London, here I come!

50!

HARRY P.O.V.

Ik heb Audrey de rest van de dag niet meer gehoord. Ik heb haar wel nog gezien, maar ze was nog steeds in haar 'Ik-negeer-Harry-want-dat-is-het-beste-voor-ons-allebei'-bui. Dus dat is niet veel beter.

Ik snap niet wat er door haar hoofd gaat. Hoe kan ze zelfs denken dat het 'beter' is voor ons allebei om elkaar gerust te laten?

Ik zit nu al een halfuur te piekeren over wat ik ga doen om haar van het tegendeel te bewijzen.

Voor me liggen blaadjes papier. Tot nu toe lege blaadjes papier. Ik heb nog geen enkel idee wat ik ga doen.

Ik ga met mijn hand door mijn krullen en bijt nadenkend op mijn pen. Van zodra ik realiseer dat ik op mijn pen bijt, stop ik er meteen mee en trek ik een vies gezicht. Bah.

Ik kijk mijn kamer rond en mijn blik blijft hangen op mijn fotomuur. Ik besef dat ik geen enkele foto met Audrey heb. Ik zucht. Het kan zijn dat ik ook nooit een foto samen met haar ga hebben.

Mijn pen gaat naar mijn blad en ik begin kleine tekeningetjes te maken aan de kantlijn.

Ik zucht en verfrommel het papier. Zo gaat het niet lukken. Ik mik richting de vuilbak en gooi het papier. Het komt terecht tegen de rand van de vuilbak en valt op de grond. Ik grom.

'Is het zo moeilijk om in de vuilbak te vallen?' Mompel ik.

Begin ik nu ook al tegen papier te praten? Geweldig... Hoor de sarcasme.

Ik sta zuchtend op en begeef me richting het vuilbakje. Ik buk en gooi het papiertje erin.

Mijn oog valt op een t-shirt op de grond. Het is de t-shirt die ik aanhad op de ergste avond van mijn hele leven. De avond van het feestje.

Maar ook een van mijn favoriete avonden. De avond dat het tijdelijk in orde was met Audrey. Dat we een serieus gesprek hadden en in slaap vielen met een glimlach.

De t-shirt die ik nog steeds aanhad de ochtend dat ik alles weer verpestte.

Hierdoor krijg ik mijn eerste idee. Ik ga Audrey herinneren aan de mooie en emotionele momenten tussen ons. Al snel krijg ik het ene idee na het andere.

Ik word al enthousiast door de ideeën alleen. Ik heb er een goed gevoel over.

Mijn gedachten worden ruw onderbroken door mijn ringtone van 'Take me to church'.

Mijn hart begint sneller te kloppen en mijn handen te zweten. Stiekem hoop ik dat het Audrey is die belt.

Ik verlang er zo naar om haar stem te horen. Om haar te horen lachen.

Als ik naar het scherm kijk, wordt ik teleurgesteld en zie ik Emily haar foto staan. Wat moet zij nu weer?

Ik zucht en duw af. Ik wil niet weten wat ze wilt en wat ze te zeggen heeft. Emily heeft de boodschap niet begrepen, want twee seconden later belt ze opnieuw.

Ik zucht chagrijnig en neem dan toch op. Niet omdat ik wil, begrijp me niet verkeerd, maar omdat ik toch weet dat Emily zal blijven bellen tot ik opneem.

'Harryy' Klinkt het schel en enthousiast door de telefoon.

'Emily' Zeg ik zuur.

_________________________________

Hier is nog eens een update! :)

Ik wil even jullie eerlijke mening weten, vinden jullie dat het verhaal te saai en te langdradig begint te worden? Ik word het zelf een beetje beu haha :p Laat even weten in een comment!!

En ik heb ook nog een mededeling. Ik ga een nieuw verhaal (In Love With The Enemy') beginnen. Het staat al online, dus neem aub even een kijkje! Zet in een comment wat je ervan vind en vote als je wilt. :)

En even ter duidelijkheid. Ik heb de naam van mijn tweede verhaal veranderd in 'Do I Know You?'. Ik ga pas beginnen aan 'Do I Know You?' als 'London Here I Come' af is. Het zijn twee fanfictions en ik heb schrik dat ik ze anders door elkaar ga halen en het te verwarrend wordt voor mezelf.

'In Love With The Enemy' ga ik tussendoor schrijven, want dit is een totaaaal ander verhaal. Over vampiers en wolven en GEEN fanfic. Ik hoop dat jullie er eens een kijkje naar nemen. :)

Maar bon, wat vinden jullie van dit stukje? :)

VOTE? COMMENT? FOLLOW?

(Jullie maken me er heeel blij mee, want ik heb de indruk dat ik lezers kwijt raak en dat motiveerd niet echt :p)