London, here I come!

52!

AUDREY P.O.V.

Toen ik thuis kwam van school ben ik meteen naar mijn kamer gegaan. Mijn ouders zijn niet thuis en daar ben ik blij om. Ik heb geen zin om gezellig te doen of om uit te leggen wat er is.

Ik laat me op mijn bed vallen en maak een geluidje dat lijkt op 'uuugh'. Ik rol op mijn zij met mijn gezicht naar de muur.

Ik weet niet wat ik moet doen. Ik weet niet hoe ik me nu moet voelen.

Ik wil Harry. Ik wil zijn armen rondom mij voelen en zijn hese stem horen.

Ik wil zijn flauwe mopjes horen. Ik wil zijn lippen op de mijne voelen.

Ik wil Harry. Ik heb hem nodig.

Ik neem mijn iPhone en toets Harry's nummer in. Voor ik op het groene telefoontje duw, bedenk ik me.

Wat zou ik zeggen? En als ik hem bel en Emily komt erachter.. Dan verspreid ze de foto over de hele school en verzint ze er een achterlijk verhaal erbij.

Harry bellen is dus geen goed idee.

Ik besluit om Eleanor te bellen. Zij zal me kunnen afleiden. Ze zal ervoor zorgen dat ik eventjes niet aan hem moet denken.

Ze neemt al op na de eerste toon.

'Audrey?' Vraagt ze.

'Ja.' Zeg ik.

'Is er iets?' Haar stem klinkt bezorgd.

'Nee, mag ik je niet meer gewoon bellen ofzo?' Zeg ik al lachend.

Ik hoor zelf al hoe fake het overkomt, dus dan zal Eleanor het ook doorhebben.

'Audrey, wat is er? En zeg niet dat er niets is. Vertel het me gewoon.' Zegt El kordaat.

Ik zucht. Eleanor kent me te goed.
Het lijkt haast wel alsof ze mijn gedachten kan lezen. Soms is het zelfs een beetje eng hoe goed ze me kent. Het lijkt wel alsof zij meer over me weet dan ikzelf. Kan dat?

Ik vertel haar het hele verhaal van A tot Z en laat geen enkel detail achterwege. Ik vertel haar over de knuffel met Zayn, over de scène tussen Emily en mij in de wc en over Harry. Ik wil haar vertellen hoe ik me voel en wat ik denk, maar het probleem is dat ik dat zelf niet weet.

Wanneer ik het hele verhaal heb verteld, probeer ik terug op adem te komen. Mijn ademhaling is onregelmatig alsof ik juist aan sport heb gedaan. Een verhaal vertellen is best wel vermoeiend.

Aan de andere kant van de lijn begint Eleanor hard te lachen. Lacht ze me nu uit? Nadat ik mijn hart heb gelucht, gaat ze me uitlachen? Uit alle personen ter wereld, gaat de persoon die ik het meest vertrouw me uitlachen? Ja ik weet het, ik klink als een dramaqueen.

'Audrey, serieus? Je gaat je toch niet laten doen door iemand zoals Emily. En dan nog voor zoiets stoms als een KNUFFELfoto?' Lacht ze nog steeds.

'Maar ik geloofde Harry eerst niet toen Emily hem kuste. Waarom zou hij mij wel geloven?' Zucht ik.

'Als hij moet kiezen tussen jou geloven of Emily.. Dan weet hij het wel hoor. Harry is niet dom. Je weet hoe irritant hij Emily vindt.' Zegt Eleanor op een sussende toon.

'Dat is waar..' Zeg ik aarzelend.

Ergens heeft ze een punt. Waarom zou Harry iemand als Emily boven mij geloven? Omdat hij jou nog niet zo lang kent en jij geloofde hem zelf niet, geeft een gemeen stemmetje al fluisterend antwoord in mijn hoofd.

'Dus praat morgen met hem, oké?' Zegt Eleanor kordaat, maar toch vriendelijk.

Wanneer ik juist wil antwoorden dat ik het toch niet zeker weet, zie ik iets in mijn ooghoeken bewegen. Wanneer ik mijn hoofd opzij draai zie ik hoe de deur van mijn kamer zachtjes opengaat. Huh? Mijn ouders zijn toch nog lang niet thuis?