London, here I come!

27!

AUDREY P.O.V.

Ik word wakker door de zon die op mijn gezicht schijnt. Ik heb geen gordijnen in mijn kamer. Ik weet niet waarom. Zo lijkt mijn kamer lichter en iets vrolijker.

Het nadeel is wel dat ik altijd wakker word door het licht, maar zo heb ik nog iets aan mijn dag.

Ik gaap en strek me uit. Ik hou van het weekend.

Ik voel Harry's trui en ik denk terug aan gisteren avond. Mijn mond vormt zich tot een glimlach als de herinneringen boven komen.

Ik heb gisteren een totaal andere kant bij Harry gezien dan ik ooit had durven verwachten.

Ik voelde me zo speciaal toen hij zei dat hij daar altijd naartoe ging als hij alleen wilde zijn. Dat betekent dat er niet veel mensen van dat plekje weten, toch?

Of misschien zegt hij dat wel tegen alle meisjes. Wie weet neemt hij daar elke week een ander meisje mee naartoe. Hij lijkt nogal een player.

Ik stop met piekeren. Ik ga mezelf niet mijn goede humeur laten verpesten.

Ik neem mijn iPhone en ontgrendel hem. Ik zie dat ik de berichtjes van Louis gisteren nog niet heb geopend.

Ik moet vandaag echt met hem praten. Ik kijk er tegenop, maar het is iets wat ik niet kan blijven uitstellen.

'Audrey, ik moet met je praten! xx'

'Het spijt me heel erg. Antwoordt alsjeblieft.. Xx'

'Audrey, laat het me alsjeblieft uitleggen. xx'

'Audrey, please? xx'

Ik voel me schuldig. Nu voelt Louis zich waarschijnlijk slecht door mij.

'Louis, sorry dat ik niet antwoorde. Ik lees je berichtjes nu pas. We moeten inderdaad praten. Kun je om 12u naar dat cafétje komen om de hoek van mijn straat? xx' Beantwoord ik zijn bericht.

Nog geen vijf minuten later krijg ik al antwoord.

'Ja, is goed. Ik zie je daar! Xx'

Ik besluit om me te gaan douchen.
Ik zing zachtjes onder de douche. Ik zing alleen maar onder de douche. Ik kan totaal niet zingen en dat is de enige plaats waar niemand het kan horen.

Na het douchen loop ik met mijn handdoek rond me heen naar mijn kamer. Ik kies mijn kleren uit voor vandaag.

Ik kies voor een lichte skinny jeans en een wit t-shirt met de zwarte tekst 'Summer 69'.

Ik kijk hoe laat het is en zie dat het nu 10u is. In zie dat ik ook twee berichtjes heb. Eentje van Harry en eentje van Eleanor.

'Goeiemorgen! Ik vond het erg gezellig gisteren. Vandaag al iets te doen? xxxx'

'Hoe was het gisteren? Vertel me ALLES!! Bel me als je wakker bent. Xoxo El'

Ik antwoord Harry dat ik in de namiddag nog niets heb gepland en besluit om daarna Eleanor te bellen.

Ik toets haar nummer in. De telefoon gaat een paar keer over voor Eleanor opneemt.

'Audrey!' Klinkt het enthousiast door de telefoon.

'El!' Grinnik ik om haar enthousiasme.

'En? En? En?' Vraagt ze nieuwsgierig.

'Rustig aan jij!' Grinnik ik.

'Komaan, hou me niet zo in spanning.' Dringt ze aan.

'Het is al goed.' Stel ik haar gerust.
Ik vertel haar het hele verhaal.

'Zo schattig!' Zucht Eleanor.

We blijven nog een tijdje doorpraten over mijn date met Harry en over school maandag.

We hebben afgesproken dat zij
's ochtends naar mij komt en we samen naar school wandelen.

Wanneer we afleggen zie ik dat we in totaal voor zo goed als een uur hebben gebeld. Dat wordt weer een dure telefoonrekening..

Ik speel nog wat met mijn iPhone tot het kwart voor twaalf is. Tijd om te vertrekken.

Als ik in het cafétje aankom, zie ik dat Louis er al is. Ik loop naar zijn tafeltje.

'Hey Louis.' Zeg ik zachtjes.

'Hey Audrey. Je bent gekomen.' Zegt hij opgelucht.

'Dat hadden we toch afgesproken?' Zeg ik.

Ik bekijk Louis eens goed. Hij ziet er echt moe uit Hij heeft grote en donkere kringen onder zijn ogen.

'Ja, maar ik had schrik dat je niet zou komen.' Geeft hij toe.

Ik ga zitten op de andere stoel aan het tafeltje.

'Dus..' Begin ik.

'Audrey, het spijt me. Ik had je nooit mogen kussen of het zelfs maar proberen te doen. Het was zo dom van mij om zelfs maar te denken dat ik een kans zou kunnen maken bij iemand zoals jij.' Ratelt Louis.

Louis wil nog meer zeggen, maar ik onderbreek hem.

'Louis, zo moet je het niet opvatten. Je bent echt een geweldige jongen. Ik heb nog nooit iemand gekend die me zo hard kan laten lachen als jij. Je ziet er ook nog eens goed uit en..' Leg ik uit.

'Vind je dat echt?' Grijnst Louis.

'Ja.' Ik bloos.

'Maar daar gaat het niet over. Ik voel gewoon niet hetzelfde voor jou. Je bent meer als een broer voor mij.' Leg ik uit.

'Awtch, gefriendzoned!' Zegt Louis dramatisch.

Ik moet lachen, maar word dan weer serieus.

'Louis, je bent mijn beste vriend. Ik wil je niet kwijt raken door zoiets stoms.' Zeg ik eerlijk.

'Ik begrijp het. Ik ben stom geweest. Kun je het me vergeven? En kunnen we dan weer normaal tegen elkaar doen?' Vraagt hij hoopvol.

'Ja, natuurlijk! Ik zou het niet liever willen.' Zeg ik.

'Is het dan nu niet de moment dat we moeten knuffelen ofzo?' Vraagt Louis.

Ik grinnik en sta op. Louis doet hetzelfde.

'Ik bedoel maar.. In films doen ze dat toch altijd.' Zegt hij al lachend.

Ik moet lachen. Ik ben blij dat alles weer normaal is. Ik geef hem een knuffel en Louis knuffelt terug.

Ook al was het maar voor een dag.. Ik heb mijn beste vriend echt gemist.

_________________________________
Update!
Dus.. Wat denken jullie hierover? :)
Comment? Vote? Follow? :p