London, here I come!

44!

AUDREY P.O.V.

Ik lig op mijn rug en staar in het donker naar het plafond. Niet dat ik het plafond kan zien doordat het donker is, maar je weet wat ik bedoel.

Ik heb niet lang geslapen en nu ben ik klaarwakker.

Ik denk dat ik mijn tranen voor het hele jaar heb opgebruikt, want nu blijven de tranen weg.

De pijn blijft even erg.

Ik weet niet wat ik nu moet voelen. Moet ik boos zijn op Harry? Teleurgesteld? Hoe moet ik me voelen? Gekwetst? Verraden?

Ik weet niet wat ik nu voel. Door alle verschillende emoties door elkaar, voel ik nu niets meer. Ik voel me net als een robot.

Wat ga ik doen als ik Harry terug zie op school? Ik kan hem niet ontwijken! want zijn vrienden zijn ook mijn vrienden.

En, we volgen een aantal lessen samen.

Ik zucht. Hoe is dit zelfs maar kúnnen gebeuren?

Ik word in mijn sombere gedachten onderbroken, door een zacht getik tegen mijn raam.

Wat is dat geluid?

Langst de ene kant wil ik gaan kijken wat het getik is, maar langst de andere kant wil ik blijven liggen in mijn warme bedje onder mijn zachte dekens.

Ik kies voor de luie optie. Ik blijf liggen.

Waarschijnlijk is het toch maar een stomme vogel of een takje dat tegen mijn raam tikt door de wind.

Ik rol mezelf nog wat dieper in mijn dekens.

Het getik begint weer, maar deze keer luider.

Ik. Wil. Slapen. Is dit nu een uur voor een domme vogel om tegen mijn raam te komen tikken? Ik zucht.

Het getik stopt even, en begint daarna opnieuw.

Het is al goed. Ik neem mentaal afscheid van de warmte van mijn bed en ga dan toch rechtstaan.

Ik loop naar mijn raam en kijk naar buiten.

'Wtf..' Fluister ik.

Het getik was niet afkomstig van een of andere domme vogel en ook niet van een takje.

Het getik was afkomstig van Harry. Hij staat onder mijn raam met een handvol steentjes. Hij wil net opnieuw een steentje gooien, als hij me ziet kijken.

Hij doet teken dat ik het raam moet opendoen. Dacht. Het. Niet.

Ik draai me om en ga opnieuw in mijn bed gaan liggen.

Het is stil. Ik vraag me af of Harry het al heeft opgegeven.

Als hij het al heeft opgegeven, zou ik ergens wel een beetje teleurgesteld zijn. Maar ik wil ook dat hij weggaat.

Ik snap mezelf niet. Ik wil dat Harry blijft én dat hij weggaat. Logica?

De stilte wordt verbroken door het geluid van muziek.

Even later, hoor ik een stem met de muziek meezingen.

Now you were standing there right in front of me
I hold on, it's harder to breath
All of a sudden these lights are blinding me
I never noticed how bright they would be

I saw in the corner there is a photograph
No doubt in my mind it's a picture of you
It lies there alone and it's bed broken glass
This bed was never made for two

I'll keep my eyes wide open
I'll keep my arms wide open

Don't let me
Don't let me
Don't let me go
'Cause I'm tired of feeling alone

Don't let me
Don't let me go
'Cause I'm tired of feeling alone

I promise one day that I'll bring you back a star
I caught one and it burned a hole in my hand oh
Seems like these days I watch you from afar
Just trying to make you understand

I'll keep my eyes wide open yeah

Don't let me
Don't let me
Don't let me go
'Cause I'm tired of feeling alone
Don't let me
Don't let me go

Don't let me
Don't let me
Don't let me go
'Cause I'm tired of feeling alone

Don't let me
Don't let me
Don't let me go
'Cause I'm tired of feeling alone

Don't let me
Don't let me go
'Cause I'm tired of sleeping alone

Ik ga terug naar mijn raam en zie Harry staan. Hij kijkt recht naar boven en glimlacht.

The fuck? Sinds wanneer kan Harry zingen?

_________________________________

Hier is het volgende stukje! Wat denken jullie ervan? :)

VOTE? COMMENT? FOLLOW?

P.S.: Je moet geen schrik hebben van die vote-knop. Hij doet niks! :p