همه ی مان بیماریم
همه ی مان بیمار دروغیم
همه ی ماها می خندیم لبخند هایی از جنس وحشت
لبخند هایی که بوی تعفن می دهند
همه ی مان بیماریم
نور را خدایمان کرده ایم
روشنایی؟
در میان تمام حیوانات ما بدتریم حیوانات چندش آوریم
مرگمان سرنوشت زیبایی ست
ما همه ی مان یک خنجر داریم فقط در انتطار یک زنگیم یک نور همان نوری که او را عبادت می کردیم
ما همه چیز را اشتباه گرفتیم
پاک نمی شویم تا در گرداب گناهانمان غرق شویم تا وقتی همان صورتک ها رو ببینیم تا همان دندان های نیشی که به دنبال طعمه ای گوشت دروغ هستند
ما همه ی مان خسته ایم
از تمام راز هایمان
ما همه ی مان در سرسرای فردا زندگی می کنیم
ما همه دعا می کنیم برای فردایی کثیف تر
حرف می زنیم حرف هایی با زنجیر هایی از کینه
همه ی مان در ترس از مکعبی از جنس دنیا به سر می بریم
همه ی مان بیماریم!
بدترین بیماران کثیف دنیا!
YOU ARE READING
نشانه هایی از فرار
Randomمی دانستم هیچ راه فراری وجود ندارد. آن حرفای پوچ و توخالی از پیدا کردن آرامش در میان واقعیت، هیچوقت باعث نشدند که بتوانم باور کنم. هیچ زیبایی‌ای در واقعیت نیست. من تنها می خواستم به فضای خالی رویا پرتاب شوم.
