Bir Adam gidiyor gönülden.
Yanında koparılmayan takvim yaprakları,
Bir kaçta şiir.
Gözyaşları kurumuş.
Yüreği, gebe kaldığı acıya harman.
Bir Adam gidiyor gönülden.
Omuzları, yıpranmış ihanetle örtülü
Adımları, denize akan dereler gibi
Güzide...
Zaman yere düşmüş,
Çiğneniyor,
umarsızca çıplak küfürler eşliğinde.
Bir adam gidiyor gönülden.
Elleri, vücuttan kopmuş bir uzuv.
Umudu, yüksek girişli müstakil bir ev,
Kerpiçle onarıyor hayal kırıklıklarını.
Dudakları,
İhaneti susan bir parça et.
Berk–î HÂTIF . . .
