Çocukluk yıllarımın çoğunun arkadaşsız, yalnız ve tuhaf geçtiğini söylemeliyim. Hiçbir zaman birileriyle arkadaş olma zahmetine girmemiştim, bu yüzden annem soğukkanlı olduğumu söyler dururdu. Bu arkadaşsızlık durumu Muggle okulunda başlayıp Hogwarts'daki ik üç yılımda da devam etmişti. Bir yerde yalnız başınıza ve kendi halinizde takılmaya başlarsanız, ve çoğunlukla insanlara garip gelen sözleriniz varsa, tuhaf diye anılmanız kaçınılmazdır. Ama ben harikayı tercih ederdim, neden olmasın?
Ben Melez'dim; annem melez, babam safkandı. Benden bir yaş büyük bir erkek kardeşe sahiptim, Gryffindor'da, popüler, yakışıklı bir ağabey. Nitekim onu çok sevsem de okulda görüşmemiz zor olurdu, arkadaş grupları, binalarımızın ayrılığı yüzünden.
Babam Bakanlık'ta başarılı bir yere sahipti, ve küçük yaştan duyduklarımla babamın sihir dünyasında nasıl bir üne sahip olduğunu biliyordum. "Blanchard, ikiyüzlü." Derlerdi ya da "Blanchard, tarafsız ama işini gayet iyi yapıyor.", "Kim-Olduğunu-Bilirsin-Sen'e hizmet etmiyor, etmeden nasıl durabilmiş aklım almıyor doğrusu." Babam Voldemort'un yükseliş yıllarında Hogwarts'da okuyan safkan bir Slytherin olup Ölüm Yiyenler'e hiç karışmadan sıyrılabilmiş değerli biri olarak görülürdü. Safkan takıntısı olmadan Melez'le evlenmiş saygıdeğer, güçlü bir adam. Babam kim olursa olsun benim kahramanımdı, babamla hep gurur duyardım. Benim gözümde mükemmeldi. Yaptığı her şey mükemmeldi. Hayran olduğum, sevdiğim ilk adamdı, hep böyle olur zaten babalar kızlarının ilk aşkıdırlar. Hayatım boyunca aileme bağlı kalıp Blanchard soyisminin tarafsızlığının altında yücelmeyi umuyordum.
Fakat gençliğimde bir adamla tanıştım, hayatım asıl o zaman tuhaflaşmaya başladı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
The Awkward Life of Drizella Blanchard
Фанфик"Siz nereye gidiyorsunuz böyle?" Regulus'la birbirimize baktık. "Slyther-out?" dedik aynı anda. Severus Snape'in bembeyaz uzun yüzünde korkutucu bir şekilde kaşları çatıldı. "Binaya puan kaybettirirseniz derilerinizi yüzmekten çekinmem." Hogwarts'da...
