London, here I come!

49!

HARRY P.O.V.

Ik word wakker door het geluid van de auto's. Dat is het nadeel als je kamer langs de straatkant ligt. Ik geeuw en rek me uit.

Mijn alarm is nog niet afgegaan. Ik kijk op mijn gsm hoe laat het is.

11u28.

'Shit, shit, shit.' Vloek ik. Ik moest al lang op school zijn.

Ik zie ook dat ik een bericht heb van Louis.

'WAAROM BEN JE NIET OP SCHOOL? Moet ik me zorgen maken? Zijn aliens je komen halen? Omg, aaah!'

Ik grinnik.De overdrijver. Ik typ snel een berichtje terug.

'Ik kom eraan. Ik heb me overslapen.'

Ik open snel mijn kledingkast en neem er een donkere jeans en een zwart t-shirt uit.

Ik ga naar de badkamer en spring snel onder de douche. Normaal ben ik van het principe dat je van een douche moet genieten, maar nu heb ik er simpelweg geen tijd voor.

Na het douchen en aankleden roep ik George om me naar school te brengen, maar hij is nergens te zien. Ik zucht. Dat ook nog. Nu mag ik nog te voet naar school ook en kom ik nóg later dan ik al ben aan.

Ik denk aan dit weekend. Ik heb niet veel gedaan. Van zodra ik thuis was, na het bezoek aan Louis, ben ik meteen naar mijn kamer gegaan. Daar ben ik ook de rest van het weekend gebleven.

Ik heb veel nagedacht, over vanalles en nog wat. Vooral over Audrey eigelijk.

Over hoe mooi ze is.. Hoe grappig ze is.. Hoe lief ze is..

Ik weet dat perfectie niet bestaat, maar voor mij is Audrey alles wat ik nodig heb.

Ik heb ook liggen wensen hoe graag ik haar zou vastnemen en nooit meer los zou laten.

Ik heb vaak mijn gsm in handen gehad en op het punt te staan om haar te bellen. Dan zou ik sorry zeggen en haar smeken om me te vergeven voor mijn belachelijke gedrag. Ik weet dat ik overdreven heb.

Maar ik heb het niet gedaan. Ik geef haar tijd en ruimte, zoals Louis me heeft aangeraden.

Wanneer ik op school aankom, ga ik meteen naar de refter van de school. Het is nu middagpauze, dus iedereen bevindt zich daar.

Wanneer ik de refter binnenstap, ziet Louis me meteen staan en zwaait hij hevig naar me. Ik wandel naar zijn tafel, waar ook de rest zit.

'Harry! Je leeft nog!' Roept hij luid in mijn oor.

Ik moet lachen. 'Wat had je nu gedacht?'

'Er kon zoveel gebeurt zijn! Ik was doodongerust.' Roept Louis dramatisch.

'Sssht, roep niet zo. Iedereen is aan het kijken.' Lach ik.

Louis kijkt rond zich en ziet dat ik gelijk heb.

'Hoe onbeleefd, ze luisteren gewoon mijn gesprek af.' Zegt Louis.

Ik moet opnieuw lachen. Hij heeft ook op alles een antwoord klaar.

Ik hoor een lach die me maar al te bekend voorkomt. Ik draai me om naar de persoon tot wie de lach hoort. Audrey.

Ze zit naast Zayn en lacht om een grapje die hij maakte. Ik voel een gevoel van jaloezie naar boven komen, maar onderdruk het.

Ik kan haar geen ruimte geven. Ik kan haar geen tijd geven. Ik moet met haar praten.

Ik schuif mee aan tafel en kom naast Audrey en tegenover Louis terecht.

'Hey.' Zeg ik tegen Audrey. Ze antwoord niet en blijft verder praten met Zayn.

'Hey.' Zeg ik nog eens, maar wat luider. Ik weet zeker dat ze me gehoord heeft, maar ze antwoord nog steeds niet.

Ik kijk Louis vragend aan en hij haalt zijn schouders op. Hij weet ook niet waarom ze zo doet.

Ik zucht gefrustreerd. Ze hoort me zuchten en kijkt even mijn kant uit, maar van zodra ze ziet dat ik ook naar haar kijk, draait ze zich op opnieuw om.

In haar ogen lees ik pijn en schuldgevoel. Ik snap er niets van.

Waarom doet ze zo? Is het omdat ik een heel weekend niets van me heb laten horen? Omdat ze me niet meer wilt? De gedachte alleen al doet me pijn.

Maar waar komt haar schuldige blik dan vandaan?

Ik neem mijn gsm en typ haar een berichtje. Ik weet het. Het is belachelijk immers ze vlak naast mij zit, maar wat moet ik dan doen om haar aandacht te krijgen? Ze negeert me gewoon als ik tegen haar wil praten.

'Audrey, wat is er aan de hand? Geef me alsjeblieft een woordje uitleg, want ik snap er niets van!! xx'

Van zodra ik het berichtje getypt heb! druk ik op verzenden.

Nu kan ik enkel wachten op antwoord. Als ik zelfs al antwoord krijg.

Ik kijk opzij naar Audrey, die haar iPhone erbij neemt. Ik kijk toe hoe ze het berichtje opent.

Van zodra ze het gelezen heeft, kijkt ze even mijn kant uit, om haar meteen erna terug om te draaien. Ik zie hoe ze een berichtje terugtypt en wacht tot ik het ook echt ontvang.

'Harry, laat het zitten. Ik kan het je niet uitleggen. Het is beter voor ons allebei als we elkaar gerust laten. Xx' Luidt haar antwoord.

'Dit kun je niet menen. Zeg alsjeblieft dat dit een stomme grap is. Audrey, ik kan niet zonder je. Ik weet dat ik fout was en overdreven heb gereageerd, maar geef me alsjeblieft nog een kans. Het spijt me. xx' Antwoord ik haar.

Ik bestudeer haar gezichtsuitdrukking terwijl ze het berichtje leest. Ik zie hoe haar ogen vochtig worden en ze op haar lip bijt om de tranen tegen te houden.

Huh? Nu snap ik er helemaal niets meer van.

'Harry, daar heeft het niets mee te maken. Ik kan het niet uitleggen, maar geloof me, het is echt het beste. Xx'

Ik weet niet wat ik hiervan moet denken. Ik snap er niets van. Veel tijd om erover na te denken, krijg ik ook niet meer, want even later gaat de bel om aan te geven dat de lessen opnieuw gaan starten.

Maar één ding weet ik zeker. Ik ga er alles aan doen om Audrey te overtuigen en het tegendeel van wat ze zegt te bewijzen.

_________________________________

Oké, eindelijk een update.

Ik heb ook lang over dit stuk gedaan. Normaal schrijf ik een kwartiertje aan een stukje voor ik update en nu heb ik er dagen aan bezig gezeten. Dus nu is het eindelijk af. Oef!

Oké, genoeg met mijn gezaag over dingen die jullie totaal niet interesseren...

Wat vinden jullie van dit stukje? Laat weten in een comment. Tips zijn nog altijd welkom!! Ik vind het zelf saai en ben er niet tevreden over, maar ik was het beu en wou het toch updaten. :p

En.. Vergeet niet op het sterretje te drukken!! :D

En maandag begint het school weer opnieuw.. :(

Dat betekent dus ook minder en waarschijnlijk heel weinig updates. :(

Maar ja.. :p

Dus..

VOTE? COMMENT? FOLLOW?