London, here I come!

11!

LOUIS P.O.V.

Halverwege de film is Audrey in slaap gevallen. Ze ligt nu met haar hoofd op mijn schoot.

De film is nog altijd bezig, maar ik besteed er geen aandacht aan.

Ik kan alleen maar naar haar kijken. Naar haar mooie, lange, lichtbruine haren. Naar haar lange, donkere, prachtige wimpers. Naar haar volle, rode lippen. Zelfs als ze slaap is ze het mooiste meisje al heb gezien.

Ik streel haar haren. Ik denk dat ik verliefd word. Kan dat? Verliefd worden na één dag met haar op te trekken?

Audrey beweegt. Even denk ik dat ze wakker is, maar dat blijkt dan toch niet zo te zijn.

Ondertussen is de film gedaan en loopt de aftiteling over het scherm. Ik verleg Audrey zacht en zet de film af. Ik zet de lege kom popcorn aan de afwas.

Als ik terugkom is Audrey wakker.

'Louis?' Fluisterde ze hees.

'Ja?' Antwoord ik.

'Is de film al lang gedaan?' Vraagt ze nog altijd met een hese stem.

'Nee, maar net.' Fluister ik.

Audrey rilt.

'Heb je kou?' Vraag ik.

'Ja, toch wel een beetje. Brrr.' Zegt ze.

'Wacht.' Zeg ik.

Ik ga terug naast haar zitten en neem haar in mijn armen.

'Beter?' Vraag ik.

'Veel beter.' Mompelt ze.

Audrey sluit haar ogen en even later ligt ze weer in slaap.

Ik kijk nog een tijdje naar haar. Wauw, nu klink ik echt een creep. Ik kijk naar haar, maar niet op een creepy manier. Eerder.. Bewonderend.. Dat klinkt al beter.

Na een tijdje voel ik mijn ogen zwaar worden en val ik ook in slaap.