Scratches (Completed)

Author's Note

Hello Miraclians, kamusta na kayo?As we can see, natapos na natin ang Scratches. At alam ko na marami akong mistakes, errors, typos, halos lahat siguro ng pagkakamali sa pagsusulat. Pero kahit ganoon, you still here, you reached the end of my creation, and I am really glad about it.

Una sa lahat, I want to thank all of you, kahit ilang beses ko na itong sinabi sa inyo, I am still here, at walang sawang sasabihin 'yung word na thank you. Oo, sobrang bilis ng pangyayari sa kuwento, kahit din ako nabilisan ako pero tinuloy ko pa rin hanggang sa mapunta sa word na ending kung bakit? It is not because I am tired of emotions, it because I can't see na mahirapan pa 'yung characters na binuo ko. Yes, I know, may kasalanan ako at iyon 'yung bakit ko masyadong pinahirapan si Miracle, bakit puno ng kasinungalingan ang buhay niya.

Miracle is not miracle without a courage to know and face all the truth of her life. Bakit hindi ko gaano nai-describe 'yung characters ko? It because I only focus myself para malaman kung saan hahantong 'yung kuwentong isinusulat at ibinubuhay ko. While writing Scratches, I'm also finding my own passion in writing. Wala akong proper plot, kumbaga kung ano ang ibinigay ng imagination, panagip at isip ko iyon ang isinusulat ko.

Naghanap pa kasi ako ng motivation para magpatuloy. Aminado ako ang babaw ko kasi nahirapan pa ko, why I don't choose my readers as my motivation and inspiration. Ang tanga ko no'ng hindi ko agad pinili ang readers ko, I am too stupid to seek more. Hindi kasi ako naging kuntento sa talent ko, napupunta pa rin ako sa point na maiinggit ako, hindi ko maiwasan, ang baba ng self-esteem ko pagdating sa pagsusulat.

Ugali kong mag-backread, lalo na sa mga dati kong stories. I envied my old self because I saw how I am so passionate. I felt everything, 'yung emotions, 'yung lahat noong binabasa ko 'yung dati kong mga gawa, naitanong ko sa sarili ko. "Anong nangyari sa'yo, self?"

I lost myself. I failed in writing kasi I almost give up. Tapos naalala ko, may promise ako sa papa ko, I promised to him that I will be one of the great writers in this world. Nakakahiya kasi hindi pa nga ako nakakatapak sa isa pang baitang ng hagdan, ang taas na ng pangarap ko. But I never regret noong sinabi ko 'yon sa papa ko, sa friends ko pati na rin sa teachers ko. Kaya binasa ko lahat ng naging messages ng mga naging reader ko dati pati sa ngayon, bumalik ako sa pagsusulat, tinapos ko 'yung Scratches without any warnings.

Inggitera ako, aminado ako do'n pero iba ako kung mainggit. Hindi ako marunong kumopya. Kapag nainggit ako, gagawin ko 'yong inspirasyon tapos wapakels na ako sa sabihin ng iba. This is my creation, I love it and I love it even more. Wala man magkainteres sa gawa ko, at least in the end of the day. I made a story, I created a person, and I taught them a lesson. At the end of the day, and at the end of this world, I am the last person who will love my own creation. Kaya sa iba riyan, 'yung takot gumawa kasi hindi magugustuhan ng iba, huwag kang matakot. Matakot ka sa sarili mo kapag hindi mo tanggap kung anong pinaghirapan mo.

Bago ko tapusin ang kadramahan ko na ito. Thank you ng sobraaaang dami sa inyo. Pasensiya na kung sa tingin niyo kung magsalita ko eh parang may naabot na ako. Well sorry pero mayroon na, iyon 'yung courage na magpatuloy at saka 'yung isa sa mga goal ko na makatapos ng isang story, iyon palang nakakamit ko pero overwhelmed ako. I will continue my journey.

Salamat pala sa mga writers na naging inspiration ko, ipagpe-pray ko kayo. God bless! I hope you read some fine book with an inspirational lesson and fulfill all of your dreams, because its build who you are and what you are. Maybe I am not one of your favourite authors, but someday, I will be. Let your wings to fly and catch all your magical dreams to be come true.

Kamsaranghae!