Ey, vakti çalınmış çocuk...
Zihninde düğümlenen o kara şey de ne?
İçinde ölen biri mi var?
Yoksa... düştü mü fikrin;
Karanlığın, ta en zifirine!(?)
O gözlerinde ki sönmüşlük...
Kim çaldı seni, sen bildiğinden?
Ahh ahh... hani ebediyete ermişliğin?
Cevelân halinin hatırası kime!
Ne varsın, ne de yok.
Eskiden, eskiden tebessüm ederdi,
Umutla ıslanmış dudakların.
Şimdi bakıyorum da;
Koca koca şehirlerin,
Ardında bıraktığı harabeler gibisin.
Berk-î HÂTIF
