London, here I come!

53!

HARRY P.O.V.

Ik heb besloten om de tweede date erg simpel te houden. We gaan gewoon gezellig een pizza eten bij Pizzahut.

Pizza is zowel mijn lievelingseten als het hare. Naar mijn mening een perfecte date.

Wanneer we uit de auto stappen, reik ik Audrey mijn arm uit, die ze al giechelend grijpt. Een giechelende Audrey is zo schattig. Ik heb altijd de neiging om in haar wangen te porren, maar aangezien dat een beetje raar zou overkomen, doe ik dat best niet.

Ik open als een echte gentleman de deur en laat haar voorgaan zoals het hoort. Op dat vlak ben ik heel ouderwets. Ik hou me altijd aan de regels die mijn ouders me hebben geleerd. Regels over hoe een heer met een dame hoort om te gaan. Ik hecht daar veel waarde aan.

Als we binnenkomen, zien we dat er totaal geen plaats is. Er is letterlijk geen enkele tafel meer vrij. Het is super druk en er staat ook al een lange rij te wachten tot er wel een plaats vrijkomt.

Ik heb helemaal geen zin om zo lang te wachten. Volgens mij denkt Audrey er net hetzelfde over.

'Eumh..' Ik krab in mijn haar. 'Laten we ergens anders naartoe gaan?' Stel ik voor.

'Goed plan.' Lacht Audrey.

We gaan terug naar buiten en stappen terug de auto in. George kijkt vragend naar me. Hij vraagt zich waarschijnlijk af waarom we zo snel terug zijn. Door zo te fronsen lijkt het alsof hij nog meer rimpels heeft.

'Ik weet wel iets om te gaan doen.' Zeg ik. Audrey kijkt me vragend aan, maar ik negeer haar blik al grijnzend.

Ik buig me voorover naar George en geef hem instructies waar hij ons naartoe moet brengen.

***

'Niet echt romantisch.' Grinnik ik terwijl ik een frietje neem en opeet.

'Dat is ook niet altijd nodig.' Lacht Audrey terwijl ook zij een frietje neemt.

Ik heb George frietjes laten halen en nu liggen we op een dekentje aan het meertje. De plaats van onze eerste date.

'Deze plaats roept leuke herinneringen op.' Zucht ze.

'Ja dat is waar.' Beaam ik.

En dat meen ik. Die avond is met grote voorsprong een van mijn favoriete avonden van mijn hele leven. Ik heb Audrey toen echt leren kennen.

Ze is anders als de andere meisjes die ik ken. Het kan haar niet veel schelen wat iemand anders van haar denkt en bovendien heeft ze ook nog gevoel voor humor. Ik heb er geen spijt van dat ik haar heb ontmoet.

'Jouw gil toen je het water in sprong ga ik nooit vergeten.' Grinnikt ze.

'Ik hoopte dat je dat wel al vergeten was.' Grinnik ik, al denkend aan die avond.

'Zoiets vergeet je niet snel.' Grinnikt ze.

Ze neemt opnieuw een frietje en dopt het in de mayonaise. Ze reikt het frietje naar me uit.

Wanneer ik mijn mond open voor het frietje op te eten, duwt ze het tegen mijn neus.

Mijn hele neus hangt nu onder de mayonaise.

'En waarom was dat nodig?' Lach ik.

Ik krijg geen antwoord. Audrey begint enkel heel luid te schaterlachen.

'Die krijg je zo hard terug.' Roep ik uit.

'Durf niet.' Dreigt ze al lachend.

'Of anders?' Grijns ik.

'Eumh..'Ze trekt een nadenkend gezicht.

Dit is voor mij het moment om haar terug te nemen. Ik neem snel een frietje met een flinke klodder mayonaise en duw het tegen haar kaak.

Nu is het mijn beurt om te lachen.

'Harry.' Pruilt Audrey, waarna ze begint te lachen.

'Vind kleine Audrey dat niet leuk?' Grijns ik.

'Nee.' Pruilt ze opnieuw al lachend terwijl ze de mayonaise van haar wang wrijft.

Audrey ziet er zo schattig uit als ze dat doet.

'En noem me nooit meer kleine Audrey.' Voegt ze er lachend aan toe.

'Waarom niet?' Plaag ik haar.

'Daarom niet.' Zegt ze lachend.

'Goeie reden.' Grinnik ik.

'Maar oké oké, ik zal het nooit meer zeggen.' Beloof ik haar.

'Pinkie promise?' Vraagt ze.

'Pinkie promise.' Zeg ik al lachend terwijl ik mijn pink en de hare in elkaar haak en haar in de ogen kijk.

Ik ga achterover liggen op het dekentje en Audrey volgt mijn voorbeeld. Ik vouw mijn handen achter mijn nek en maak het me zo comfortabel mogelijk.

Het is ondertussen al donkerder geworden en er zijn al een paar sterren zichtbaar.

Ik vind het leuk om naar de sterren te kijken. Vroeger als kind deed ik dat altijd samen met mijn vader. Toen had hij nog tijd voor mij.

Ik merk dat Audrey naar me kijkt.

'Wat?' Vraag ik lachend.

'Niets, ik vind het leuk om naar je te kijken.' Lacht ze.

Ik draai me om naar haar en blijf expres naar haar staren.

'Wat?' Imiteert ze me.

'Niets, ik vind het leuk om naar je te kijken.' Zeg ik haar lachend na.

'Dat is niet kijken, maar staren. Staren is eng.' Wijst ze me lachend terecht.

Ik ga opnieuw liggen en kijk terug naar de lucht. Het blijft een tijdje stil.

'Kijk! Een vallende ster!' Verbreken we in koor de stilte.

'Nu mag je een wens doen.' Zegt Audrey. Ze klapt in haar handen, omdat ze zo enthousiast is.

Als je haar zou bezig zien, lijkt het wel alsof ze in haar hele leven nog nooit een vallende ster heeft gezien.

'Nee daar doe ik niet aan mee.' Zeg ik.

'Waarom niet?' Vraagt ze me nieuwsgierig.

'Wat zou ik moeten wensen als alles wat ik wil naast me ligt?' Zeg ik blozend.

Ik kan niet geloven dat ik dat echt luidop heb gezegd. Waarschijnlijk denkt ze nu dat ik zo'n melige, overgevoelige slijmbal ben.

Ik kijk Audrey aan en zie dat ook zij aan het blozen is.

_________________________________

Ik hoop dat jullie dit stukje een beetje leuk vinden en vergeet zeker niet te voten!! Jullie maken me er echt super super super blij mee! :)

En met comments ook, dus laat een reactie achter met wat je denkt en wat je ervan vind. :)

Hierna nog maar één normaal stukje te gaan! :D

VOTE? COMMENT? FOLLOW?