Pink Oppa Is My Brother

Chapter 42⇨ Something Strange

Sangmin's POV

Umaga pa lang ay pumunta agad kami sa isang kilalang doktor ni Aboji para magpacheck up. Hindi kasi mapakali si Aboji sa nangyari kagabi.

Sinasabi ko naman na okay na ako at hindi na kailangan pero pinipilit niya pa ring magpacheck up. Hindi daw kasi maganda ang nangyari sa akin kagabi at gusto niyang malaman kung bakit ganun ang nangyari sa akin.

Maraming ginawang test sa akin yung mga nurse. Ipinasok nila ako sa isang malaking tube. Masikip sa loob nun, muntik na nga akong magsuffocate buti naman at hindi.

Marami din silang inilagay sa ulo ko at sa chest at tiningnan kung papano magreact ang brain ko sa mga flashes of lights. E.E.G. siguro ang tawag doon, or something.

Pagkatapos ay lumabas din agad ang mga test results. Binasa yun ng doktor at pagkatapos ay kinausap si Aboji. Naiwan lang kami ni Eonni sa lobby ng clinic na ito.

Maraming taong pumapasok, ang iba ay matatanda na at iba naman ay bata pa. Clinic ang tawag sa lugar na ito, eh parang hospital na rin sa kalakihan at sa dami ng mga pumupunta dito para magpagamot.

Kumpleto din ang mga facilities nila dito, kaya bakit hindi na lang ito tawaging isang hospital? Minsan, hindi naman talaga maintindihan ang isang tao.

Inilibot ko uli ang tingin ko sa buong paligid. Hindi lang talaga kasi ako makapaniwala na clinic lang ang lugar na ito.

(●_●)?!

Nasagi ng mga mata ko ang isang lalaking naka cap. Naka side view siya kaya hindi ko masyadong nakikita ang mukha niya.

Nahalata ko na parang sumusulyap siya sa akin. Sino naman kaya ito? Hindi naman siguro stalker dahil sino naman ang makakakilala sa akin dito sa South Korea except sa pamilya ko at kila Jiro.

Yung iba nga ay hindi kilala ang totoong pagkatao ko kaya imposible namang isang stalker ito. Hindi ko lang talaga maalis ang tingin ko sa taong yun dahil palagi talaga siyang sumusulyap sa akin.

I'm beginning to feel the creeps dahil sa lalaking ito. Pakiramdam ko tuloy, parang may hindi magandang mangyayari.

★Snap★

"Sami, are you alright? What are you looking at?" Nakabalik naman ako sa reyalidad nung kausapin ako ni Eonni.
"Uhhmm... I'm fine" yun na lang ang naisagot ko sa kanya. Hindi na siya nagtanong pa at bumalik naman sa ginagawa niya.

Tumingin uli ako sa kinaroroonan ng lalaki pero nagulat ako ng wala na siya doon. Isang palaisipan para sa akin kung sino ang taong yun.

Ano naman kaya ang gusto niya? Sino kaya siya? Nakilala niya kaya ako? Kainis naman ang lalaking yun, sana naman walang masamang mangyari.

Junhyeong's POV

I was really worried about what happened to Sangmin last night. She said this always happens to her, but I'm still worried. I want to know for sure what her sickness is.

"Mr. Kim, according to the lab test results, your daughter has been suffering from 'sakaet herteun syndrome'. Her heart is weak. She needs to avoid having strong emotions, such as big surprises, great anger, stresses and many more. She also needs to avoid being in a very dusty and dirty place, this triggers her syndrome" the doctor explained.

"Is there anything that we can do to remove this syndrome?" I ask the doctor. I sure hope there is a way to remove Sangmin's sickness. I will do anything to make her feel better.

"There is nothing we can do Mr. Kim. This is a genetically transfered sickness. This sickness of her is somehow helping to keep her alive. It is somehow a part of her already. All we can do is to treat her with a maintainance" the doctor further explained.

As soon as I heard the genetically transfered sickness, that made me think. I don't have that kind of sickness, neither did Soojin. Where did Sangmin get that sakaet herteun syndrome?

"But doctor, in our family, we don't have sickness like that before. Neither did my wife's family" I explained to the doctor.

"Well, this might be the first in your family. Sangmin, is the very first person in your family to have sakaet herteun syndrome. Maybe one of your recesive genes that carries the sickness became dominant in Sangmin" I never thought that, that kind of thing can really happen to a person.

A certain gene sometimes hide inside your body and you won't even know that it is carrying a sickness already.

After my talk with the doctor, I went outside to meet the two girls who are waiting for me. I'm sure their already tired. I'll treat them to a special place to have lunch together.

Someone's POV

I followed Sangmin and her family to a nearby clinic. She did some kind of tests or something. I don't know what was that called but I'm sure it has something to do with her personality and identity.

I'm sure boss won't like this kind of news. I have to let him know immediately. I'll be dead if I won't tell.
"Hello boss, yes I've been following her. She, together with her father and sister went into a clinic. They run some tests there. I don't know for sure what kind of test, but I'll keep a sharp eye"

"Good, better make sure that they will not slip away. Call me immediately if there is a slightest of chance to start the plan"

"Yes boss, you can count on me"

Sangmin's POV

Pagkatapos namin doon sa clinic ay dumiretso naman kami sa isang lugar. Parang mamahaling restaurant ito, pero medyo wala sa pwesto na pwedeng dagsain ng maraming tao kaya walang masyadong pumapasok dito.

Tanging mga taong gustong mapag-isa ang mga nandito. Yung tipong parang gustong magsenti moment. Bakit naman kaya kami ipinunta dito ni Aboji?

"I'm sorry girls if this is the only place where I can take you both. This is the only place that is not crowded" paghingi sa amin ng paumanhin ni Aboji.

"It's okay Appa, we understand. The important thing here is that we are all together. This is our first time eating outside together" sagot naman sa kanya ni Seorin eonni.

"You're right! We should celebrate!" Excited naman na pahayag ni Aboji. Napag-isip-isip ko lang. Tama nga naman si Seorin eonni. Ngayon nga lang kami makakakain sa labas ng magkakasama.

Ang ganda naman ng araw na ito. Nagkaroon pa kami ng isang father and daughters bonding time na tatlo.

Nag-order na kami. Hindi ko naman maintindihan ang ibang pagkain doon kaya hinayaan ko na lang na si Seorin eonni ang pumili para sa akin.

Tumingin-tingin uli ako sa paligid. Ngayon ko lang nahalata na ang ganda pala talaga ng archetectural structure ng restaurant na ito. Mas pinaganda pa ng interior designs.

Parang isang secret garden ang theme ng interior design nito. Maraming hanging plants ang nakasabit sa bintana. Ang chandeller naman ay hugis bulaklak na kulay ginto.

Ang mga upuan na inuupuan namin ay galing sa isang matigas na uri ng kahoy at inukitan ng magagandang disenyo ng bulaklak.

Ang ganda talaga at nakakarelax ang lugar na ito. No wonder mga ganitong tao ang pumupunta dito. Isa itong tranquility house para sa kanila.

(⊙ ⊙)??!!!

Nagulat ako ng masagi na naman ng mga mata ko ang isang lalaki. Parang ito yung lalaking nakita ko kanina.

Hindi ko malaman kung nakatingin siya sa akin dahil natatakpan ng cap niya ang pagmumukha niya.

Nakaharap na siya sa akin pero naka yuko naman siya. Hindi ko naman maintindihan ang lalaking ito. Kung hindi naka side view, naka yuko naman.

Pero kakaiba na ang nararamdaman ko sa lalaking ito. Parang hindi na yata tama na makita ko uli siya dito.

Hay naku Sami, masyado mo namang pinaghihinalaan ang taong ito, baka nagkataon lang na nagkasabay uli kayo dito.

[Edited]