij heeft niet door dat ik er ben. Terwijl hij een sms typt heeft hij een super grote glimlach op zijn gezicht plakken.

Ik schraap mijn keel om de aandacht te trekken.

'Harry!' Roept Louis als hij me opmerkt.

'Louis!' Grinnik ik.

Hij staat op een geeft me een stevige knuffel. Louis is een echte knuffelbeer. Hij knuffelt alles en iedereen.

En neem dat maar letterlijk. Zo ging hij een keer op een random moment een boom knuffelen met als uitleg dat 'bomen ook liefde nodig hebben'.

Soms denk ik dat er echt iets scheelt in zijn hoofd, maar dat vind ik juist het leuke aan Louis. Hij kan je altijd laten lachen, maar hij heeft ook zijn serieuze kant. Al zijn er niet veel mensen die zijn serieuze kant kennen.

'Met wie was je aan het sturen? Je had zo een grote glimlach op je gezicht.' Vraag ik nieuwsgierig.

Eigelijk weet ik het antwoord al wel bijna zeker. Hoe Louis en Eleanor gisteren aan elkaar hingen..

Louis wordt rood. Het is echt een grappig zicht, zo'n rode Louis.

Ik doe er nog een schepje bovenop.

'Nog iets van Eleanor gehoord? Of was je met haar aan het sturen?'

Ik grijns. Louis wordt zo mogelijk nog roder als hij al was. Hij ziet nu zo rood dat, als ik niet beter zou weten, ik zou denken dat hij aan het stikken is.

'Eumh.. Ja.. Ik vind haar echt leuk.' Zegt hij verlegen.

Ik zou een foto van hem moeten nemen. Een verlegen Louis komt maar één keer in duizend jaar voor. Oké, dat is misschien een beetje overdreven, maar je snapt me wel.

Ik besluit om Louis van zijn ongemakkelijke gevoel te verlossen en begin over iets anders.

'Ik heb je hulp nodig.' Zeg ik hem.

'Met?' Vraagt hij nieuwsgierig.

Ik vertel hem alles wat er vannacht gebeurt is. En wat er vanmorgen allemaal gezegd is tussen Audrey en mij.

'Ik weet niet wat ik nu moet doen.' Besluit ik.

'Je reactie was wel een beetje heel overdreven.' Grinnikt Louis.

'Niet grappig.' Zeg ik chagrijnig.

'Ik zou haar wat tijd en ruimte geven, zodat ze kan nadenken over wat ze wil. Als jullie echt bij elkaar horen, komt alles uiteindelijk wel in orde.' Zegt Louis wijs.

'Denk je echt dat dat de beste oplossing is?' Twijfel ik.

'Nee.' Zegt Louis serieus.

Ik kijk hem vragend aan.

'Ik zou haar dumpen, het vliegtuig naar Zuid-Amerika nemen en nooit meer terug komen.' Zegt Louis droog.

'Zou ik het zeggen als ik niet overtuigd ben dat dat het beste voor je is?' Voegt hij er dramatisch aan toe.

'Juist.' Zeg ik.

Ik kijk er echt tegenop, maar als Louis zegt dat dat het beste is.

Ik kijk op mijn gsm en zeg dat ik door moet.

'Nu al? Je bent er juist.' Pruilt Louis.

'Ik heb nog vanalles te doen. Sorry, de volgende keer blijf ik langer.' Beloof ik hem.

Ik zeg er niet bij dat ik met 'nog vanalles te doen' depri zijn op mijn kamer bedoel. Ik heb geen zin om de vrolijke jongen uit te hangen nu de situatie met Audrey zo is.

Hoe kan één meisje zo een grote invloed hebben op mijn leven?

Ik zeg Louis, en Johanna als ik beneden ben, gedag. Eens ik buiten het huis ben, zet ik mijn kap op en steek ik mijn handen in mijn zakken en ga ik op weg naar huis.

_________________________________

Dit is een redelijk saai stukje. :p

Ik weet nu wat ik nog allemaal ga laten gebeuren dankzij de hulp van SophieSchagen en Ixlovex3D. Nog eens dankuwel alletwee! :)

En.. Ik zit aan 6K reads!! :o Danku iedereen die mijn verhaal leest. :D

Vote ook, aub! ;)

VOTE? COMMENT? FOLLOW?