Kum taneleri gibiydik,
Birbirine çarpınca kulak tırmalamayan.
Sade ve uslu.
Aynı oluşumuz du bizi tezat gösteren.
Ayrılmalıydık...
Toz bulutu olmaydık belki de.
Esmeliydik Coşkuyla.
Bizden olmayanlara temas etmeliydik.
Gökyüzüne karışıp yok olmalıydık,
Güneşin zengin parıltısı eşliğinde.
Belki de kaybolmalıydık,
Özlem dolu,
Hasret kokulu,
Ya da çamurdan ibaret olmalıydık.
Fakat bir arada değil,
Birbirimizi heyecan ile tanımalıydık.
Bu kadar kolay olmamalıydı sevgi.
Biz olabilmek için,
Tek kalabilmeyi öğrenmeliydik.
Berk-î HÂTIF
